I går ble jeg liggende og prate med ei som går i sprsåkklassen min, følte det var helt naturlig at hun var den første av mine "nye venner" på videregående som skulle få vite at eg har psykiske problemer. Det viste seg at foreldrene hennes kjente gamlelæraren min. Eg sa aldri kor knytta eg var til ho, men eg sa jo at eg hadde snakka ein del med ho. Ho utbryter ettenavnet hennes høgt og tydlig etter at jeg har sagt fornavnet, tydelig forundret. Men eg trur ikkje ho er ein som forteller det videre då. Eg tenkte rett og slett ikkje over at ho kjente ho, då hadde eg aldri sagt det... Men det var liksom heilt naturlig og snakke om det. Ho vile liksom veta korleis eg var når eg var dårlig og då, eg prøvde å forklare det, men det vart ikkje så mykje ut av det.
Men kanksje det er ein positiv ting at eg har fotalt da til nokon no, nokon av dei "nye vennane" mine. Har følt det blei jobba veldig mykje for å skjule det det siste halve året...
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
2 kommentarer:
Nee, tror ikke det var dumt jeg, sikkert like greit^^, Kanskje du klarer å slappe av litt mer siden du ikke trenger å skjule det så mye nå eller noe?:P
Jeg syntes det var lurt gjort jeg :)
Legg inn en kommentar