Eg kan jo begynne med i går... Som eg skriev sendte eg e-post til gamlelæraren min og når eg fekk svar vart eg overaska og litt skuffa trur eg. Svaret var veldig ærlig, egentlig det eg sett pris på med ho. Ho svarer på det eg spørr om og prøver ikkje vri seg unna sannheten. Det er sårande med ein gong, men eg veit likevel at det er det som er best i lengden. Det er det eg trenger, nokon som er ærleg, ikkje nokon som behandlar meg forsiktig fordi eg er psykisk sjuk. Eg beudrar måten hennas og vera på, det skal ho ha. Eg har sagt det før og eg seier det igjen, eg gleder meg til den dagen eg kan fortelje ho at eg er blitt bedre, kanskje til og med frisk. Men kva er no frisk? Det skal eg ikkje byrje og utdype her akkuratt, det ville tatt tid...
Men nedturen var kraftig, eg fekk innfall av at eg måtte få typen min til å forlate meg, eg måtte vera med noken andre. Men eg skjerpa meg og sendte melding til han så han ringte meg. Eg forklarte han korleis det var og han sa han var glad i meg. Og eg vil behalde han, det blir lettare og lettare og berre tenke på han. Etter sikrare eg er på at han elsker meg, etter mindre er sannsynligheten for at eg øydeleggjer det. No klarer eg jo ikkje skrive noko negativt om nedturen...
I dag tok eg meg saman etter skulen og svarte på e-posten som gamlelæraren min sendte meg. Eg tolka det ho skreiv på nytt og såg ei litt anna meining i det. Det er bare ærleg, ikkje noke anna. Fremdeles kanskje ikkje akkuratt det eg ville høyre, men likevel så sant. Eg skjønner ikkje korleis ho blei så smart? Men eg svarte då, følte det vart eit ganske bra svar egentlig. Håpte hun skulle svare i kveld, men det gjorde ho ikkje. Ho har vel eit liv? Men i alle fall... Eg føler meg bra, og i morgen skal eg berre ha fire timar på skulen. Tilrettelegging gjer at eg får fri dei to første.
Eg hadde noke meir eg skulle sei, men neida, det datt ut av hodet i det tanken om at eg får sove til halv åtte i morgen kom inn i hodet mitt :D
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
4 kommentarer:
:D
Liker den nye layouten din!
Du beskriver følelsene og tankene dine utrolig bra. Skal følge med på deg så mye jeg kan :)
SV: Jeg har jo praktisk talt vokst opp i Bergen, og har jo erfart det en million ganger før. Men det virker alltid som om jeg glemmer det, hver gang...
Hva kommer det av, egentlig? Er det en slags... hva kan jeg kalle det, misunnelse?
Mindreverdighetskonpleks eller noe?
jeg har venner som bor på Fana (slik jeg har forstått det er det "vestkanten"), og de snakker utrolig rent.
Noen ganger slår de (ubevisst) over til "jeg, meg, deg og ikke".
Da ser ike jeg helt poenget med å gjøre narr av min dialekt, når de selv prøver å etterape den.
Det er vel kanskje sjalusi, for at Oslo er større og at "alt" skjer der.
Jeg vet ikke.
Legg inn en kommentar