Dagen min...

I går kveld merka eg at eg ikkje kom til å gå på skulen i dag, eg var på sammenbruddets rand, så eg gjekk og la meg med den tanken om at eg ikkje skulle på skulen i dag, det gjorde at eg roa meg. Eg vakna halv seks i dag, før mobilen min ringte for å vekkje meg. Eg gjekk i dusjen men merka at eg ikkje orka, hadde liksom lovet meg sjølv at eg ikkje orka i går kveld, så hadde blitt og svikta mine egne ord om eg ikkje gjekk. Eg gjekk og sa til mamma og pappa at eg ikkje orka å gå på skulen og dei godtok det, så eg gjekk og la meg igjen. Fekk eneldei komt godt i gang på boka eg skal lese no, "saman er ein mindre aleine", høyrt at den boka er kjempebra så vil gjerne lese ho sjølv og ikkje berre høyre om ho frå andre. Eg får ikkje sova noko meir. Når klokka nærmar seg 8 får eg melding frå gamlelæraren min med eit smilefjes, og eg er, ler sikkert eit kvarter altså, også spurte eg kva som var meininga med eit smilefjes i ei melding liksom og då svarte ho: Ser du ikkje at eg smilar til deg? Og eg ler enda meir.. Eg forventa ikkje det i dag akkurat, lurar på om den dama er synsk sidan ho ser ut til å veta når eg trenger oppmuntring. Ho skulle berre vist at eg skulka, då hadde ho sikkert ikkje blitt så veldig stolt! Så eg satt heime til halv tre, då tok eg scooteren og kjørte til trening. Treninga gjekk greit trur eg. Etterpå vart ei venninne med meg heim og me sitt no her, ho blir snart henta. Me skulle berre kosa oss i kvar sin stol med pcen foran tven og det har me gjort. Me har spist grandiosa og snop og kost oss.

Dagen eg trudde skulle bli ille blei ikkje det likevel, takket være gamlelæraren min og venninna mi..