Klaging (igjen)

Eg veit ikkje kva eg skal gjera, eg veit ikkje kva som hjelper. Eg lengtar etter den fysiske smerten igjen, men eg vil ikkje falle ned der igjen.

Eg fekk portrettbildene som blei tatt på skulen i dag, dei var heilt perfekte, heilt til eg såg augene mine, det mangler noko. Alt er perfekt, heilt til ein ser litt nærmare. Ikkje at eg er perfekt, men eg ser perfekt ut til å vera meg liksom.

"Have you ever though that those who smile the most necessarily isn't the happiest?"

Eg er bare sliten, eg savner meg, eg savner smilet i augene mine!