Tilbakeblikk til "gamledager"

Eg har hatt ei koslig helg, ikkje kjempe kjekk, men eg følte eg fekk eit tilbakeblikk til eit veldig godt vennskap eg hadde før. Me snakka om mykje rart, men det eg tenker mest på er kanksje gamlelæraren min. Eg savner ho, så sinnsykt. Eg savner å ha nokon å gå til. Eg føler eg ikkje klarer meg utan ho, sjølv om eg sikkert gjer det. Men eg har ho jo fremdeles som ein del av meg då, men ikkje på samme måte. Eg skulle ønske ho gjorde noke uventa, sendte melding ein gong eg ikkje forventar det. Eg veit når eg får melding av ho. Omtrent annakvar veke litt før eg går til bussen om morningen, litt avhengig om eg har sendt e-post med ho eller ikkje. Det er liksom den samme meldingen heile tida, som om eg er ein vane. Om det berre hadde vore noko anna ho kom med. Berre ei melding med noke eg ikkje kunne forutsjå.

Kva eg vil at ho skal gjere? Om eg kunne velje og vrake i kva ho skulle gjort hadde eg villa at ho skulle ringje meg uten å sei fra om det berre for å høyre korleis eg hadde det. Bare vise at ho faktisk bryr seg. Eg veit ho bryr seg, ellers hadde ho aldri holdt ut med meg.

Som sagt virker det som om at eg er ein vane, ein gammal vane som ho berre ikkje klarar å slutte med. Men som venninna mi sa: det kan jo hende ho trur du klarer deg fint uten ho og at du ikkje treng ho lengre og derfor gjer ho ikkje noke. Ho stoler på at eg faktisk seier det eg meiner og kva eg treng. Men eg gjer ikkje det, ikkje når det gjeldt ho. Ho er så anonym, om du skjønner. Røper ikkje ein drit. Seier aldri direkte kva ho meiner. Det blir så teit... Det der virker som kritikk, men det er kanskje det som er problemet, eg har ikkje ein ting og kritisera ho for, ho virker så fordømt perfekt. Eg liker ikkje det et ho virker å perfekt som ho gjer. Eg veit jo at ho ikkje er perfekt, sidan ho er lærar har eg høyrt ein del rykter om ting ho har vore gjennom, men det er rykter, rykter er berre rykter. Eg skulle berre ønskje ho ikkje var så jævla fordømt perfekt!!

Veninna mi meinte eg burde sei det til ho, men eg veit ikkje, eg kjem aldri til å skirve det til ho. Kanksje eg kunne sagt det til ho, face2face, men det skjer ikkje. Eg snakker aldri med ho face2face, har gjort det ein gong sidan eg slutta på ung.skulen. Det er ein fare for at eg møter på ho i morgon, men eg veit ikkje om eg vil eller ikkje. Ei anna venninne vil og vera der då, så me får ikkje snakka noke sånn spesielt skulle eg tru. Eg veit ikkje om eg vil møte på ho eg, men eg veit at dersom eg ikkje møter på ho blir eg dritskuffa! Driiiit altså...

Nobody knows
Nobody knows the rhythem of my heart
The way I do when I'm lying in the dark
And the world is asleep
I think nobody knows
Nobody knows
Nobody knows but me
Me

Eg hater at eg liker deg,
eg liker at eg hater deg....

SLUTT å tvinn meg rundt lillefingeren, eg har sagt meg villig til å kjempe for deg! Eg bryr meg ikkje om kva vennane dine meiner, om du vil ha meg ta meg, om du ikkje vil ha meg slutt og gjer ting verre for meg.

DET ER DITT VALG!

Eg hater at eg fremdeles er alt for glad i deg...

Baby don't leave
god-damn I'm a fuck-up
But I guess that's just me
so I sit in my room
and I'll cry in my bed
thinkin about all the shit
that made me wrong in my head

Så kor skal eg gjemme meg. Eg falt dypt i dag, for å sie da mildt. Berre tanken på kuttinga roer meg for tiden, så eg tørr ikkje tenke på kva som ville skjedd om eg hadde gjort det.

Eg trur eg fekk eit vendepunkt for noke dagar sidan, når eg gjorde noke dumt. Det er ikkje så veldig nøye kva eg gjorde, men det såra ein person. For meg betydde det ingenting, INGENTING, merk mine ord. Det er slik eg har blitt etter litt for masse motgang på guttefronten. For han meinte det noko, men ikkje for meg. Kva skal eg gjere då? Men eg forsto eg ikkje kunne fortsette slik, eg må få det til å bety noke. Den einaste personen det betyr noke med er x-en. Eg vil prøve igjen, uansett kor mykje dritt som skjedde der. Eg behandla han som dritt, han behandla meg som dritt, det gjekk begge veier. Eg meiner det han gjorde var verst, men det spørrs jo kva for ei side du ser saken fra. Men eg har klart å bi venn med han igjen og eg (og han) savner det me hadde. Den tryggheten. Han er redd for at eg skal vera utro, det er eg og, i og med at slike ting ikkje betyr noke for meg. Eg veit aldri om eg nokonsinne vil vera heilt klar for eit forhold igjen, fordi eg er redd for alt som heiter forpliktelser. Men eg vil virkeleg med denne fyren her, uanset tkor mykje drit me har vore gjennom.

Maybe there is hope after all?

Eg er sliten og eg er trett, men eg har ei venninne som ser ut til å ha klart seg gjennom fleire år med psykiske lidelser no, kvifor skal ikkje eg klare det?
Det blir ein lang vei å gå, mange nedtuer, mange oppturar, mange kutt, mange oppkastrunder, MEN til slutt vil det alt være vært det!

Shit, eg har gjort noke dumt trur eg!

Eg er så ung...

Eg er 16 år, for ung til å bli tatt seriøst, for gammal til å halde nokon i handa...

Skulle ønske det kom ein voksen med meg og haldt med i handa når eg gjekk inn til BUP neste gong. Forklarte at no klarer ho seg ikkje aleine lengre, doke er nødt å gjere noke. Skulle ønskje eg hadde ein sånn person....

Im selfish... huh? fish?

SELFISH.(huh, fish?)
FUCK THE WORLD.
FUCK BUP.

Eg er lei og eg har tatt ein besluttning. punktum.

No more lies
- except to everyone

Eg har eigentlig ingenting å sei, men likevel ein heil del. Eg trur kanskje berre eg trenger å bli sett litt.

I det siste har eg vore mykje sjuk, enten psykisk eller fysisk, og eg har ein mistanke om at det heng litt saman. Eg trur kanskje det er det at kroppen min har fått nok av for lite søvn og for lange dagar at han til slutt berre blei sjuk. Eg skal ikkje sei eg er skikkelig sjuk, men eg er så sjuk at eg ikkje kan vera på skulen.

Psykisk føler eg meg verken god eller dårleg. Det går opp og ned som det alltid har gjort, men i større bølgjedalar er eg redd. Nedst er det som det alltid har vore men når eg er oppe endar eg ofte opp med å bli redd. Eg snakke ikkje no om sånn vanlig ”glede”, men en følelse av at eg har ekstremt mykje energi og kan klare kva som helst så lenge eg jobbar for det. Akkurat den delen går greitt så lenge eg er aleine, for då tar eg ikkje på meg oppgåver eg ikkje har muligheit til å klare og då slepp eg å få enda større nedturar fordi eg har tatt på meg ting eg ikkje maktar. Det er når eg er i dette humøret eg klarer ting, mange ting på kort tid. Eg har fått gjort masse rydding og lekser unnagjort i slike periodar, synd dei sjeldan varer lengre enn eit par timar. Ofte endar dei bare med at eg dett saman og begynner å grine av ein liten bagatell, og om eg er ute blant folk berre stoppar eg opp å snakke og sett meg for meg sjølv. Ute blant folk er oppturane heilt annleis då, då pratar eg utan stopp kjempe høgt. Når du då liksom innser at du berre sitt og pratar tull og ikkje klarar å følgje med i din egen tankegang heldt du berre kjeft. Utanom opp- og nedturane føler eg veldig lite, eg skal ikkje sei ingenting, eg har mine normale periodar der eg føler meg ”normal”.

Nokon gonger berre lurer eg på kvifor ting har blitt som dei har blitt, kva som gjer det og kva som kunne vore gjort annleis? Berre så synd ein ikkje kan endre på ting, men utrulig nok ville ikkje lista mi ha vore så utrulig lang over ting eg ville endra. Kanskje eg ville endra det når eg var midt oppi det, men ikkje i etterkant. Ingenting er så ille at det ikkje er godt for noko.

Eg er litt lei av heile systemet eigentleg, eg skal på nye medisiner etter jul, men eg har egentleg ikkje så veldig lyst etter korleis eg reagerte på den forgje antidepressivaen. Denne gongen er det stemningstabiliserende medisin som er brukt på pasientar med bipolar lidelse eg skal prøve ut. Men eg føler det blir litt for lettvint for dei å berre sette meg på medisiner, dei kan ikkje gjer det utan diagnose heller. For å få ein bipolar diagnose må du vera innlagt til observasjon, noko som ikkje er muleg fordi overlegen, på BUPA, på Haukeland meiner eg verken er deprimert eller bipolar. Dette klarte ho å komme frem til i løpet av ein samtale på 25 minuttar der ho ikkje hadde lest gjennom journalen min ein gong. Joda, eg veit det er lenge siden eg var på Haukeland til den samtalen, men den overlegen var heilt ekstrem, eg trur aldri eg har klart å få eit så dårlig inntrykk av nokon på under ein halv time. Ho trakk slutningar ut ifrå ting eg ikkje hadde sagt og konkluderte med at eg hadde dårleg sjølvtillitt og hadde mangla kjærlighet i oppveksten. Ikkje ein gong eg kan få den teorien til å stemme og siden det ikkje har vore nevnt i etterkant av psykologen min tviler eg litt på at han trur på den teorien, det må eg spørje om…

Eg trur eg endte opp med å gjere det eg ikkje skulle gjere, klage. Men det hadde vore litt bortkasta å berre viske heile greine ut igjen, no som eg har brukt så lang tid på å formulere meg.

Kva skal eg sei...

Eg er bekymra for meg sjølv om for nokon andre... (nokon andre i fleirtall)
Eg vil sende e-post til gamlelæraren min, men eg tørr ikkje. Eg trur eg gjer det til helga, då har eg noke å sjå fram til...

Langt innlegg...

Eg skal prøve å hive ut ei litt lengre oppdatering til doke få som kanskje er litt intrisert. Eg vil helst ikkje ha nokon kommentarer som, eg er der for deg og slike ting, for eg klarer ikkje ta kontakt med doke uansett.

Eg har sammenbrudd for tiden som det er lenge siden eg har vore borti. Eg er igjen redd for ar kuttinga blir ein del av meg, fordi det tar vekk ein del av smerten. Eg føler at eg ikje har nokre folk igjen, dei to siste vekene, eller etter eg blei sjukemeldt har eg løge til dei fleste som har spurt korleis eg har det. egentleg kan eg ikkje huske at nokon har spurt korleis eg har det. Eg tørr ikkje ta kontakt og eg tørr heller ikkje sei sannheten når nokon spørr, men som sagt ingen har spurt.

Eg føler at BUP har svikta, eg treng meir hjelp, meir enn ein samtale i veka. Eg treng forandringer, noko eg kan halde fast ved. Eg treng ikkje ord, eg treng handling.

Her om dagen gjekk eg forbi gamlelæraren min i storefri på skulen, eg lata som eg ikkje såg ho, eg veit ikkje om ho såg meg, om ho gjorde det trur eg kanskje ho oppfatta at eg gjekk rett forbi ho. Eg vil så gjere fremdeles ha det på samme måte med ho som eg hadde før, men det blir ikkje likt. Men problemet med ho er at eg ikkje kan lyge til ho, ikkje ein gang over mail, fordi ho er ein person ein ikkje kan lyga til. Om ho spørr korleis eg har det hadde eg svart: jævlig!. Om nokon andre hadde spurt hadde eg smilt og sagt: Heilt greit!. Eg tørr ikkje sende mail til ho fordi det blir berre klaging. Eg har ikkje noko anna og sei. Eg vil bli betre, men det er ikkje enkelt når eg ikkje får den oppfølgingen eg trenger, altså meir enn ein samtale i veka.

Eg trur eg er blitt betre og lata som, så god at eg trur på meg sjølv når eg er på skulen. På treningane etter skulen detter eg litt saman og når eg kjem heim er kveldane eit reint h*******. Kampen med meg sjølv har nådd eit punkt og eg er sliten, og eg føler det er for seint å redde meg, mest fordi eg føler at BUP systemet har gitt meg opp. Det som er positivt er at fastlegen min enda kjempar for meg. Ho meiner eg er eit veldig komplisert puelsespill med fleire tusen bitar og eg er redd for å bli pusla samman. Eg lar aldri folk komme tett innpå meg, dei veit aldri heile saninga, uansett om eg kanskje innbillar meg at dei gjer det. Ho meinar og at eg er så observang at eg forstår når folk ikkje veit kva som feiler meg, og at eg merkar når dei er tomme for idear. Dette gjer at eg blir enda vanskelegare å behandle, fordi når dei ikkje ha fleire idear dett eg ned igjen på bunn.

Det som heldt meg oppe er tre ting. Ein fyr som aldri sluttar å sende meldingar til meg uansett kor mange dagar eg ikkje svarar på meldinger, han eg trudde eg aldri skulle tilgi, han eg hata av heile mitt hjerte ein periode. Av alle så er det x-en min som tar vare på meg når ingen andre gjer det. Kven skulle tru det? Men som sagt kan han ikkje redda meg. Han kan holde meg oppe, men kan ikkje gere meg betre.
Den andre tingen, som og er ein person, er Nadir. Ho har vore gjennom så mykje og på ein måte kjempar ho den samme kampen som meg, på ein annan måte. Ho har slete lengre enn meg, men likevel føler eg at når det er håp for ho er det håp for meg. Eg veit ho kjem til å klara seg gjennom alt som virker så håplaust no, og derfor skal eg og gjere det.
Den tredje og siste tingen er dei eg er med å trene. Dei gjer meg meir enn dei anar sjølv. Det einaste er at eg trur eg tar på meg alt for mykje skyld når det går dårleg med dei på kampar.

Sorry for eit veldig rotete innlegg!

Men eg avsluttar med eit lite avsnitt til Nadir: Du er utrulig viktig, tru meg, uten deg hadde eg kanksje mista håpet for lenge siden. Det du har vore gjennom er utrulig, både fysisk og psykisk. Du er kjempe sterk og du skal aldri få lov å gje opp! Så lenge du fremdeles er her og eg ser at det er håp for deg, er det håp for meg og!

Og til slutt blir min siste linje: "Om du noen gang ikke får det smilet du forventer, vær sjenerøs og gi dem ditt. For ingen trenger et smil mer enn den som ikke klarer å smile til andre"

I wanna bleed (I want to show you how I feel)
Show the hole that I have inside
I wanna scream (I want to make you feel the same)
Let the blood flow that keeps me alive

Kveldene er den tiden ting ikkje går...

No går det ikkje, no vil eg vekk. Men eg kjem til å stå opp i morgon og gå på skulen, tru meg.
Eg sendte ikkje e-post til gamlelæraren min i dag, eg tørr ikkje. Eg er blitt så negativ i det siste at eg ikkje tørr å åpne kjeften.

Ingen sitat eller noke kan beskirve korleis eg har det no. Eg føler ingenting men samtidig føler eg så sinnsjukt masse.

Eg føler meg skitten, som fourensing, eg forurenser folk med negative ting. Ikkje klarer eg å vera ærleg heller. Eg eier ikkje mot til å ta iot hjelp frå noken, men tørr eg? Nei.
Korfor kan ikkje folk hoppe ned frå klar himmel og sei kva dei skal gjere, eller kva eg skal gjere. Eg gidd ikkje diskutere, berre det er ei handling. Eg er lei av å diskutere korleis eg kan blli betre, gjer noke! Eg er lei av diskusjon, eg treng handling!

Skulen går dårligere og dårligere...

Og no som me har byrja på ting me aldri har hatt på skulen merker eg at eg detter etter, eg er så utrulig sliten at eg ikkje veit heilt kor eg skal gjere av meg. I dag hadde eg ein engelskprøve som gjekk kjempedårlig, når eg seier kjempedårlig meiner eg kjempedprlig. Dette var den siste prøven før jul og den gjekk crap, noko som ikkje er positivt for meg i det heile, dei andre prøvane overlevde eg i alle fall. I morgon har me og ein avkryssningsprøve i norsk, eg skal lese gjennoom kapittelet ein gong på skulen i morgon, så får eg håpe at det er nok.
Eg trur kanskje eg skal sende ein e-post til gamlelæraren min i morgen. Skal og prøve å få lagt ut ein litt lengre oppdatering på bloggen då.

"It's easier to run
Replacing this pain with something numb
It's so much easier to go
Than face all this pain here all alone"

Depresjon er ikkje noke kjekt, eg veit ikkje kvar eg skal gjere av meg. Det einaste positive eg har å sei er at det kanskje ikkje er fullt så tungt å stå opp om morningen no som det var i byrjinga, sjølv om eg berre får 5 timars søvn.

Psykologtimen utsatt, eg føler meg dårlig!

Så kva skal eg gjere. Fastlegen min (som er verdens mest hyggelig dame) har bedt meg om å ringe opp der og få lagt inn ein lapp til ho så ho kan ringe meg opp dersom det blir for ille. Men kva kan ho gjere?
Eg føler meg skikkelig dårlig no, psykisk altså, og eg fekk telefon frå bup at psykologtimen min som egentlig var på onsdag er blitt utsatt til neste fredag. Eg trengte den timen, den var i tillegg ein god grunn for å sleppe å reise på eit slikt tillittsvalgt kurs som eg abselut ikkje vil på, pga angst. Kanskje det er problemet og.

I'm dying
Praying
Bleeding
And screaming
Am I too lost to be saved?
Am I too lost?

Ein grei dag...

Alt virker ikkje heilt umuleg...
Kanskje eg vil klare meg likevel...
Det finnes alltid ein utveg, og eg trur eg kan finna han...

Waking up I see that everything is ok
The first time in my life and now it's so great
Slowing down I look around and I am so amazed
I think about the little things that make life great
I wouldn't change a thing about it
This is the best feeling

[Chorus]
This innocence is brilliant
I hope that it will stay
This moment is perfect
Please don't go away
I need you now
And I'll hold on to it
Don't you let it pass you by

I found a place so safe, not a single tear
The first time in my life and now it's so clear
Feel calm, I belong, I'm so happy here
It's so strong and now I let myself be sincere

I wouldn't change a thing about it
This is the best feeling

[Chorus]

It's a state of bliss, you think you're dreaming
It's the happiness inside that you're feeling
It's so beautiful it makes you wanna cry

It's a state of bliss, you think you're dreaming
It's the happiness inside that you're feeling
It's so beautiful it makes you wanna cry

It's so beautiful it makes you wanna cry

This innocence is brilliant, It Makes you want to cry
This innocence is brilliance Please don't go away
Cause I need you now
And I'll hold on to it, Don't you let it pass you by

[Chorus]

Flinke meg...

I går kveld og i kveld har eg trent. Det byrja i går med at eg ølte for å grina, så trente eg, det funka. Så eg gjorde det i kveld og, egentleg før eg følte meg dårleg, og jo, eg har ikkje følt meg dårleg no!
Når en trener om kvelden og tar ein dusj etterpå sovner eg med ein gong, så planene er å gjøre dette til en vane XD

Dei som vil vedde kor lenge eg holder ut kan legge igjen kommentar;)

Eg gjorde noke og det funka...

Gamlelæraren min sa eg burde gjere noko etter klokka 6 kvar dag, noko som gjorde ein forskjell for nokon.
Rundt ti på ni i kveld følte eg meg dårlig, tårene presset på, eg gjekk og trente og no føler eg meg bra. Eg tok 20 min på ei trenings/joggemaskin vi har heime, 20 armhevinger (2x10) og 50 beinløft. Eg er sliten i kroppen, men eg føler meg betre.

I morgen blir eg og heime frå skulen, då skal eg ha meg ein tur med mamma til sentrum for å ta ein liten handlerunde. Skal bare skaffe nokre ting som eg treng og har trengt ganske lenge... Trur det skal bli litt deilig...

Typisk XD

Han eg liker har fått seg dame...
Me hadde noke på gang, men eg klarte ikkje halde på det, eg kasta det vekk fordi eg ikkje klarte å vera ærleg med han. Eg var berre ikkje klar for eit nytt forhold så kort tid etter det andre hadde tatt slutt, men om me hadde venta litt, berre gitt det litt tid.
No er det ikkje tid, eg har alltid trudde det vil bli oss to ein eller annan gang, men eg inser no at det ikkje blir det. Eg får berre komme meg videre... Eg skulle berre ønskje eg kunne sjå nokon andre eg kanskje vil ha eit forhold til...

I've felt that fire and I've been burned
But I wouldn't trade the pain for what I've learned
I wouldn't trade the pain for what I've learned.

Det er heilt fakta det der. No som eg har det fint, sjølv om det berre er ein lite periode, så veit eg at eg er sterk. Eg har masse bagasje, men det betyr ikkje at eg ikkje kan bruke han til noko positivt.
Eg vil, og eg skal klare meg, og vil bli slik som eg føler meg no... Håper berre det varer....

Guuud, så lykkeleg eg er!

Wow, denne dagen har vore fantastisk!

Eg møtte gamlelæraren min igjen, og det var herlig, eg bare danser rundt i min egen verden no og er glad. Eller ikkje glad, eller jo faktisk eg trur eg er G.L.A.D. Det er himmelsk...
Me snakka om abselut ingenting liks, eg husker ikkje kva som blei nevnt, men eg husker i alle fall den gode følelsen eg fekk kvar gong eg fekk snakka ut om ting. Det føltes som om det var en evighet siden sist, men likevel, ho ser alt på ein sånn enkel måte, seier sånne enkle ting eg kan gjere, det høyres ikkje dumt ut i det heile når ho seier det, det høyres så logisk ut. Det er ikkje så mykje som skal til...

I dag er eg G.L.A.D<3

We got so used to this abuse, it kind of feels like home...

Det beskriver meg ganske godt. Å vera depresiv er det samme som å vera heime...

Sjukemeldt og besøke gamlelæreren min...

joda eg fekk sjukemelding, etter ein litt pinleg legetime fekk eg det, eg byrja å grine og måtte love å gå på skulen neste veke, noko eg skal. Når eg fekk vite at eg var sjukemeldt resten av veka sendte eg melding til gamlelæraren min og eg skal ned på skulen i morgon. Kva søren tenkte eg med? Eg veit ikkje om eg tørr....

Eg trenger noko som fjerner det eg føler...

Eg er berre så sinnsykt lei... Eg vil ha noko som fjerner det eg kjenner, om det er tabeletter, alhehol, røyk eller ein kniv, eg bryr meg ikkje... Eg er desperat...

I've been pushed down so many times
I feel this time will be the last
as I lay here fading
my thoughts are invaded by memories of my past
I feel the pressures of shame and rejection building
as I lay here on the floor
I have no strength to get up
I'm not worth it any more

Klaging (igjen)

Eg veit ikkje kva eg skal gjera, eg veit ikkje kva som hjelper. Eg lengtar etter den fysiske smerten igjen, men eg vil ikkje falle ned der igjen.

Eg fekk portrettbildene som blei tatt på skulen i dag, dei var heilt perfekte, heilt til eg såg augene mine, det mangler noko. Alt er perfekt, heilt til ein ser litt nærmare. Ikkje at eg er perfekt, men eg ser perfekt ut til å vera meg liksom.

"Have you ever though that those who smile the most necessarily isn't the happiest?"

Eg er bare sliten, eg savner meg, eg savner smilet i augene mine!