Motstridende tanke!

Jeg er redd for å få hjelp og jeg er redd for å ikke få hjelp...

Nå som jeg stikker innom bup en gang annenhver uke (ca.) føler jeg meg trygg, det er godt å vite at det er "noe" der dersom ting ikke går. Men om jeg er helt ærlig vet jeg ikke. Om jeg er meg selv vet jeg heller ikke. Men hvordan jeg skal finne de personen jeg aldri har vært, fordi jeg alltid har levd etter andre sine forventninger, det vet jeg ikke? Om jeg noensinne vil finne den personen vet jeg ikke?

Æsj...

Nedtur, kor stor? Eg veit ikkje før eg har lagt meg... Føler meg sliten, men likevel litt flink. Eg har gjort meir den siste veka å skulen en nokon gong før, og det er eg litt stolt over, men likevel.

Er egentleg i kuttehumør, men nei, ikkje i dag...

What to say?

Eg føler ikkje eg får utrykkt meg så godt på bloggen lengre, eg veit ikkje heilt kvifor, men det er liksom berre blitt sånn. Eg har forandra meg, og kanskje eg ikkje er inntrisert i at alle dei som les bloggen min skal veta det. I tillegg har eg jo blogg med psykologen min no, og eg får ut ein del der da. Eg har fått litt "kjeft" fordi eg skriver for mykje, det er jo ein stakkar som må lese gjennom det. Men eigentleg fungerer det fint for meg.

Men for å gi ei oppdatering av ting som har skjedd i det siste kan jeg jo starte med forgje gang jeg var hos psykologen. Det var litt komisk, nå som jeg har det ganske bra føltes det veldig rart å være der. Men selv om eg veit det er lenge til eg kan ærklære meg for frisk. Eg har hatt lange perioder før der eg har følt meg bra for å så gå inn i ein lang depressiv periode igjen. Så å avslutte behandlingen no ville vore dumt, skikkelig dumt. Eg må finne ein årsak... Men på ein måte burde eg vore dårlig når eg skulle arbeide med det... Men no kan eg fikse ein del grunnleggjande ting når eg er bra, og ta dei siste tinga til slutt... Men poenget med å nevne det var vel at psykologen min var redd for at eg hermet etter Java, fordi me har nokså like symptomer. Eg blei skikkelig paff, og lettere forbannet. Eg snakker mykje med java, og eg liker det! Han skulle ha med til å sei negative og positive ting med det, og faktisk blei det fleste positive. Eg liker Java! Ein dag, når me begge er friske skal me søren meg ha det kjempe kjekt i lag. Eg liker å ha nokon eg kan prate med uten å tenke at hun kjenner den og den og at det er fare for at ho seier det videre. Eg kjefta på han då, sa eg skulle hilse fra Java og kalle han ein idiot, då blei han forbause over at eg hadde sagt det til ho allerede (eg sendte melding XD) og han foreslo at eg blei styrt av ho. Då blei eg sur, men eg trur ikkje eg gav skikkelig utrykk for det. Eg forklarte sakleg at slik var det ikkje.

Eit år til med trening, eg har bestemt meg, det er fint og ha noke som heldt ein oppe. Kanskje eg skal trappe ned litt på kor engasjert eg er, prøve å få nokon til å ta halvparten av treningane og slikt.

Eg burde aldri vore oppe så lenge, eg er dårlig. Vil kutte trur eg... Det er trøttheten som snakker...

Java og Babaja ringte me gi fylla i dag, det var kos.. Babaja skal visst komme og gi meg ein klem på skulen ein dag! :O *Gjemme seg på doen og trekke en hette nedover hodet*
Det var skikkelig kos at de ringte faktisk, meg og Java har skikkelig lik stemme! Så lik at det er skummelt! Om om du er flau når du leser dette java, ikkje ver det... Eg syns det var kos eg :P No er det vel på tide at eg ringe painscars og snart :P

Blææ....

Dritdag... Fin måned, men drittdag likevel...
Eg kutta ikkje då, sjølv om eg ville...

Det heile er ein lang historie, eg vil ikkje gå inn på han her, fordi eg ikkje vil at alle dei eg kjenner personleg som les bloggen min skal veta det. Det er liksom litt personleg om du skjønner...

Men i det siste har eg hatt ein fin periode, eg har natt nedturer, men eg har og hatt nokre virkeleg fine oppturar, eller oppturar blir feil og sei, men eg har hatt det fint. Normalt fint liksom, ikkje opptur fint. Mykje takka vera min utrulege type...

Så kort oppsumert har eg det faktisk veldig fint, men likevel er det ein lang veg og gå... Det er mykje som enda må fiksast opp i...

Ensom?

Litt ensom i dag trur eg. Etter ei bra veke skulle det vel bare mangle. Akkuratt no føler eg meg litt ensom, skulle ønske eg var ein annan og skulle ønske eg kunne ta litt fleire tabelettar enn det som er lurt. Berre for å sove litt. PÅ Tirsdag skal eg berre ha to timar på skulen, men eg må vera der 4 fordi eg ikkje kjem meg heim. Eg kunne virkelig trengt og berre slappe av..

På laurdag var eg sammen med typen (Teit og kalle han typen heile tiden, kanskje han skal få eit fint kallenavn frå no av, så om noken har eit forslag send det inn. Ikkje noke navn, berre noko kult kallenavn). Men i alle fall, me hadde det kjempe koslig. Me såg film og hadde det kjempe koslig og eg dilla med håret hans slik at han sovna. Det er noke av det søtaste eg veit om...

Nedtur i går, så opptur i dag...

Eg kan jo begynne med i går... Som eg skriev sendte eg e-post til gamlelæraren min og når eg fekk svar vart eg overaska og litt skuffa trur eg. Svaret var veldig ærlig, egentlig det eg sett pris på med ho. Ho svarer på det eg spørr om og prøver ikkje vri seg unna sannheten. Det er sårande med ein gong, men eg veit likevel at det er det som er best i lengden. Det er det eg trenger, nokon som er ærleg, ikkje nokon som behandlar meg forsiktig fordi eg er psykisk sjuk. Eg beudrar måten hennas og vera på, det skal ho ha. Eg har sagt det før og eg seier det igjen, eg gleder meg til den dagen eg kan fortelje ho at eg er blitt bedre, kanskje til og med frisk. Men kva er no frisk? Det skal eg ikkje byrje og utdype her akkuratt, det ville tatt tid...

Men nedturen var kraftig, eg fekk innfall av at eg måtte få typen min til å forlate meg, eg måtte vera med noken andre. Men eg skjerpa meg og sendte melding til han så han ringte meg. Eg forklarte han korleis det var og han sa han var glad i meg. Og eg vil behalde han, det blir lettare og lettare og berre tenke på han. Etter sikrare eg er på at han elsker meg, etter mindre er sannsynligheten for at eg øydeleggjer det. No klarer eg jo ikkje skrive noko negativt om nedturen...

I dag tok eg meg saman etter skulen og svarte på e-posten som gamlelæraren min sendte meg. Eg tolka det ho skreiv på nytt og såg ei litt anna meining i det. Det er bare ærleg, ikkje noke anna. Fremdeles kanskje ikkje akkuratt det eg ville høyre, men likevel så sant. Eg skjønner ikkje korleis ho blei så smart? Men eg svarte då, følte det vart eit ganske bra svar egentlig. Håpte hun skulle svare i kveld, men det gjorde ho ikkje. Ho har vel eit liv? Men i alle fall... Eg føler meg bra, og i morgen skal eg berre ha fire timar på skulen. Tilrettelegging gjer at eg får fri dei to første.

Eg hadde noke meir eg skulle sei, men neida, det datt ut av hodet i det tanken om at eg får sove til halv åtte i morgen kom inn i hodet mitt :D

Eg har sendt e-post til gamlelæraren min no...
*tar gjerne imot skryt*

Sommerfølelsen er tilbake igjen...

Ja, i dag når jeg våknet var det helt lyst i rommet o solen skinte på vinduet mitt, og jeg fikk den følelsen jeg får vær sommer. Følelsen av å ikke ville stå opp fordi jeg vet jeg ikke orker noenting når jeg har stått opp. (egentlig skulle jeg vekk i dag, men det ble avlyst.)

Jeg ville ikke stå opp av sengen fordi jeg bare ville sove vekke dagen, sove vekk følelsene og sove vekk livet. Rett og slett bare forsvinne. Ikke det at sommeren er så ille egentlig, når man først er stått opp, men jeg får ikke gjort noe. Føler meg helt ubrukelig. Ikke har jeg jobb, ikke gjør jeg lekser og ikke orker jeg å ta vare på meg selv en gang. Det er da jeg vil kutte, noe som egentlig bare gjør den følelsen verre. Ikke klarer jeg å jobbe, ikke klarer jeg å gjøre lekser, MEN å kutte!!!? Det klarer jeg!

Jeg vil vise at jeg kan bli bedre, jeg vil virkelig, men sånne dager er jeg ubrukelig. Jeg får ikke gjort noenting. Jeg vet ikke hvor jeg skal gjemme meg mens gråten presser på fordi jeg er så håpløs. JEg vil vise folk at jeg er sterk nok til å kjempe imot, men sannheten er at jeg ikke er sterk nok til å kjempe imot i nedturer.. Oppturer klarer jeg, men da trenger jeg ikke kjempe. Så egentlig klarer jeg ikke kjempe i det hele tatt...

Jeg vill bare bli sperret inni, vil bli stemplet som gal... Da har jeg en unnskyldning for å ikke kjempe lengre.

Tyven, tyven skal jeg hete...

Eg har ganske lite og sei, om eg ikkje kjem for seint heim i morgen skal eg skrive ei oppdatering.

Eg har vore med typen min i dag, det har vore herlig. Med han føler eg meg vakker:)

*TYVEN, TYVEN SKAL JEG HETE, FOR JEG STJAL BABAJAS SANG!!!!*
Da kan eg si at Babaja er kjempe flink å skrive sanger, og det at eg stjeler fire strofer kan du ta som eit komplimang!!

Dedikert til min mest elskede gutt:

"You don’t have to think about tomorrow
You don’t have to say a word
You just give me a look, and I will understand
You just tell me what it is, you’ll be heard

I will listen, I will listen, I swear
I will listen, I will listen, I’m here

But I hope you can hear me
'Cause I have to tell
You were always there for me when I asked you for help
And I hope you can hear me
Cause I have to say
Every time I’m with you it’s like a perfect day

[...]

You don’t have to worry ‘bout the future
I know that you’ll be just fine
You just have to see that you can do it
I’ll hold your hand
If you’ll hold mine

I will be there, I will be there for you
Yes, I will be there, if you want me to"

Kanskje litt dumt gjort...?

I går ble jeg liggende og prate med ei som går i sprsåkklassen min, følte det var helt naturlig at hun var den første av mine "nye venner" på videregående som skulle få vite at eg har psykiske problemer. Det viste seg at foreldrene hennes kjente gamlelæraren min. Eg sa aldri kor knytta eg var til ho, men eg sa jo at eg hadde snakka ein del med ho. Ho utbryter ettenavnet hennes høgt og tydlig etter at jeg har sagt fornavnet, tydelig forundret. Men eg trur ikkje ho er ein som forteller det videre då. Eg tenkte rett og slett ikkje over at ho kjente ho, då hadde eg aldri sagt det... Men det var liksom heilt naturlig og snakke om det. Ho vile liksom veta korleis eg var når eg var dårlig og då, eg prøvde å forklare det, men det vart ikkje så mykje ut av det.

Men kanksje det er ein positiv ting at eg har fotalt da til nokon no, nokon av dei "nye vennane" mine. Har følt det blei jobba veldig mykje for å skjule det det siste halve året...

Oppdatering :P

Ja, den er det sikker hundrevis som har ventet på.

Eg trur eg har bestemt meg for å slutte å spille håndball, det er ikkje lengre det det en gang var. Faren med det er at eg ikkje nokonsinne vil byrje igjen, men eg trur eg må ta den sjangsen, trur det er einaste sjangsen eg har til å faktisk fokusere på meg sjølv meir. Så eg trur eg har bestemt meg. Men legg merke til trur, det kna godt hende eg ombestemmer meg. Om eg framleis skal bu heime ombestemmer eg meg kanksje.

det skjedde noko rart forgje gong eg var hos psykologen. Eg har jo ein blogg som han leser før timane og han kommenterte noko som sto i den bloggen, og eg assosierte (rett skrevet eller?) dette med når foreldrene mine sa eg IKKJE klarte noke, som eg har høyrt ganske mange gonger av dei. Når eg gjekk måtte eg grine, så eg endte opp med å grine i ein time på eit offentleg toalett på senteret i nærleiken av skulen min. Men min beste venninne kom ned etterkvart då. Ho skulka faktisk matteprøve for meg...

I dag er eg på jentekveld, faktisk, med åtte andre jenter. Har holdt meg unna alt krydder, det dei har funnet ut at eg mest sannsynleg reagerer på, og magen min har ikkje tulla seg. Har fått ei byge, men ikkje noko meir enn det liksom. Det var bare smerter så, ikkje noke som ville ut for å sei det fint! Hehe ^^,

Eg satt og hadde ein skikkelig samtale med to av dei jentene som er her i kveld og me snakka om kor godt me trivdes på ung.skulen. Eller eg trivdes i alle fall godt. Så plutselig får eg melding frå gamlelæraren min, det var litt koslig, eg berre smilte skikkelig. Hehe^^, Skal vel sende ho ein e-post snart, men føler eg må ha noke litt meir konstruktivt å komme med før eg sender jo e-posten. Kjem nok til å spørre kva ho meiner om å gje opp håndballen...

Men eg har ikkje tid til å skrive meir, kjem meir oppdatering etterkvart. Akkuratt no har eg det fint... Savner gamlelæraren min, men det er det...

Sorry!

Eg burde kanksje ha skrevet mier enn eg har gjort dei siste dagane, det beklager eg. Det kjem snart ei oppdatering. Skal prøve å få til ei i morgon, men eg kan ikkje love noko. Kort oppsumert hadde eg ein kraftig nedtur i går, og eg bestemte meg for å vera heima i dag. I dag har eg rydda heile huset og støvsugd og etterpå var eg med typen. Når du er med dei rette personane veit du berre at ting ein gong skal bli bra. Klisje!!!! Eg veit... Men i alle fall, no er eg i toppform og gler meg til morgondagen. Skal på skulen, så skal eg til psykologen og så skal me avkryssningsprøve i norsk. Det kjem ikkje til å gå så verst..

Men oppdatering kommer i morgen eller torsdag...