Ein topp dag som plutselig blei kjiip

*peike på overskrift*
Eg hadde ein fin dag, han starta ganske fint og eg var ganske glad egentlig, så gjekk alt rett vest etter skulen, eg veit ikkje kvifor, nokon gongar berre skjer det. Eg pratar ikkje med nokon om korleis eg har det lengre, eller jo, eg har to personar som veit ein del, men dei kjenner eg ikkje skikkeleg ein gong og dei bur langt vekke. Kanskje derfor eg klarar å snakka med dei. Folk som eg ser kvar dag klarar eg ikkje, det blir for mykje, eg latar som eg har det fint, lyger dei rett opp i trynet for at dei skal sleppe unna meg og mine problemer. Og det er ikkje vits i å sei at doke er her for meg, for det har ikkje noko og sei, eg utgjer igngen forskjell.

Eg trenger ei skulder å grina på, eg trenger nokon som bryr seg og den personen eg trenger kjem aldri til å vera der for meg på den måten.