Tilhørigheit

"How do you feel when there's no sun?
And how will you be when rain clouds come?
They'll pull you down again
How will you feel when there's no one?"

Eg veit ikkje hielt kor eg høyrer heime for tida, litt her og litt der. Ting er forandra, ikkje til det nagative, ikkje til det positive, men ting er annleis. Noko som er annleis kan aldri sammanlignast. Før eg bytta skule hadde eg min plass i vennekretsen. Eg var ho med utruleg sterke meiningar, ho som ofte satt i eigne tankar, ho som smilte og ho som ikkje var lykkjeleg. Det alle fleste visste om det siste punktet og etterkvart, det var ein del av meg. Kanskje eg berre var for godtruande om folk, kanskje eg berre trengte oppmerksomhet, men det er ikkje poenget. Då hadde eg min plass. No har eg ikkje ein eigen plass, ting er annleis. Eg tørr ikkje finne minn egen plass fordi eg er redd for at eg skal forandra meg som person, og tru det eller ei så er eg redd for at eg skal bli lykkjeleg. Det virkar nokon gongar som om eg er blitt avhengig av "den kjenslen" som eg har byrja å kalla depresjonen. Kanskje det ikkje er nokon veg ut, fordi eg likar det her. Det er trygt, heilt trygt. Eg veit korleis eg skal takla det, eg er gangse god å takla det. Kanksje det berre er ein del av meg?

Så kanksje verset heller skulle vore slik som dette?
How I'll feel when there's no sun?
And how I'll be when rain clouds come?
They'll pull me down again
How I'll feel when there's no one?
I'll feel home..