Da har jeg laget meg en ny blogg, og til dere som evt. kunne være inntrisert i å få tilgang til den kan enten legge igjen en kommentar her eller sende meg en e-post på adressen under innlegget. For at du skal kunne få tilgang må jeg ha en e-post adresse som jeg kan sende invitasjon til, derfor tenkte jeg at dere bare kunne sende adressen deres til meg gjennom en e-post slik at dere slipper å legge adressen deres ut på nettet.
Denne adressen er ikke noe msn adresse, men bare en 100% anonym e-post adresse.
ambivalent2009@hotmail.com
24 mars, 2009
23 mars, 2009
Ein lengsel etter blod
Jo, fredag var eg skikkelig lengselsfull etter å kutte. Eg hadde planer om det men bladene (som eg kaller min rispegjenstand) var bare for ekkle. Eg hadde ikkje vaske dei siden sist eg brukte dei, sikkert like greit eigentleg.
Det er lenge siden eg har følt meg sååå dårlig som no. Ein følelsen av å vera lat, ekkel, feit og totalt mislykka på ein gong. Eg har ingen nedtur, men eg føler meg likevel skikkelig dårlig. Berre ein følese av å ikkje orke noko, og eg har prøvd. Eg har prøvd å konsentrere meg om å gjere lekser, men det går ikkje.
Men ein tanke eg har: Eg tenkte eg skulle lage ein ny blogg, ein der berre spesielle lesere får tilgang. Der eg skriver mine tanker og kjensler uten å anonymisere dei for mykje. Men alle får som sagt ikkje lese han, eg tenkte at eg skulle innvitere dei som seier seg inntrisert på denne bloggen. Det som blir annleis på den bloggen enn her blir at han blir meir om sjølve livet mitt, og ikkje berre korleis eg kjenner meg. Det tørr eg ikkje leggje ut her, men eg trur eg gjer det litt for mykje likevel. Men det største spørsmålet er om eg skal gi linken til gamlelæraren min? Eg føler eg ikkje treng ho lengre, ikkje på samme måten som før i alle fall, men då er det litt opp til ho sjølv liksom, kor mykje ho vil veta. Ein anna ting som i så fall skulle vore med var ein positiv ting som har skjedd den dagen og ein positiv ting som eg skal klare dagen etter. Denne bloggen blir då kanksje evt. stengt, men doke som les han og vil ha eit innblikk i den nye, kan få det. Eg skal gi nærmare beskjed dersom eg bestemmer meg for å gjere det.
Så, kva tykjer (tykjer betyr syns til doke som ikkje er så god i nynorsk xD) doke om denne ideen her?
Det er lenge siden eg har følt meg sååå dårlig som no. Ein følelsen av å vera lat, ekkel, feit og totalt mislykka på ein gong. Eg har ingen nedtur, men eg føler meg likevel skikkelig dårlig. Berre ein følese av å ikkje orke noko, og eg har prøvd. Eg har prøvd å konsentrere meg om å gjere lekser, men det går ikkje.
Men ein tanke eg har: Eg tenkte eg skulle lage ein ny blogg, ein der berre spesielle lesere får tilgang. Der eg skriver mine tanker og kjensler uten å anonymisere dei for mykje. Men alle får som sagt ikkje lese han, eg tenkte at eg skulle innvitere dei som seier seg inntrisert på denne bloggen. Det som blir annleis på den bloggen enn her blir at han blir meir om sjølve livet mitt, og ikkje berre korleis eg kjenner meg. Det tørr eg ikkje leggje ut her, men eg trur eg gjer det litt for mykje likevel. Men det største spørsmålet er om eg skal gi linken til gamlelæraren min? Eg føler eg ikkje treng ho lengre, ikkje på samme måten som før i alle fall, men då er det litt opp til ho sjølv liksom, kor mykje ho vil veta. Ein anna ting som i så fall skulle vore med var ein positiv ting som har skjedd den dagen og ein positiv ting som eg skal klare dagen etter. Denne bloggen blir då kanksje evt. stengt, men doke som les han og vil ha eit innblikk i den nye, kan få det. Eg skal gi nærmare beskjed dersom eg bestemmer meg for å gjere det.
Så, kva tykjer (tykjer betyr syns til doke som ikkje er så god i nynorsk xD) doke om denne ideen her?
18 mars, 2009
Eg tviler på at det passer å sei dette etter det positive innlegget som kom isted, men eg har kasta opp i dag, med vilje. Eg kan skylde på at eg var kvalm fordi eg hadde spist meir enn matlysta mi klarte og derfor gjorde det, men eg tviler...
Eg føler at i alt dette snakket om at jeg er blitt bedre ligger det ein liten del som framleis ikkje er bedre, han er framleis den samme, berre litt gøymd. Men eg tørr ikkje sei det til psykologen, fordi då trur han det er snakk om at eg ikkje vil slutte i behandling. Det er nok berre det som skremmer meg, at eg ikkje vil slutte i behandling.
Eg føler at i alt dette snakket om at jeg er blitt bedre ligger det ein liten del som framleis ikkje er bedre, han er framleis den samme, berre litt gøymd. Men eg tørr ikkje sei det til psykologen, fordi då trur han det er snakk om at eg ikkje vil slutte i behandling. Det er nok berre det som skremmer meg, at eg ikkje vil slutte i behandling.
Psykologtime og slikt
I dag laga meg og psykologen min ei kake over kem som hadde vore hjelpen i framdrifta mi, og den kaka har eg no laga på exel, og den kjem etterpå. Før me gjorde dette leste han opp litt frå journalen min som ble skrevet i sommer, det var forferdeig, eg kjente ikkje den jenta han leste om. Eg fekk og veta at grunnen til at eg først kom til han var fordi han var den einaste som kunne legge meg inn, noko som vart vurdert fordi dei trudde eg kanskje var suicidal. Eg ville dø, men eg ville ikkje ta livet av meg.
Så dette er altså det som har vore med å gjere meg betre. Vi leste fra journalen min frå i sommer, og eg ser jo at eg har komt meg, eg er ikkje lengre den samme. Det verste er kanskje at eg savner det til ein viss grad. Grunngjevinga for kvifor desse postane er her skal eg og få med i dette innlegget:
Gamlelæraren min: Først av alt fordi ho fekk meg til å få hjelp. Uten det hadde det ikkje vore nokon meg no. Eller eg hadde jo vore her, siden eg aldri har vore veldig suicidal, men eg trur det ville tatt lang tid før eg fekk hjelp. Ho har i tillegg vore der utrulig masse, og eg savner ho skikkelig framleis.
Typen min: Det er etter eg vart saman med han at eg virkelig følte meg betre. Han fekk meg til å orke å jobbe med skulen, og det er ein stor fordel. Eg kjem nok aldri til å bli det eg ein gong var, men no elsker eg nokon, og nokon elsker meg. Det kom uventa, spesielt etter alt me har vore gjennom. Men likevel føles det HELT rett, uten han vet jeg ikke hva jeg hadde vært.
Bestevenninna mi: Mest fordi ho aldri har sagt at ting er teit, eller at ting er for lite til å klage over... Ho har vore der liksom.
Andre venner: sjølv om eg ikkje føler dei har hatt så veldig stor innvirkning sånn heilt generelt, ville eg nok ikkje vore her uten dei. Det har noke med at ein har venner som ein kan finne på ting med, slik at ein ikkje blir sittande aleine og deprimert.
Han jeg knulla: Ja, ka søren gjer han i denne statistikken. Men heilt ærlig, eg har kanksje ein del å takka han for (sjølv om han fekk plass inni ein negativ sirkel me tegna i samme greiene). Dersom det ikkje hadde vore for han hadde eg aldri lært, eg trur aldri eg ville innsett kor mykje er faktisk elsker han eg elsker. Greit nok at eg skulle ønske eg kunne forstå det uten at dette skulle skje, men siden det no har skjedd, kan eg vel sei at det er ein av grunnane til at eg veit eg elsker typen min.
Motgang: Treng eg sei meir enn at motgang gjer ein sterkare?
Meg: Sjølv meiner eg at eg har gjort lite, at ting berre ordnar seg etterkvart. Eg trur det var ein plass i hjernen min som fortalte meg at eg ikkje var lykkeleg, og at den plassne berre har skjerpa seg. Det eg kanksje har gjort er å ikkje gi opp, eg har heile tida holdt ut, fordi eg trudde på ordtaket som seier at motgang gjer ein sterkare.
Sport: Eg er blitt trenar, kem hadde trudd det? At ein som er deprimert kan klare det. Eg har klart det, og eg spelar framleis sjølv. No har eg lyst å gå på trening, det er kjekt. Det at eg aldri gidde det opp har nok gitt meg ein del tilbake når det gjeldt framgang. Eg gleder meg til ein sesong til.
Annet: Her kjem jo alt annet, alt eg ikkje kom på i farten. Egentlig tenker eg at det burde vore meir enn 4 %, men likevel, det er vanskeleg å dele inn i prosenter på KVA som har gjort deg betre, du kan berre prøve sjølv. Confused og Java er i denne gruppa. Eg kan ikkje sei kor masse eg har ledd dei gongane Java og eg har støtt på kvarandre. Ein gong satt me i samme trapp og sendte meldinger til hverandre og Java turde ikkje sjå på meg fordi ho var redd for å le. Og til både Java og Confused vil eg berre sei at det er verdt å vente til den dagen det blir bedre. Eg har sett at motgang gjer ein sterkare.
Så for at dette ikkje skal bli ein roman istedenfor eit blogginnlegg, seier eg meg ferdig med dette.
Så dette er altså det som har vore med å gjere meg betre. Vi leste fra journalen min frå i sommer, og eg ser jo at eg har komt meg, eg er ikkje lengre den samme. Det verste er kanskje at eg savner det til ein viss grad. Grunngjevinga for kvifor desse postane er her skal eg og få med i dette innlegget:Gamlelæraren min: Først av alt fordi ho fekk meg til å få hjelp. Uten det hadde det ikkje vore nokon meg no. Eller eg hadde jo vore her, siden eg aldri har vore veldig suicidal, men eg trur det ville tatt lang tid før eg fekk hjelp. Ho har i tillegg vore der utrulig masse, og eg savner ho skikkelig framleis.
Typen min: Det er etter eg vart saman med han at eg virkelig følte meg betre. Han fekk meg til å orke å jobbe med skulen, og det er ein stor fordel. Eg kjem nok aldri til å bli det eg ein gong var, men no elsker eg nokon, og nokon elsker meg. Det kom uventa, spesielt etter alt me har vore gjennom. Men likevel føles det HELT rett, uten han vet jeg ikke hva jeg hadde vært.
Bestevenninna mi: Mest fordi ho aldri har sagt at ting er teit, eller at ting er for lite til å klage over... Ho har vore der liksom.
Andre venner: sjølv om eg ikkje føler dei har hatt så veldig stor innvirkning sånn heilt generelt, ville eg nok ikkje vore her uten dei. Det har noke med at ein har venner som ein kan finne på ting med, slik at ein ikkje blir sittande aleine og deprimert.
Han jeg knulla: Ja, ka søren gjer han i denne statistikken. Men heilt ærlig, eg har kanksje ein del å takka han for (sjølv om han fekk plass inni ein negativ sirkel me tegna i samme greiene). Dersom det ikkje hadde vore for han hadde eg aldri lært, eg trur aldri eg ville innsett kor mykje er faktisk elsker han eg elsker. Greit nok at eg skulle ønske eg kunne forstå det uten at dette skulle skje, men siden det no har skjedd, kan eg vel sei at det er ein av grunnane til at eg veit eg elsker typen min.
Motgang: Treng eg sei meir enn at motgang gjer ein sterkare?
Meg: Sjølv meiner eg at eg har gjort lite, at ting berre ordnar seg etterkvart. Eg trur det var ein plass i hjernen min som fortalte meg at eg ikkje var lykkeleg, og at den plassne berre har skjerpa seg. Det eg kanksje har gjort er å ikkje gi opp, eg har heile tida holdt ut, fordi eg trudde på ordtaket som seier at motgang gjer ein sterkare.
Sport: Eg er blitt trenar, kem hadde trudd det? At ein som er deprimert kan klare det. Eg har klart det, og eg spelar framleis sjølv. No har eg lyst å gå på trening, det er kjekt. Det at eg aldri gidde det opp har nok gitt meg ein del tilbake når det gjeldt framgang. Eg gleder meg til ein sesong til.
Annet: Her kjem jo alt annet, alt eg ikkje kom på i farten. Egentlig tenker eg at det burde vore meir enn 4 %, men likevel, det er vanskeleg å dele inn i prosenter på KVA som har gjort deg betre, du kan berre prøve sjølv. Confused og Java er i denne gruppa. Eg kan ikkje sei kor masse eg har ledd dei gongane Java og eg har støtt på kvarandre. Ein gong satt me i samme trapp og sendte meldinger til hverandre og Java turde ikkje sjå på meg fordi ho var redd for å le. Og til både Java og Confused vil eg berre sei at det er verdt å vente til den dagen det blir bedre. Eg har sett at motgang gjer ein sterkare.
Så for at dette ikkje skal bli ein roman istedenfor eit blogginnlegg, seier eg meg ferdig med dette.
17 mars, 2009
Eg har utrulig lite å sei. Skal til psykiateren i morgen da. Det blir morsomt.
Eg snakka forresten med Confused på telefon på Lørdag, og det var kjekt. Håper du tørr å ringe meg ein gong du er edru og! Du er skikklig nice, sjølv om eg vart overaske over kor dialekt du eigentleg snakka:P
Men no skal eg legge meg, og prøve å komme meg opp i morgon. Eg har vore sjuk siden helga, og i morgen skal eg som sagt ein tur til psykiateren. Skal ikkje på trening eller noke. Fordi eg er framleis ganske dårleg egentlig. Litt ørr i hodet og litt kvalm. Blir det spesielt når eg reiser meg opp for å gå.
Men god natt ^^,
Eg snakka forresten med Confused på telefon på Lørdag, og det var kjekt. Håper du tørr å ringe meg ein gong du er edru og! Du er skikklig nice, sjølv om eg vart overaske over kor dialekt du eigentleg snakka:P
Men no skal eg legge meg, og prøve å komme meg opp i morgon. Eg har vore sjuk siden helga, og i morgen skal eg som sagt ein tur til psykiateren. Skal ikkje på trening eller noke. Fordi eg er framleis ganske dårleg egentlig. Litt ørr i hodet og litt kvalm. Blir det spesielt når eg reiser meg opp for å gå.
Men god natt ^^,
16 mars, 2009
Svik
Når føler du at svik er verst?
Eg har blitt svikta, det er lenge siden, men eg fekk først veta det no. Det svir, men likevel bryr eg meg ikkje. Eg trudde ærligheit varte lengst..
Eg har blitt svikta, det er lenge siden, men eg fekk først veta det no. Det svir, men likevel bryr eg meg ikkje. Eg trudde ærligheit varte lengst..
12 mars, 2009
Psykologbesøk og oppdatering ang. nedtur.
Psykologtimen i dag gjekk bra trur eg, klarer eigentleg ikkje oppsumere han med ord, så det får heller vera.
Eg huska ikkje at kroppen pleide å kjennes så tung, eg huska heller ikkje kor tungt det er å legge seg, berre fordi eg veit at eg må stå opp. Ein siste ting eg ikkje huska var kor mykje det påverkar heile deg som person. Kroppen kjennst tung og du vil ikkje gjere noko.
Eg låg på badegolvet, eg skulle egentleg pakke til ein hyttetur i morgon, men eg klarte ikkje, eg orka ikkje. Eg låg på badegolvet og visste ikkje når eg skulle klare å reise meg. Einaste grunnen til at eg spratt opp var at mamma kom ut frå stua og badedøra sto åpen, så ho ville ha sett meg, noko eg ikkje ville. Eg hoppa opp, men fekk eg gjort noke? Nei. Eg har lagt fram det eg skal gå med i morgen da, det er jo ein ting meir enn ingenting då. Ellers får eg berre pakke raskt etter trening i morgon.
Kort oppdatering folkens. Men ferre les bloggen min no enn før, og eg får mindre kommentarer. Eg skriver dårligare enn før, og eg skulle ønske eg klarte å sette betre ord på kjenslene mine.
Tar gjerne imot ein haug med nett-klemmer på dette innlegget xD
Eg huska ikkje at kroppen pleide å kjennes så tung, eg huska heller ikkje kor tungt det er å legge seg, berre fordi eg veit at eg må stå opp. Ein siste ting eg ikkje huska var kor mykje det påverkar heile deg som person. Kroppen kjennst tung og du vil ikkje gjere noko.
Eg låg på badegolvet, eg skulle egentleg pakke til ein hyttetur i morgon, men eg klarte ikkje, eg orka ikkje. Eg låg på badegolvet og visste ikkje når eg skulle klare å reise meg. Einaste grunnen til at eg spratt opp var at mamma kom ut frå stua og badedøra sto åpen, så ho ville ha sett meg, noko eg ikkje ville. Eg hoppa opp, men fekk eg gjort noke? Nei. Eg har lagt fram det eg skal gå med i morgen da, det er jo ein ting meir enn ingenting då. Ellers får eg berre pakke raskt etter trening i morgon.
Kort oppdatering folkens. Men ferre les bloggen min no enn før, og eg får mindre kommentarer. Eg skriver dårligare enn før, og eg skulle ønske eg klarte å sette betre ord på kjenslene mine.
Tar gjerne imot ein haug med nett-klemmer på dette innlegget xD
10 mars, 2009
Overaskende nedtur?
Jeg føler meg igjen dårlig, og jeg vet ikke hva jeg skal gjøre. Skal jeg holde tårene tilbake eller skal jeg grine? Men jeg vet ikke om jeg kan grine om jeg prøver. Tårene ligger klar til å bli presset ut, men utgangen er stengt. Det er noe slikt det føles som om jeg skal beskrive det. Det føles ekkelt, men samtidig så trygt. Jeg er egentlig bedre, det vet jeg, men nedturer er da så sinnsykt mye verre. Men hva er det for noe som skjer da? Jeg må vite det, hva er det som gjør det? Er det bare det at jeg skal ha mensen eller er det noe annet. Jeg liker egentlig ikke ordet deprimert når jeg skriver det, men det er vel det det er.
Men joda jeg er bedre, jeg ser jo det, og jeg vet jeg burde klart meg alene. Jeg burde ikke oppta en plass som noen andre trenger mer enn meg. Jeg føler at alle mener det er et rop om oppmerksomhet, og joda i teorien stemmer det nok. Nå som jeg holder på å miste oppmerksomheten blir jeg verre, altså får en kraftig nedtur. Men nå føler jeg at alt jeg skriver berre blir tull uansett.
Jeg savner gamlelæreren min og altså. Jeg kunne betalt alle sparepengene mine (ikke at det er så mye) for å snakke med hun, kanskje få en klem, selv om jeg egentlig hater klemmer. Jeg vil at noen skal ta rundt meg og tvinge meg til å tro at alt vil bli bra igjen...
Fuck nedturer
Men joda jeg er bedre, jeg ser jo det, og jeg vet jeg burde klart meg alene. Jeg burde ikke oppta en plass som noen andre trenger mer enn meg. Jeg føler at alle mener det er et rop om oppmerksomhet, og joda i teorien stemmer det nok. Nå som jeg holder på å miste oppmerksomheten blir jeg verre, altså får en kraftig nedtur. Men nå føler jeg at alt jeg skriver berre blir tull uansett.
Jeg savner gamlelæreren min og altså. Jeg kunne betalt alle sparepengene mine (ikke at det er så mye) for å snakke med hun, kanskje få en klem, selv om jeg egentlig hater klemmer. Jeg vil at noen skal ta rundt meg og tvinge meg til å tro at alt vil bli bra igjen...
Fuck nedturer
08 mars, 2009
Kva skal eg blogge om når eg har det fint? Det er eit spørsmpål eg lurer på? Kan nokon svare meg. Eg har ein offentleg blogg der eg blogger om slike ting som ein blogger om i dagleglivet, så denne bloggen blir nok ikkje brukt til det. Kanskje eg skal begynne å legge ut dirtye detaljer om sexlivet mitt eller noke sånn. Desverre føler eg at denne bloggen er for offentleg til å snakke om sexlivet mitt, det blir berre ekkelt.
Om eg skal prøve å snakke litt om føleser kan eg jo ta kjærligheten først. Det går bra, me snakker om fremtiden. Eg er villig til å melde meg ut av organisasjonen eg er medlem av fordi den bringer han vonde minner, det var der eg var med nokon andre i tida då me ikkje var sammen. Eg er villig til å gjere det, fordi eg skjønner det er vanskelig for han at eg skal være med på leirer sammen med fyren som dette skjedde med, og derfor vil eg gjere det. Eg kjem ikkje til å tape noke på å gjere det, for det betyr ikkje så mykje for meg no lengre, eg vil berre på leir neste helg. Men det blir slutten. Eg skal satse håndball, og eg skal satse på kjærligheten.
Eg elsker han faktisk, det er ikkje tvil i min sjel. Men det er og tankane om eg vil gå gjennom livet med denne eine personen, om eg vil gå gjennom russetiden uten å få meg eit tilfeldig knull. Det er noke ein bør ha med seg fra ungdomsåra tenker eg. Men eg og han er forskjellig på det punktet der, han er den som meiner erfaring ødelegger forhold, mens eg er av den oppfatning at det faktisk gjer ein meir å bygge på. Men han har eit godt poeng når han seier at ting som skjer før han kom inn i livet mitt er ting som har skjedd, men ting som skjer mens han er ein del av livet mitt er vanskelegare å gløyme, og eg skjønner det, ikkje tvil om det. Men eg tenker og at ungdomsårene er til for å skape erfaringer, men ein kan ikkje kaste bort kjærligheten når ein først har funnet han. Så eg skal melde meg ut av denne organisasjonen, for å satse på han. Så får me sjå kor det fører henn.
Eg har skrevet enda eit kjærlighetsdikt. Eg er ikkje flink å skrive dikt, men likevel har eg skrevet eit. Eg avsluttar innlegget med dette diktet eg.
depresjonen har gjort meg sterkare, eg veit det, og det er ein erfaring eg no er glad for å ha. Men eg trenger å finne ut kva som gjorde det, kva som gjorde meg så deprimert som eg var. Var det berre ein fase eller bør eg passe meg for tilbakefall. Eg trur nok det kjem tilbakefall, fordi eg har hatt fleire episoder som har vart ei stund.
Angående soving og slikt, det er søren meg ikkje depresjonen sin skyld at eg ikkje sover, eg sover lite uansett eg.. Skulle ønske eg kunne sovnet tidlegare, men neida, det går ikkje det. Det er umulig... Skulle ønske eg klarte å sove meir... Me får sjå om det endrer seg når eg byrjer på skulen igjen, og ferien er ferdig:P
Så over til mitt klissete kjærlighetsdikt XD
Om eg skal prøve å snakke litt om føleser kan eg jo ta kjærligheten først. Det går bra, me snakker om fremtiden. Eg er villig til å melde meg ut av organisasjonen eg er medlem av fordi den bringer han vonde minner, det var der eg var med nokon andre i tida då me ikkje var sammen. Eg er villig til å gjere det, fordi eg skjønner det er vanskelig for han at eg skal være med på leirer sammen med fyren som dette skjedde med, og derfor vil eg gjere det. Eg kjem ikkje til å tape noke på å gjere det, for det betyr ikkje så mykje for meg no lengre, eg vil berre på leir neste helg. Men det blir slutten. Eg skal satse håndball, og eg skal satse på kjærligheten.
Eg elsker han faktisk, det er ikkje tvil i min sjel. Men det er og tankane om eg vil gå gjennom livet med denne eine personen, om eg vil gå gjennom russetiden uten å få meg eit tilfeldig knull. Det er noke ein bør ha med seg fra ungdomsåra tenker eg. Men eg og han er forskjellig på det punktet der, han er den som meiner erfaring ødelegger forhold, mens eg er av den oppfatning at det faktisk gjer ein meir å bygge på. Men han har eit godt poeng når han seier at ting som skjer før han kom inn i livet mitt er ting som har skjedd, men ting som skjer mens han er ein del av livet mitt er vanskelegare å gløyme, og eg skjønner det, ikkje tvil om det. Men eg tenker og at ungdomsårene er til for å skape erfaringer, men ein kan ikkje kaste bort kjærligheten når ein først har funnet han. Så eg skal melde meg ut av denne organisasjonen, for å satse på han. Så får me sjå kor det fører henn.
Eg har skrevet enda eit kjærlighetsdikt. Eg er ikkje flink å skrive dikt, men likevel har eg skrevet eit. Eg avsluttar innlegget med dette diktet eg.
depresjonen har gjort meg sterkare, eg veit det, og det er ein erfaring eg no er glad for å ha. Men eg trenger å finne ut kva som gjorde det, kva som gjorde meg så deprimert som eg var. Var det berre ein fase eller bør eg passe meg for tilbakefall. Eg trur nok det kjem tilbakefall, fordi eg har hatt fleire episoder som har vart ei stund.
Angående soving og slikt, det er søren meg ikkje depresjonen sin skyld at eg ikkje sover, eg sover lite uansett eg.. Skulle ønske eg kunne sovnet tidlegare, men neida, det går ikkje det. Det er umulig... Skulle ønske eg klarte å sove meir... Me får sjå om det endrer seg når eg byrjer på skulen igjen, og ferien er ferdig:P
Så over til mitt klissete kjærlighetsdikt XD
Kjærlighet
Så enkelt,
så vakkert,
kjærlighet
Så vanskelig,
så komplisert,
men likevel kjærlighet
Så klisjè,
så oppbrukt,
men fortsatt kjærlighet
Meg og deg,
et bevis på
kjærlighet
04 mars, 2009
Long time no see...
For tiden føler eg meg jo bra... Men eg merker fremdeles merkene etter depresjone, eller berre tegn på at den fremdeles sitter i kroppen. Den er der fremdeles, den ligger og lurer...
For første gang på lenge føler eg meg bra, men eg vil egentleg ikkje innrømme det. Eg er redd, skikkelig redd... Men denne kjenslen eg har no er ikkje som ein normal opptur, eg har vore sånn snart ein måned. Kanksje eg bare skal ta vingene fatt og fly med? Det føles slik... No kan eg velge, når eg hadde det er kalte oppturer gjekk vingene av seg sjølv. Det var ikkje eg som styrte det.
Way to complicated innlegg, men det kjem eit til i morgen, eit litt lengre ett :D
For første gang på lenge føler eg meg bra, men eg vil egentleg ikkje innrømme det. Eg er redd, skikkelig redd... Men denne kjenslen eg har no er ikkje som ein normal opptur, eg har vore sånn snart ein måned. Kanksje eg bare skal ta vingene fatt og fly med? Det føles slik... No kan eg velge, når eg hadde det er kalte oppturer gjekk vingene av seg sjølv. Det var ikkje eg som styrte det.
Way to complicated innlegg, men det kjem eit til i morgen, eit litt lengre ett :D
01 mars, 2009
26 februar, 2009
Motstridende tanke!
Jeg er redd for å få hjelp og jeg er redd for å ikke få hjelp...
Nå som jeg stikker innom bup en gang annenhver uke (ca.) føler jeg meg trygg, det er godt å vite at det er "noe" der dersom ting ikke går. Men om jeg er helt ærlig vet jeg ikke. Om jeg er meg selv vet jeg heller ikke. Men hvordan jeg skal finne de personen jeg aldri har vært, fordi jeg alltid har levd etter andre sine forventninger, det vet jeg ikke? Om jeg noensinne vil finne den personen vet jeg ikke?
Nå som jeg stikker innom bup en gang annenhver uke (ca.) føler jeg meg trygg, det er godt å vite at det er "noe" der dersom ting ikke går. Men om jeg er helt ærlig vet jeg ikke. Om jeg er meg selv vet jeg heller ikke. Men hvordan jeg skal finne de personen jeg aldri har vært, fordi jeg alltid har levd etter andre sine forventninger, det vet jeg ikke? Om jeg noensinne vil finne den personen vet jeg ikke?
23 februar, 2009
Æsj...
Nedtur, kor stor? Eg veit ikkje før eg har lagt meg... Føler meg sliten, men likevel litt flink. Eg har gjort meir den siste veka å skulen en nokon gong før, og det er eg litt stolt over, men likevel.
Er egentleg i kuttehumør, men nei, ikkje i dag...
Er egentleg i kuttehumør, men nei, ikkje i dag...
21 februar, 2009
What to say?
Eg føler ikkje eg får utrykkt meg så godt på bloggen lengre, eg veit ikkje heilt kvifor, men det er liksom berre blitt sånn. Eg har forandra meg, og kanskje eg ikkje er inntrisert i at alle dei som les bloggen min skal veta det. I tillegg har eg jo blogg med psykologen min no, og eg får ut ein del der da. Eg har fått litt "kjeft" fordi eg skriver for mykje, det er jo ein stakkar som må lese gjennom det. Men eigentleg fungerer det fint for meg.
Men for å gi ei oppdatering av ting som har skjedd i det siste kan jeg jo starte med forgje gang jeg var hos psykologen. Det var litt komisk, nå som jeg har det ganske bra føltes det veldig rart å være der. Men selv om eg veit det er lenge til eg kan ærklære meg for frisk. Eg har hatt lange perioder før der eg har følt meg bra for å så gå inn i ein lang depressiv periode igjen. Så å avslutte behandlingen no ville vore dumt, skikkelig dumt. Eg må finne ein årsak... Men på ein måte burde eg vore dårlig når eg skulle arbeide med det... Men no kan eg fikse ein del grunnleggjande ting når eg er bra, og ta dei siste tinga til slutt... Men poenget med å nevne det var vel at psykologen min var redd for at eg hermet etter Java, fordi me har nokså like symptomer. Eg blei skikkelig paff, og lettere forbannet. Eg snakker mykje med java, og eg liker det! Han skulle ha med til å sei negative og positive ting med det, og faktisk blei det fleste positive. Eg liker Java! Ein dag, når me begge er friske skal me søren meg ha det kjempe kjekt i lag. Eg liker å ha nokon eg kan prate med uten å tenke at hun kjenner den og den og at det er fare for at ho seier det videre. Eg kjefta på han då, sa eg skulle hilse fra Java og kalle han ein idiot, då blei han forbause over at eg hadde sagt det til ho allerede (eg sendte melding XD) og han foreslo at eg blei styrt av ho. Då blei eg sur, men eg trur ikkje eg gav skikkelig utrykk for det. Eg forklarte sakleg at slik var det ikkje.
Eit år til med trening, eg har bestemt meg, det er fint og ha noke som heldt ein oppe. Kanskje eg skal trappe ned litt på kor engasjert eg er, prøve å få nokon til å ta halvparten av treningane og slikt.
Eg burde aldri vore oppe så lenge, eg er dårlig. Vil kutte trur eg... Det er trøttheten som snakker...
Java og Babaja ringte me gi fylla i dag, det var kos.. Babaja skal visst komme og gi meg ein klem på skulen ein dag! :O *Gjemme seg på doen og trekke en hette nedover hodet*
Det var skikkelig kos at de ringte faktisk, meg og Java har skikkelig lik stemme! Så lik at det er skummelt! Om om du er flau når du leser dette java, ikkje ver det... Eg syns det var kos eg :P No er det vel på tide at eg ringe painscars og snart :P
Men for å gi ei oppdatering av ting som har skjedd i det siste kan jeg jo starte med forgje gang jeg var hos psykologen. Det var litt komisk, nå som jeg har det ganske bra føltes det veldig rart å være der. Men selv om eg veit det er lenge til eg kan ærklære meg for frisk. Eg har hatt lange perioder før der eg har følt meg bra for å så gå inn i ein lang depressiv periode igjen. Så å avslutte behandlingen no ville vore dumt, skikkelig dumt. Eg må finne ein årsak... Men på ein måte burde eg vore dårlig når eg skulle arbeide med det... Men no kan eg fikse ein del grunnleggjande ting når eg er bra, og ta dei siste tinga til slutt... Men poenget med å nevne det var vel at psykologen min var redd for at eg hermet etter Java, fordi me har nokså like symptomer. Eg blei skikkelig paff, og lettere forbannet. Eg snakker mykje med java, og eg liker det! Han skulle ha med til å sei negative og positive ting med det, og faktisk blei det fleste positive. Eg liker Java! Ein dag, når me begge er friske skal me søren meg ha det kjempe kjekt i lag. Eg liker å ha nokon eg kan prate med uten å tenke at hun kjenner den og den og at det er fare for at ho seier det videre. Eg kjefta på han då, sa eg skulle hilse fra Java og kalle han ein idiot, då blei han forbause over at eg hadde sagt det til ho allerede (eg sendte melding XD) og han foreslo at eg blei styrt av ho. Då blei eg sur, men eg trur ikkje eg gav skikkelig utrykk for det. Eg forklarte sakleg at slik var det ikkje.
Eit år til med trening, eg har bestemt meg, det er fint og ha noke som heldt ein oppe. Kanskje eg skal trappe ned litt på kor engasjert eg er, prøve å få nokon til å ta halvparten av treningane og slikt.
Eg burde aldri vore oppe så lenge, eg er dårlig. Vil kutte trur eg... Det er trøttheten som snakker...
Java og Babaja ringte me gi fylla i dag, det var kos.. Babaja skal visst komme og gi meg ein klem på skulen ein dag! :O *Gjemme seg på doen og trekke en hette nedover hodet*
Det var skikkelig kos at de ringte faktisk, meg og Java har skikkelig lik stemme! Så lik at det er skummelt! Om om du er flau når du leser dette java, ikkje ver det... Eg syns det var kos eg :P No er det vel på tide at eg ringe painscars og snart :P
17 februar, 2009
Blææ....
Dritdag... Fin måned, men drittdag likevel...
Eg kutta ikkje då, sjølv om eg ville...
Det heile er ein lang historie, eg vil ikkje gå inn på han her, fordi eg ikkje vil at alle dei eg kjenner personleg som les bloggen min skal veta det. Det er liksom litt personleg om du skjønner...
Men i det siste har eg hatt ein fin periode, eg har natt nedturer, men eg har og hatt nokre virkeleg fine oppturar, eller oppturar blir feil og sei, men eg har hatt det fint. Normalt fint liksom, ikkje opptur fint. Mykje takka vera min utrulege type...
Så kort oppsumert har eg det faktisk veldig fint, men likevel er det ein lang veg og gå... Det er mykje som enda må fiksast opp i...
Eg kutta ikkje då, sjølv om eg ville...
Det heile er ein lang historie, eg vil ikkje gå inn på han her, fordi eg ikkje vil at alle dei eg kjenner personleg som les bloggen min skal veta det. Det er liksom litt personleg om du skjønner...
Men i det siste har eg hatt ein fin periode, eg har natt nedturer, men eg har og hatt nokre virkeleg fine oppturar, eller oppturar blir feil og sei, men eg har hatt det fint. Normalt fint liksom, ikkje opptur fint. Mykje takka vera min utrulege type...
Så kort oppsumert har eg det faktisk veldig fint, men likevel er det ein lang veg og gå... Det er mykje som enda må fiksast opp i...
15 februar, 2009
Ensom?
Litt ensom i dag trur eg. Etter ei bra veke skulle det vel bare mangle. Akkuratt no føler eg meg litt ensom, skulle ønske eg var ein annan og skulle ønske eg kunne ta litt fleire tabelettar enn det som er lurt. Berre for å sove litt. PÅ Tirsdag skal eg berre ha to timar på skulen, men eg må vera der 4 fordi eg ikkje kjem meg heim. Eg kunne virkelig trengt og berre slappe av..
På laurdag var eg sammen med typen (Teit og kalle han typen heile tiden, kanskje han skal få eit fint kallenavn frå no av, så om noken har eit forslag send det inn. Ikkje noke navn, berre noko kult kallenavn). Men i alle fall, me hadde det kjempe koslig. Me såg film og hadde det kjempe koslig og eg dilla med håret hans slik at han sovna. Det er noke av det søtaste eg veit om...
På laurdag var eg sammen med typen (Teit og kalle han typen heile tiden, kanskje han skal få eit fint kallenavn frå no av, så om noken har eit forslag send det inn. Ikkje noke navn, berre noko kult kallenavn). Men i alle fall, me hadde det kjempe koslig. Me såg film og hadde det kjempe koslig og eg dilla med håret hans slik at han sovna. Det er noke av det søtaste eg veit om...
10 februar, 2009
Nedtur i går, så opptur i dag...
Eg kan jo begynne med i går... Som eg skriev sendte eg e-post til gamlelæraren min og når eg fekk svar vart eg overaska og litt skuffa trur eg. Svaret var veldig ærlig, egentlig det eg sett pris på med ho. Ho svarer på det eg spørr om og prøver ikkje vri seg unna sannheten. Det er sårande med ein gong, men eg veit likevel at det er det som er best i lengden. Det er det eg trenger, nokon som er ærleg, ikkje nokon som behandlar meg forsiktig fordi eg er psykisk sjuk. Eg beudrar måten hennas og vera på, det skal ho ha. Eg har sagt det før og eg seier det igjen, eg gleder meg til den dagen eg kan fortelje ho at eg er blitt bedre, kanskje til og med frisk. Men kva er no frisk? Det skal eg ikkje byrje og utdype her akkuratt, det ville tatt tid...
Men nedturen var kraftig, eg fekk innfall av at eg måtte få typen min til å forlate meg, eg måtte vera med noken andre. Men eg skjerpa meg og sendte melding til han så han ringte meg. Eg forklarte han korleis det var og han sa han var glad i meg. Og eg vil behalde han, det blir lettare og lettare og berre tenke på han. Etter sikrare eg er på at han elsker meg, etter mindre er sannsynligheten for at eg øydeleggjer det. No klarer eg jo ikkje skrive noko negativt om nedturen...
I dag tok eg meg saman etter skulen og svarte på e-posten som gamlelæraren min sendte meg. Eg tolka det ho skreiv på nytt og såg ei litt anna meining i det. Det er bare ærleg, ikkje noke anna. Fremdeles kanskje ikkje akkuratt det eg ville høyre, men likevel så sant. Eg skjønner ikkje korleis ho blei så smart? Men eg svarte då, følte det vart eit ganske bra svar egentlig. Håpte hun skulle svare i kveld, men det gjorde ho ikkje. Ho har vel eit liv? Men i alle fall... Eg føler meg bra, og i morgen skal eg berre ha fire timar på skulen. Tilrettelegging gjer at eg får fri dei to første.
Eg hadde noke meir eg skulle sei, men neida, det datt ut av hodet i det tanken om at eg får sove til halv åtte i morgen kom inn i hodet mitt :D
Men nedturen var kraftig, eg fekk innfall av at eg måtte få typen min til å forlate meg, eg måtte vera med noken andre. Men eg skjerpa meg og sendte melding til han så han ringte meg. Eg forklarte han korleis det var og han sa han var glad i meg. Og eg vil behalde han, det blir lettare og lettare og berre tenke på han. Etter sikrare eg er på at han elsker meg, etter mindre er sannsynligheten for at eg øydeleggjer det. No klarer eg jo ikkje skrive noko negativt om nedturen...
I dag tok eg meg saman etter skulen og svarte på e-posten som gamlelæraren min sendte meg. Eg tolka det ho skreiv på nytt og såg ei litt anna meining i det. Det er bare ærleg, ikkje noke anna. Fremdeles kanskje ikkje akkuratt det eg ville høyre, men likevel så sant. Eg skjønner ikkje korleis ho blei så smart? Men eg svarte då, følte det vart eit ganske bra svar egentlig. Håpte hun skulle svare i kveld, men det gjorde ho ikkje. Ho har vel eit liv? Men i alle fall... Eg føler meg bra, og i morgen skal eg berre ha fire timar på skulen. Tilrettelegging gjer at eg får fri dei to første.
Eg hadde noke meir eg skulle sei, men neida, det datt ut av hodet i det tanken om at eg får sove til halv åtte i morgen kom inn i hodet mitt :D
08 februar, 2009
Sommerfølelsen er tilbake igjen...
Ja, i dag når jeg våknet var det helt lyst i rommet o solen skinte på vinduet mitt, og jeg fikk den følelsen jeg får vær sommer. Følelsen av å ikke ville stå opp fordi jeg vet jeg ikke orker noenting når jeg har stått opp. (egentlig skulle jeg vekk i dag, men det ble avlyst.)
Jeg ville ikke stå opp av sengen fordi jeg bare ville sove vekke dagen, sove vekk følelsene og sove vekk livet. Rett og slett bare forsvinne. Ikke det at sommeren er så ille egentlig, når man først er stått opp, men jeg får ikke gjort noe. Føler meg helt ubrukelig. Ikke har jeg jobb, ikke gjør jeg lekser og ikke orker jeg å ta vare på meg selv en gang. Det er da jeg vil kutte, noe som egentlig bare gjør den følelsen verre. Ikke klarer jeg å jobbe, ikke klarer jeg å gjøre lekser, MEN å kutte!!!? Det klarer jeg!
Jeg vil vise at jeg kan bli bedre, jeg vil virkelig, men sånne dager er jeg ubrukelig. Jeg får ikke gjort noenting. Jeg vet ikke hvor jeg skal gjemme meg mens gråten presser på fordi jeg er så håpløs. JEg vil vise folk at jeg er sterk nok til å kjempe imot, men sannheten er at jeg ikke er sterk nok til å kjempe imot i nedturer.. Oppturer klarer jeg, men da trenger jeg ikke kjempe. Så egentlig klarer jeg ikke kjempe i det hele tatt...
Jeg vill bare bli sperret inni, vil bli stemplet som gal... Da har jeg en unnskyldning for å ikke kjempe lengre.
Jeg ville ikke stå opp av sengen fordi jeg bare ville sove vekke dagen, sove vekk følelsene og sove vekk livet. Rett og slett bare forsvinne. Ikke det at sommeren er så ille egentlig, når man først er stått opp, men jeg får ikke gjort noe. Føler meg helt ubrukelig. Ikke har jeg jobb, ikke gjør jeg lekser og ikke orker jeg å ta vare på meg selv en gang. Det er da jeg vil kutte, noe som egentlig bare gjør den følelsen verre. Ikke klarer jeg å jobbe, ikke klarer jeg å gjøre lekser, MEN å kutte!!!? Det klarer jeg!
Jeg vil vise at jeg kan bli bedre, jeg vil virkelig, men sånne dager er jeg ubrukelig. Jeg får ikke gjort noenting. Jeg vet ikke hvor jeg skal gjemme meg mens gråten presser på fordi jeg er så håpløs. JEg vil vise folk at jeg er sterk nok til å kjempe imot, men sannheten er at jeg ikke er sterk nok til å kjempe imot i nedturer.. Oppturer klarer jeg, men da trenger jeg ikke kjempe. Så egentlig klarer jeg ikke kjempe i det hele tatt...
Jeg vill bare bli sperret inni, vil bli stemplet som gal... Da har jeg en unnskyldning for å ikke kjempe lengre.
07 februar, 2009
Tyven, tyven skal jeg hete...
Eg har ganske lite og sei, om eg ikkje kjem for seint heim i morgen skal eg skrive ei oppdatering.
Eg har vore med typen min i dag, det har vore herlig. Med han føler eg meg vakker:)
*TYVEN, TYVEN SKAL JEG HETE, FOR JEG STJAL BABAJAS SANG!!!!*
Da kan eg si at Babaja er kjempe flink å skrive sanger, og det at eg stjeler fire strofer kan du ta som eit komplimang!!
Dedikert til min mest elskede gutt:
Eg har vore med typen min i dag, det har vore herlig. Med han føler eg meg vakker:)
*TYVEN, TYVEN SKAL JEG HETE, FOR JEG STJAL BABAJAS SANG!!!!*
Da kan eg si at Babaja er kjempe flink å skrive sanger, og det at eg stjeler fire strofer kan du ta som eit komplimang!!
Dedikert til min mest elskede gutt:
"You don’t have to think about tomorrow
You don’t have to say a word
You just give me a look, and I will understand
You just tell me what it is, you’ll be heard
I will listen, I will listen, I swear
I will listen, I will listen, I’m here
But I hope you can hear me
'Cause I have to tell
You were always there for me when I asked you for help
And I hope you can hear me
Cause I have to say
Every time I’m with you it’s like a perfect day
[...]
You don’t have to worry ‘bout the future
I know that you’ll be just fine
You just have to see that you can do it
I’ll hold your hand
If you’ll hold mine
I will be there, I will be there for you
Yes, I will be there, if you want me to"
06 februar, 2009
Kanskje litt dumt gjort...?
I går ble jeg liggende og prate med ei som går i sprsåkklassen min, følte det var helt naturlig at hun var den første av mine "nye venner" på videregående som skulle få vite at eg har psykiske problemer. Det viste seg at foreldrene hennes kjente gamlelæraren min. Eg sa aldri kor knytta eg var til ho, men eg sa jo at eg hadde snakka ein del med ho. Ho utbryter ettenavnet hennes høgt og tydlig etter at jeg har sagt fornavnet, tydelig forundret. Men eg trur ikkje ho er ein som forteller det videre då. Eg tenkte rett og slett ikkje over at ho kjente ho, då hadde eg aldri sagt det... Men det var liksom heilt naturlig og snakke om det. Ho vile liksom veta korleis eg var når eg var dårlig og då, eg prøvde å forklare det, men det vart ikkje så mykje ut av det.
Men kanksje det er ein positiv ting at eg har fotalt da til nokon no, nokon av dei "nye vennane" mine. Har følt det blei jobba veldig mykje for å skjule det det siste halve året...
Men kanksje det er ein positiv ting at eg har fotalt da til nokon no, nokon av dei "nye vennane" mine. Har følt det blei jobba veldig mykje for å skjule det det siste halve året...
05 februar, 2009
Oppdatering :P
Ja, den er det sikker hundrevis som har ventet på.
Eg trur eg har bestemt meg for å slutte å spille håndball, det er ikkje lengre det det en gang var. Faren med det er at eg ikkje nokonsinne vil byrje igjen, men eg trur eg må ta den sjangsen, trur det er einaste sjangsen eg har til å faktisk fokusere på meg sjølv meir. Så eg trur eg har bestemt meg. Men legg merke til trur, det kna godt hende eg ombestemmer meg. Om eg framleis skal bu heime ombestemmer eg meg kanksje.
det skjedde noko rart forgje gong eg var hos psykologen. Eg har jo ein blogg som han leser før timane og han kommenterte noko som sto i den bloggen, og eg assosierte (rett skrevet eller?) dette med når foreldrene mine sa eg IKKJE klarte noke, som eg har høyrt ganske mange gonger av dei. Når eg gjekk måtte eg grine, så eg endte opp med å grine i ein time på eit offentleg toalett på senteret i nærleiken av skulen min. Men min beste venninne kom ned etterkvart då. Ho skulka faktisk matteprøve for meg...
I dag er eg på jentekveld, faktisk, med åtte andre jenter. Har holdt meg unna alt krydder, det dei har funnet ut at eg mest sannsynleg reagerer på, og magen min har ikkje tulla seg. Har fått ei byge, men ikkje noko meir enn det liksom. Det var bare smerter så, ikkje noke som ville ut for å sei det fint! Hehe ^^,
Eg satt og hadde ein skikkelig samtale med to av dei jentene som er her i kveld og me snakka om kor godt me trivdes på ung.skulen. Eller eg trivdes i alle fall godt. Så plutselig får eg melding frå gamlelæraren min, det var litt koslig, eg berre smilte skikkelig. Hehe^^, Skal vel sende ho ein e-post snart, men føler eg må ha noke litt meir konstruktivt å komme med før eg sender jo e-posten. Kjem nok til å spørre kva ho meiner om å gje opp håndballen...
Men eg har ikkje tid til å skrive meir, kjem meir oppdatering etterkvart. Akkuratt no har eg det fint... Savner gamlelæraren min, men det er det...
Eg trur eg har bestemt meg for å slutte å spille håndball, det er ikkje lengre det det en gang var. Faren med det er at eg ikkje nokonsinne vil byrje igjen, men eg trur eg må ta den sjangsen, trur det er einaste sjangsen eg har til å faktisk fokusere på meg sjølv meir. Så eg trur eg har bestemt meg. Men legg merke til trur, det kna godt hende eg ombestemmer meg. Om eg framleis skal bu heime ombestemmer eg meg kanksje.
det skjedde noko rart forgje gong eg var hos psykologen. Eg har jo ein blogg som han leser før timane og han kommenterte noko som sto i den bloggen, og eg assosierte (rett skrevet eller?) dette med når foreldrene mine sa eg IKKJE klarte noke, som eg har høyrt ganske mange gonger av dei. Når eg gjekk måtte eg grine, så eg endte opp med å grine i ein time på eit offentleg toalett på senteret i nærleiken av skulen min. Men min beste venninne kom ned etterkvart då. Ho skulka faktisk matteprøve for meg...
I dag er eg på jentekveld, faktisk, med åtte andre jenter. Har holdt meg unna alt krydder, det dei har funnet ut at eg mest sannsynleg reagerer på, og magen min har ikkje tulla seg. Har fått ei byge, men ikkje noko meir enn det liksom. Det var bare smerter så, ikkje noke som ville ut for å sei det fint! Hehe ^^,
Eg satt og hadde ein skikkelig samtale med to av dei jentene som er her i kveld og me snakka om kor godt me trivdes på ung.skulen. Eller eg trivdes i alle fall godt. Så plutselig får eg melding frå gamlelæraren min, det var litt koslig, eg berre smilte skikkelig. Hehe^^, Skal vel sende ho ein e-post snart, men føler eg må ha noke litt meir konstruktivt å komme med før eg sender jo e-posten. Kjem nok til å spørre kva ho meiner om å gje opp håndballen...
Men eg har ikkje tid til å skrive meir, kjem meir oppdatering etterkvart. Akkuratt no har eg det fint... Savner gamlelæraren min, men det er det...
03 februar, 2009
Sorry!
Eg burde kanksje ha skrevet mier enn eg har gjort dei siste dagane, det beklager eg. Det kjem snart ei oppdatering. Skal prøve å få til ei i morgon, men eg kan ikkje love noko. Kort oppsumert hadde eg ein kraftig nedtur i går, og eg bestemte meg for å vera heima i dag. I dag har eg rydda heile huset og støvsugd og etterpå var eg med typen. Når du er med dei rette personane veit du berre at ting ein gong skal bli bra. Klisje!!!! Eg veit... Men i alle fall, no er eg i toppform og gler meg til morgondagen. Skal på skulen, så skal eg til psykologen og så skal me avkryssningsprøve i norsk. Det kjem ikkje til å gå så verst..
Men oppdatering kommer i morgen eller torsdag...
Men oppdatering kommer i morgen eller torsdag...
31 januar, 2009
Plan for å bli betre?
Først må eg sei at eg forventer MANGE kommentarer her, fordi eg trenger mange sine meininger og ideer angående dei ideane eg no kjem med. Så alle doke som les bloggen min, KOMMENTER!
Plan 1:
For å bli betre trenger eg å bruke meir tid på meg sjølv slik at eg byrjer å settje meir pris på meg som den eg er. Dette betyr at å gjere noko anna enn å gå på skulen kanksje ikkje er så lurt. Eg meiner at eg skal ta eit halvår, kanksje eit år, der eg berre tar vare på meg sjølv og går på skule. Då kan eg prøve å innarbeide ein vane som gjer at eg gjer ein positiv ting for meg sjølv kvar dag. Ein dag trener eg, ein annan dag tar eg meg ein lang tur i badekaret osv. Tar du tegningen. Rett og slett ta ein pause fra alle tinga eg driver på med. Sport og organisasjonen eg er med i. Men dette vil verta vanskeleg, men eg trur kanksje det likeve e rveldig lurt. Kanskje eg skal begynne og prøve andre ting. Som å drikke litt (snakker ikkje om å bli dritfull liksom), melde meg inn i ein ny organisasjon etc.
Plan 2:
Fortsette med sport og organisasjonen eg er med i mens eg jobber med meg sjølv utanom. Problemet med dette er at eg ikkje trur eg kan klare og då ta vare på meg sjølv.
Men det eg kanskje tenkjer er at eg kan bruke sommareferien som eit utgangspunkt. Alltid ha ein ting kvar dag. Enten ei venninne på besøk, eller eg ein annan plass, hjelpe til hjemme, jobbe eller noe i den duren. Kanksje prøve å trene kvar dag slik at eg til slutt vil bli meir tilfreds med kroppen min. Så på slutten av sommaren håper eg at eg forhåpentligvis vil flytte, og då kan det verta enklare å innrette seg rutiner fordi då har eg berre meg og den eg evt bur med.
Dette var eit tankespel i hodet mitt, og som sagt, IKKJE GÅ HERFRA UTEN Å KOMMENTERE!!!!
Plan 1:
For å bli betre trenger eg å bruke meir tid på meg sjølv slik at eg byrjer å settje meir pris på meg som den eg er. Dette betyr at å gjere noko anna enn å gå på skulen kanksje ikkje er så lurt. Eg meiner at eg skal ta eit halvår, kanksje eit år, der eg berre tar vare på meg sjølv og går på skule. Då kan eg prøve å innarbeide ein vane som gjer at eg gjer ein positiv ting for meg sjølv kvar dag. Ein dag trener eg, ein annan dag tar eg meg ein lang tur i badekaret osv. Tar du tegningen. Rett og slett ta ein pause fra alle tinga eg driver på med. Sport og organisasjonen eg er med i. Men dette vil verta vanskeleg, men eg trur kanksje det likeve e rveldig lurt. Kanskje eg skal begynne og prøve andre ting. Som å drikke litt (snakker ikkje om å bli dritfull liksom), melde meg inn i ein ny organisasjon etc.
Plan 2:
Fortsette med sport og organisasjonen eg er med i mens eg jobber med meg sjølv utanom. Problemet med dette er at eg ikkje trur eg kan klare og då ta vare på meg sjølv.
Men det eg kanskje tenkjer er at eg kan bruke sommareferien som eit utgangspunkt. Alltid ha ein ting kvar dag. Enten ei venninne på besøk, eller eg ein annan plass, hjelpe til hjemme, jobbe eller noe i den duren. Kanksje prøve å trene kvar dag slik at eg til slutt vil bli meir tilfreds med kroppen min. Så på slutten av sommaren håper eg at eg forhåpentligvis vil flytte, og då kan det verta enklare å innrette seg rutiner fordi då har eg berre meg og den eg evt bur med.
Dette var eit tankespel i hodet mitt, og som sagt, IKKJE GÅ HERFRA UTEN Å KOMMENTERE!!!!
29 januar, 2009
No er det kroppen som snart svikter...
Kroppen min har vore heilt dau i ei veke no, heilt sidan mandag. Ingen dagar eg har kunne sove ein time lengre. Har vore hos psykologen ein gong, og skal ein gong i morgon og, så det blei no litt avbrekk. Eg skal ha gym i morgon, noko eg gruar meg til. Eg hater gym på videregåande, sjølv om gymlæraren min veit om at eg får angst. Eller eg veit ikkje om det er angst eg, men eg kan grine meg i seng fordi eg gruar meg sånn. Alt er skummelt med gymmen, byttingen, dusjingen, løpingen og alt! Men eg MÅ dusje, heldigvis er det berre eg og ei anna som dusjer, og ho har eg kjent i mange år.
Eg gruer meg til å vera sosial i morgon, eg har ikkje lyst. Eg vil heller bare gøyme meg under dyna og sove. Og typen min avlyste på laurdag, så no veit eg ikkje om eg får vera med han i helga. Eg savner han... han aner ikkje kor mykje han betyr for meg, kor mykje betre eg egentlig har det i periodar når eg er med han. Å elske er eit sterkt ord, men eg trur eg gjer det, eg veit eg gjer det. Eg elsker han, og det har eg gjort lenge...
Nokon som har ønskjer om kva eg skal blogga om er det berre å slenga dei inn her? kanskje den som kommer med det beste forslaget skal få premie. Eg venter enda for å sjå kva premie eg får av java fordi eg leste heile bloggen hennas:D
Eg gruer meg til å vera sosial i morgon, eg har ikkje lyst. Eg vil heller bare gøyme meg under dyna og sove. Og typen min avlyste på laurdag, så no veit eg ikkje om eg får vera med han i helga. Eg savner han... han aner ikkje kor mykje han betyr for meg, kor mykje betre eg egentlig har det i periodar når eg er med han. Å elske er eit sterkt ord, men eg trur eg gjer det, eg veit eg gjer det. Eg elsker han, og det har eg gjort lenge...
Nokon som har ønskjer om kva eg skal blogga om er det berre å slenga dei inn her? kanskje den som kommer med det beste forslaget skal få premie. Eg venter enda for å sjå kva premie eg får av java fordi eg leste heile bloggen hennas:D
27 januar, 2009
26 januar, 2009
Pale
The world seems not the same,
though I know nothing has changed.
It's all my state of mind,
I can't leave it all behind.
I have to stand up to be stronger.
Chorus:
I have to try to break free
from the thoughts in my mind.
Use the time that I have,
I can't say goodbye,
have to make it right.
Have to fight, cause I know
in the end it's worthwhile,
that the pain that I feel slowly fades away.
It will be alright.
Om du har lest bloggen min fast lenge vil du nok kjenne igjen denne songen. Om du kjenner meg, GODT, vil du veta kva denne sangen har betydd for meg. Han er viktig. Eg liker han. Han handler om det å kjempe sjølv om ein vil gje opp....
Eg føler meg litt sånn no... Ingen vits i å kjempe videre akkuratt no. Eg skulle ønske eg kunne hoppa nokre år fram i tid, dumt det ikkje går ann... skal poste den på bloggen som psykologen min leser og no, siden den betyr så mye...
though I know nothing has changed.
It's all my state of mind,
I can't leave it all behind.
I have to stand up to be stronger.
Chorus:
I have to try to break free
from the thoughts in my mind.
Use the time that I have,
I can't say goodbye,
have to make it right.
Have to fight, cause I know
in the end it's worthwhile,
that the pain that I feel slowly fades away.
It will be alright.
Om du har lest bloggen min fast lenge vil du nok kjenne igjen denne songen. Om du kjenner meg, GODT, vil du veta kva denne sangen har betydd for meg. Han er viktig. Eg liker han. Han handler om det å kjempe sjølv om ein vil gje opp....
Eg føler meg litt sånn no... Ingen vits i å kjempe videre akkuratt no. Eg skulle ønske eg kunne hoppa nokre år fram i tid, dumt det ikkje går ann... skal poste den på bloggen som psykologen min leser og no, siden den betyr så mye...
25 januar, 2009
Helgen
Hatt ei grei helg. Blanding av det å ga det kjekt til det å vera trøtt og sliten. Men kort oppsumert var ho fin....
Må legge til at noken folk er veldig patetiske. Ein som eg tidlegare har hatt ein flørt med, og som eg har gått med heile vegen, skulle kristisere meg uten å kritisere meg. han satt og snakka om den første gangen han hadde seg, at den jenta var sjuk, dårleg, brukte han osv. Eg må gjenta for meg sjølv veldig ofte: HEV DEG OVER HAN! Det som er surast er at me ein gong var gode venner...
Må legge til at noken folk er veldig patetiske. Ein som eg tidlegare har hatt ein flørt med, og som eg har gått med heile vegen, skulle kristisere meg uten å kritisere meg. han satt og snakka om den første gangen han hadde seg, at den jenta var sjuk, dårleg, brukte han osv. Eg må gjenta for meg sjølv veldig ofte: HEV DEG OVER HAN! Det som er surast er at me ein gong var gode venner...
22 januar, 2009
Dagen og dagene fremover...
Eg har lagt blogg for psykologen min, fordi eg er flinkere å utrykke meg skriftlig enn muntlig. Det er ein heilt anna tone i den bloggen, eg ville ikkje gi han denne, det ville vore litt sært.
Men veninna mi skal ikkje være med på leir i helga, og eg føler meg dårlig. Skulle gjerne hatt ho med, men eg skjønner ho godt. Ho er sliten. Eg skulle så gjerne ønske eg kunne putta ho i lomma mi... Det hadde vore kjekt.
No er kroppen min sliten, og skal snart legge seg, men han klarar ikkje roe seg. Så veit ikkje om eg får sove...
Men til doke som lurer på kvifor eg kommenterer så få blogger fortiden er det fordi eg blir VEEELDIG lett påvirket av folk som går ned i vekt, og det tørr eg ikkje. Eg vil ikkje inn i ein SS igjen, sjølv om eg ikkje trur eg nokonsinne har hatt ein alvorleg ein. Men akkuratt der blir eg veldig lett påvirket, og det vil eg ikkje...
God helg alle sammen!!!
Og til deke som har nummeret mitt, SEND MELDING!!! Dette blir en lang helg!!
Men veninna mi skal ikkje være med på leir i helga, og eg føler meg dårlig. Skulle gjerne hatt ho med, men eg skjønner ho godt. Ho er sliten. Eg skulle så gjerne ønske eg kunne putta ho i lomma mi... Det hadde vore kjekt.
No er kroppen min sliten, og skal snart legge seg, men han klarar ikkje roe seg. Så veit ikkje om eg får sove...
Men til doke som lurer på kvifor eg kommenterer så få blogger fortiden er det fordi eg blir VEEELDIG lett påvirket av folk som går ned i vekt, og det tørr eg ikkje. Eg vil ikkje inn i ein SS igjen, sjølv om eg ikkje trur eg nokonsinne har hatt ein alvorleg ein. Men akkuratt der blir eg veldig lett påvirket, og det vil eg ikkje...
God helg alle sammen!!!
Og til deke som har nummeret mitt, SEND MELDING!!! Dette blir en lang helg!!
20 januar, 2009
Eg VIL vera ulykkelig...
Eg har verdens beste type, eg veit det. Eg sa eg elska han i dag, og eg meinte det. Eg veit eg meinte det. Eg har alltid meint det. Treng eg gjere det klarare enn det? Eg elsker han!
Men problemet er at eg ikkje syns eg fortjener å vera lykkeleg. Eg trur kanskje det har noke med at eg tidlegare (for nokre år siden) ville få oppmerksomhet, uansett kva eg fekk han for. Eg gjorde aldri noke ut av det, eg levde berre opp til mine og alle andre sin forventninger. Kanskje eg berre burde levd opp til mine egne..?
Faren for at eg ødelegger det som eg no har, som faktisk er PERFEKT. Eg vil ikkje, eg skal ikkje. Eg skal beholde det som no er perfekt. Eg SKAL beholde han eg elsker...
Men problemet er at eg ikkje syns eg fortjener å vera lykkeleg. Eg trur kanskje det har noke med at eg tidlegare (for nokre år siden) ville få oppmerksomhet, uansett kva eg fekk han for. Eg gjorde aldri noke ut av det, eg levde berre opp til mine og alle andre sin forventninger. Kanskje eg berre burde levd opp til mine egne..?
Faren for at eg ødelegger det som eg no har, som faktisk er PERFEKT. Eg vil ikkje, eg skal ikkje. Eg skal beholde det som no er perfekt. Eg SKAL beholde han eg elsker...
19 januar, 2009
I'm fine... I guess...
Joda, eg har det greit no.. Etter trening i dag sovnet eg før eg såg håndballkamp. Var berre snakk om ein halv time men det var deilig. Skal berre ha to timar på skulen i morgen, og det er utrulig deilig.. Heilt herlig altså...
Eg sprakk ikkje i går, men egentlig er eg ikkje stolt av å ikkje ha sprukke. Eg meiner eg burde ha kutta. Det er liksom noke som viser kor ille det er føler eg. Ikkje for meg, men ovenfor psykologen min og slik. Men eg trur egentlig eg berre må slutte med det snart... Det er ikkje lengre noke eg gjer fordi det hjelper, men det er noke eg gjer for å ha noke å skamma meg over. Sææært.
Men eg hopper i dusjen før eg går i seng, slik at eg får ei god natts søvn før morgendagen. Etter skolen skal typen min komme på besøk... :D
Eg sprakk ikkje i går, men egentlig er eg ikkje stolt av å ikkje ha sprukke. Eg meiner eg burde ha kutta. Det er liksom noke som viser kor ille det er føler eg. Ikkje for meg, men ovenfor psykologen min og slik. Men eg trur egentlig eg berre må slutte med det snart... Det er ikkje lengre noke eg gjer fordi det hjelper, men det er noke eg gjer for å ha noke å skamma meg over. Sææært.
Men eg hopper i dusjen før eg går i seng, slik at eg får ei god natts søvn før morgendagen. Etter skolen skal typen min komme på besøk... :D
18 januar, 2009
Følelseslaus...
Igjen er eg følelseslaus, ingenting kan beskrive det. Eg var i nærleiken av å vera depresiv isted, men eg enda igjen opp her. Kanksje det er kroppen sin forsvarsmekanisme? Men den funker dårlig... Det er når eg er følelseslaus at eg vil kutte... Et kutt, to kutt, tre kutt og er føler noke...
17 januar, 2009
Kva om det ikkje blir betre?
Det var ei gong ei jente som ville søke sommerjobb, men jenta var alt for kresen og ville bare jobbe med mennesker. Ein kan ikkje jobbe med menneskjer før ein er fylt atten. Denne jenta hadde psykiske problemer, kor store var aldri kjent, det får du spørre psykologen hennas om. Jenta som var ei frisk og oppegåande jenta ville ikkje jobba i butikk, ho ville ikkje jobba på fabrikk, ho ville berre jobba med mennesker.
Så ein dag fekk ho jobb på ein gamleheim, og snipp, snapp, snute så var dette evetyret ute.
Eg er flink å skrive eventyr. Hadde planar om å skrive heile innlegget som eit eventyr men eg gadd ikkje.
Er det mine psykiske problemer som gjer at eg ikkje orker å jobbe eller er det det at eg er bortskjemt. Det er ikkje for pengane eg gjer det, men for erfaringen og for det å ha noke å gjere i sommar. For å vera heilt æreg vil eg sove, kutte, sole meg og bade i sommer. Så vil eg på hyttetur med venner. Eg vil ikkje jobbe, eller eg orker ikkje. Eg føler eg ikkje orkar. Butikk og industri er uaktuelt fordi det er så slitsomt, men eg aner ikkje. Eg kan ikkje jobbe med menneskjer før eg er over 18, noko som er drit.
Joda eg er langt nede, eg skjønner ikkje kor langt ned ein må gå for at nokon skal skjønner korleis ein har det. Eg aner ikkje... Eg vil kutte og eg vil svelge tabeletter. Eg vil sove, men eg er redd for å byrja å grine plutselig og difor ikkje få sova. Eg vil snakke med deg. Eg vil så gjerne føle meg betre...
BAD innlegg, eg er trøtt og dårlig... Dette er alt eg klarer...
Så ein dag fekk ho jobb på ein gamleheim, og snipp, snapp, snute så var dette evetyret ute.
Eg er flink å skrive eventyr. Hadde planar om å skrive heile innlegget som eit eventyr men eg gadd ikkje.
Er det mine psykiske problemer som gjer at eg ikkje orker å jobbe eller er det det at eg er bortskjemt. Det er ikkje for pengane eg gjer det, men for erfaringen og for det å ha noke å gjere i sommar. For å vera heilt æreg vil eg sove, kutte, sole meg og bade i sommer. Så vil eg på hyttetur med venner. Eg vil ikkje jobbe, eller eg orker ikkje. Eg føler eg ikkje orkar. Butikk og industri er uaktuelt fordi det er så slitsomt, men eg aner ikkje. Eg kan ikkje jobbe med menneskjer før eg er over 18, noko som er drit.
Joda eg er langt nede, eg skjønner ikkje kor langt ned ein må gå for at nokon skal skjønner korleis ein har det. Eg aner ikkje... Eg vil kutte og eg vil svelge tabeletter. Eg vil sove, men eg er redd for å byrja å grine plutselig og difor ikkje få sova. Eg vil snakke med deg. Eg vil så gjerne føle meg betre...
BAD innlegg, eg er trøtt og dårlig... Dette er alt eg klarer...
14 januar, 2009
Klageblogg..
Denne bloggen er berre full av klaging, men det er min plass og skrive ut det eg tenker. Den funker betre enn ei dagbok, fordi her må eg formulere meg betre for at folk skal forstå det. Når eg må formulere meg betre forstår eg og meg sjølv litt bedre.
Eg følte meg skikkelig sliten i dag og var egentlig ikkje heilt innstilt på å gå på trening, men eg gjorde no det. Slik som eg alltid gjer. Eg var berre to timar på skulen så gjorde veldig lite der. Eg har tilrettelegging dei to første og dei to neste var eg hos psykologen. Me leste i journalen min, noko eg kanksje ikkje burde gjort. Me este notatane frå den gongen eg gjekk på ungdomskulen, noko som virker som ein evighet siden. Den gongen då eg trivdes på skulen, den gongen eg hadde meir enn ei skikkelig venninne og forholde meg til og den gongen eg hadde noken eg visste eg kunne gå til. Kven har eg no? Eg har meg sjølv, ei venninne og psykologen. Og ale som eg snakker med via bloggen min. Det er dei eg har no. Før hadde eg mange. Det å rote i den journalen var tungt, sj tilbake på alt som var. Sjå navnet til gamlelæraren min trykt svart på kvitt om kor knytta eg var til ho. Kor knytta eg er til ho. Uten å ville innrømme det ovenfor nokon. Eg nekter og innrømme det ovenfor meg sjølv og egentlig. Men eg veit inners inne at eg er knytta til ho, ikkje berre litt, men skikkelig! Eg aner ikkje kor eg hadde vore i dag om det ikkje var for ho. Eg vil så gjerne vise ho at alle timane ikkje var forgjeves, at eg faktisk kan bli betre. Men eg har mista motet no.
Eg begynnte å grine etter me hadde lest jounalen min, grein som ein unge, eg hater å grine når nokon ser meg. Men eg grein og grein... Over alt eg savna. Alt eg nevnte over. Og når me snakke rom det, nokon som vil forklare korleis ein faktisk bruker lommetørkle? Haha^^ Har aldri vore aktuelt siden eg aldri grin foran andre, men no er det det. Skal ein snyte seg i det, eller tørke tårer eller litt begge deler?
Etter skulen møtte eg gamlelæraren min på butikken. Eg var med ei anna jente så ho kunne ikkje sei så masse. Men eg såg ho brydde seg. Ho spurte venninna mi ein del da, om kor ho gjekk og sånn, hadde bare vorte teit om ho hadde spurt meg siden ho veit da. Egentlig syns eg det var pinleg. Om eg berre kunne snakka flytande finsk eller noke, og ho og kunne det. Det hadde vore morsomt. Jaja...
Eg fortjener ikkje typen min, han er verdens herligaste. Det kan ikkje beskrivast. Me har vore gjennom så utrulig masse sammen og det å nå ha fått den personen som betyr mest for en i hele verden er utrulig. Eg er berre 16 år, men eg forstå at desse følelsane eg har for han er meir enn ein vanleg forelskelse. Ellers hadde eg aldri gått tilbake til han, eller motsatt vei, han ville aldri gått tilbake til meg. Han er herlig, for første gong på evigheter føler eg meg bra, skikkelig bra, når eg er med noken. Men han er eg 100% meg. Eg kan gå uten sminke og med verdens styggast kosedress, men fremdeles forteller han meg at han syns eg er pen. Det er herlig. Og eg trur han. Kanskje eg er penare enn eg trur sjølv. Men det er berre ein liten del av meg. Eg kan bli lykkeleg med han, i lang tid framover. Men no snakker eg om sammen med han, ikkje aleine.
Kva skal skje med meg, kvar skal eg gjere av meg når eg har desse nedturane. Dei kjem oftare, eg føler i alle fall at dei kjem oftare. Eg blir trøt tog sliten av dei. Men det som kanksje er viktig og få med seg er at eg er dyktig på ting som berre blir lagt foran meg. Eg er ikkje typen til å søkje etter ein jobb, om eg hadde fått tilbud om ein hadde eg tatt han, og gjort ein god jobb. Men det å søke skremmer meg ein del. Eg veit ikkje kvifor. Eg veit eg burde gjort det. Men eg orker ikkje.
Eg føler på ein måte at eg no har nådd bunnen. Kanksje for første gong eller kanskje for den 23 gangen. Men eg føler at etter forgje veke og denne veka er eg skikkelig sliten. Eg vil leggje eg og bli liggane i senga. Men eg veit eg ikkje kan det, det er ikkje snakk om. Eg er ikkje suicidal, så eg får eit liv når dette er over. Så då bør eg ha fullført skulen og eg bør ha hatt ein jobb eller to. Eg veit eg burde, eller eg veit eg må, men eg føler eg ikkje orker. Men eg må orke...
Haha, snakk om at dette er ein klageblogg, her klagar eg igjen... Sorry for lang blogg...
Eg følte meg skikkelig sliten i dag og var egentlig ikkje heilt innstilt på å gå på trening, men eg gjorde no det. Slik som eg alltid gjer. Eg var berre to timar på skulen så gjorde veldig lite der. Eg har tilrettelegging dei to første og dei to neste var eg hos psykologen. Me leste i journalen min, noko eg kanksje ikkje burde gjort. Me este notatane frå den gongen eg gjekk på ungdomskulen, noko som virker som ein evighet siden. Den gongen då eg trivdes på skulen, den gongen eg hadde meir enn ei skikkelig venninne og forholde meg til og den gongen eg hadde noken eg visste eg kunne gå til. Kven har eg no? Eg har meg sjølv, ei venninne og psykologen. Og ale som eg snakker med via bloggen min. Det er dei eg har no. Før hadde eg mange. Det å rote i den journalen var tungt, sj tilbake på alt som var. Sjå navnet til gamlelæraren min trykt svart på kvitt om kor knytta eg var til ho. Kor knytta eg er til ho. Uten å ville innrømme det ovenfor nokon. Eg nekter og innrømme det ovenfor meg sjølv og egentlig. Men eg veit inners inne at eg er knytta til ho, ikkje berre litt, men skikkelig! Eg aner ikkje kor eg hadde vore i dag om det ikkje var for ho. Eg vil så gjerne vise ho at alle timane ikkje var forgjeves, at eg faktisk kan bli betre. Men eg har mista motet no.
Eg begynnte å grine etter me hadde lest jounalen min, grein som ein unge, eg hater å grine når nokon ser meg. Men eg grein og grein... Over alt eg savna. Alt eg nevnte over. Og når me snakke rom det, nokon som vil forklare korleis ein faktisk bruker lommetørkle? Haha^^ Har aldri vore aktuelt siden eg aldri grin foran andre, men no er det det. Skal ein snyte seg i det, eller tørke tårer eller litt begge deler?
Etter skulen møtte eg gamlelæraren min på butikken. Eg var med ei anna jente så ho kunne ikkje sei så masse. Men eg såg ho brydde seg. Ho spurte venninna mi ein del da, om kor ho gjekk og sånn, hadde bare vorte teit om ho hadde spurt meg siden ho veit da. Egentlig syns eg det var pinleg. Om eg berre kunne snakka flytande finsk eller noke, og ho og kunne det. Det hadde vore morsomt. Jaja...
Eg fortjener ikkje typen min, han er verdens herligaste. Det kan ikkje beskrivast. Me har vore gjennom så utrulig masse sammen og det å nå ha fått den personen som betyr mest for en i hele verden er utrulig. Eg er berre 16 år, men eg forstå at desse følelsane eg har for han er meir enn ein vanleg forelskelse. Ellers hadde eg aldri gått tilbake til han, eller motsatt vei, han ville aldri gått tilbake til meg. Han er herlig, for første gong på evigheter føler eg meg bra, skikkelig bra, når eg er med noken. Men han er eg 100% meg. Eg kan gå uten sminke og med verdens styggast kosedress, men fremdeles forteller han meg at han syns eg er pen. Det er herlig. Og eg trur han. Kanskje eg er penare enn eg trur sjølv. Men det er berre ein liten del av meg. Eg kan bli lykkeleg med han, i lang tid framover. Men no snakker eg om sammen med han, ikkje aleine.
Kva skal skje med meg, kvar skal eg gjere av meg når eg har desse nedturane. Dei kjem oftare, eg føler i alle fall at dei kjem oftare. Eg blir trøt tog sliten av dei. Men det som kanksje er viktig og få med seg er at eg er dyktig på ting som berre blir lagt foran meg. Eg er ikkje typen til å søkje etter ein jobb, om eg hadde fått tilbud om ein hadde eg tatt han, og gjort ein god jobb. Men det å søke skremmer meg ein del. Eg veit ikkje kvifor. Eg veit eg burde gjort det. Men eg orker ikkje.
Eg føler på ein måte at eg no har nådd bunnen. Kanksje for første gong eller kanskje for den 23 gangen. Men eg føler at etter forgje veke og denne veka er eg skikkelig sliten. Eg vil leggje eg og bli liggane i senga. Men eg veit eg ikkje kan det, det er ikkje snakk om. Eg er ikkje suicidal, så eg får eit liv når dette er over. Så då bør eg ha fullført skulen og eg bør ha hatt ein jobb eller to. Eg veit eg burde, eller eg veit eg må, men eg føler eg ikkje orker. Men eg må orke...
Haha, snakk om at dette er ein klageblogg, her klagar eg igjen... Sorry for lang blogg...
13 januar, 2009
Fant dette refrenget når eg leita etter ein anna tekst til eit anna innlegg. Det beskriver korleis eg kjenner meg når eg savnar deg.
Seether - Rise Above This
Call your name every day
When I feel so helpless
I'm fallin' down
(Fallin' down)
But I'll rise above this, rise above this
Call your name every day
When I seem so helpless
I'm fallin' down
(Fallin' down)
But I'll rise above this
Rise above this doubt.
Seether - Rise Above This
Kva er ein venn?
Er ein venn ein som lar være og fortella deg sannheten, som lyger til deg? Kanksje for at du skal synast synd på han, kanskje fordi dei vil du skal bry deg eller kanskje fordi du skal holde deg vekke. Eg veit ikkje, men det hadde vore så enkelt som å sagt at du ikkje ville snakka om det. Ikkje lyg...
Ein venn er heller ikkje ein som baksnakker deg til dine venner. Kvifor veit eg ikkje? Eg var visst berre plagsom. Er det plagsomt at eg passerer deg i gangen eller? Kva anna har eg krevd. Men neste gong så kan du sei det til meg, kva som irriterer deg så mykje med meg. Det skal seiast at du sa at eg prøvde for hardt, at eg lata som? Kanksje det er eit godt tegn at du meiner eg prøver for hardt. Men når eg eg glad er eg faktisk overbevist sjølv om at eg har det bra, så eg trur ikkje det er å late som. Men eg veit ikkje... Men om du syns det er plagsomt, så sei fra...
Men nei, eg skal ikkje sei du er ein dårlig venn, tvert imot. Men eg trudde vi var så gode venner at du turte å sei ting til meg istedenfor å sei det til dei andre vennane mine. Du har alltid vore ein god venn...
Ein venn er heller ikkje ein som baksnakker deg til dine venner. Kvifor veit eg ikkje? Eg var visst berre plagsom. Er det plagsomt at eg passerer deg i gangen eller? Kva anna har eg krevd. Men neste gong så kan du sei det til meg, kva som irriterer deg så mykje med meg. Det skal seiast at du sa at eg prøvde for hardt, at eg lata som? Kanksje det er eit godt tegn at du meiner eg prøver for hardt. Men når eg eg glad er eg faktisk overbevist sjølv om at eg har det bra, så eg trur ikkje det er å late som. Men eg veit ikkje... Men om du syns det er plagsomt, så sei fra...
Men nei, eg skal ikkje sei du er ein dårlig venn, tvert imot. Men eg trudde vi var så gode venner at du turte å sei ting til meg istedenfor å sei det til dei andre vennane mine. Du har alltid vore ein god venn...
So break me down if it makes you feel right
And hate me now if it keeps you all right
You can break me down if it takes all your might
'Cause I'm so much more than meets the eye.
Skule, skule og skule...
eg er litt lei av skulen, men samtidig går de tbetre no enn før. No har eg alltid ein eller to dager i veka der er får sove lengre, noke som er litt herlig!
11 januar, 2009
Litt tom for ord?
Eg trur eg er litt tom for ord, kanksje og litt tom for kjensler? Forgje veke var tøff, grein meg i søvn fem dager. Eller eg grein, så slutta eg fordi eg var utsleten. så sovna eg etterpå. Ei sånn veke er slitsam. Hadde ein opptur i går då, og den gjorde godt, trur den har holdt fram litt i dag. Har fått gjort det meste av geografien eg skulle gjere, og eg har fått lest litt i boka me skal lese i norsken. Det er ganske bra trur eg. No sitt eg og føler ikkje så mykje egentlig. Gledesfølelsen er forsvunnet, det gjorde han allereie i går kveld, så var berre restane som hang igjen i dag. No sitt eg her, i bakrus av glede og i bakrus av ei hard veke og føler ingenting, eller veldig lite.
det er lite å skrive om her på bloggen for tiden føler eg, skulle ønskt eg berre viste kva som var galt, sånn at det ikkje forandra seg heile tida. Eg har aldri klart å sette fingeren på akkurat kva som er galt med meg. Kanskje det berre er det at eg er negativ? Men eg tviler litt på det egentlig. Eller på ein måte er det jo det. Når noko dumt skjer bryt det meg ned, men det må jo vera ein grunn til det, for eg er ikkje ein svak person. Kanksje det er det at eg alltid har klart alt, men ikkje klarer det lengre? eg har alltid vore flink.
Og det med sommarjobb, eg treng virkeleg ein sommarjobb, men kva? Eg har lyst å søkje på nille eller europris. Helst nille, det er ein liten butikk der det kanksje er to ansatte samtidig, det betyr mykje kontakt med kundane og sånn. Det må eg ha, kontakt med menneskje. Kanksje eg hadde passa på ein gamleheim, men der er det lange vakter og eg veit ikkje om eg hadde takla presset.
Så eg ber om at doke som les bloggen min kjem med forslag: noko der eg får kontakt med menneskjer og der dagane ikkje er alt for lange?
det er lite å skrive om her på bloggen for tiden føler eg, skulle ønskt eg berre viste kva som var galt, sånn at det ikkje forandra seg heile tida. Eg har aldri klart å sette fingeren på akkurat kva som er galt med meg. Kanskje det berre er det at eg er negativ? Men eg tviler litt på det egentlig. Eller på ein måte er det jo det. Når noko dumt skjer bryt det meg ned, men det må jo vera ein grunn til det, for eg er ikkje ein svak person. Kanksje det er det at eg alltid har klart alt, men ikkje klarer det lengre? eg har alltid vore flink.
Og det med sommarjobb, eg treng virkeleg ein sommarjobb, men kva? Eg har lyst å søkje på nille eller europris. Helst nille, det er ein liten butikk der det kanksje er to ansatte samtidig, det betyr mykje kontakt med kundane og sånn. Det må eg ha, kontakt med menneskje. Kanksje eg hadde passa på ein gamleheim, men der er det lange vakter og eg veit ikkje om eg hadde takla presset.
Så eg ber om at doke som les bloggen min kjem med forslag: noko der eg får kontakt med menneskjer og der dagane ikkje er alt for lange?
Bra dag...
Får visst ikkje noke stort sammnbrudd i kveld likevel. Sikkert like greit.
I morgon må eg får gjort geografien me har i lekse, eller rettere sagt har hatt i lekse. Siste frist for innlevering er i morgon kveld. Eg må få svara frå ei venninne, slik at eg berre kan skrive dei om. Håper ho svarer på e-posten eg har skrevet til ho no... Om ikkje har eg eit problem, for eg har ikkje bok.
I morgon må eg får gjort geografien me har i lekse, eller rettere sagt har hatt i lekse. Siste frist for innlevering er i morgon kveld. Eg må få svara frå ei venninne, slik at eg berre kan skrive dei om. Håper ho svarer på e-posten eg har skrevet til ho no... Om ikkje har eg eit problem, for eg har ikkje bok.
10 januar, 2009
09 januar, 2009
Langt oppdatering?
Ja, her trur eg at eg skal klare og skrive ei ganske lang oppdatering om korleis eg har det for tiden. Me får sjå kva det blir til etterkvart.
I det siste har eg følt at eg har fått det litt bedre med meg sjølv, så sånn generelt. Har hatt bedre dager der eg faktisk har følt litt glede, trur eg. Legg merke til trur eg, for eg veit faktisk ikkje. Tristheten ligger der alltid, sjølv når eg ikkje tenkjer på han. Som om han er blitt ein del av meg, som om eg er blitt avhengig av følelsen eg får av han.
Men samtidig som eg føler meg bedre meg meg sjølv føler eg meg heilt elendig ellers. Trur det er lenge siden eg har vore så dårleg som no. Eg eier ikkje kontakt med omverdenen, utenom treninger og skule. Eg savner vennane mine, men eg orker ikkje gjere noko for å få dei tilbake. Eg orker ikkje tanken på å vera sosial og smile meir enn nødvendig, det blir for slitsamt. Eg liker heller å liggje heime og berre gjere ingenting. Eller eg sitt på facebook, her på bloggen og ser på tv. For eit liv... Eg orker ikkje noko anna. Når ein alltid er trist slepp ein dei store nedturane. Kuttingen og spisingen er igjen et problem. Eller problem og problem, er vel egentleg ikkje det. Kuttingen er bare rasping egentlig, eller mest ein mellomting. Verken eller. Smertegrensen min er veldig lav, altså er det ikkje så mykje som skal til for å lette litt på smerten. Men det er meir og meir fristande og ta tabeletter, kutte og bare gi f***. Det er det eg vil, men det går ikkje... Eg veit det kjem eit liv etter dette helvete og då skal eg vera godt rusta. Då skal eg vera ho som klarte det. Men når eg ikkje har folk eg kan bry meg om, eller folk som bryr seg om meg, då er det tungt. Eg veit Java og Randi at doke bryr doke, men eg trenger folk "in real life". Sånn som Java og Babaja, eit sånnt vennskap vil eg ha, "in real life".
Det er denne veka eg innsåg at eg ikkje var blitt noke betre, når eg snakka med gamlelæraren min. Ho spurte korleis det gjekk med (fiktive navn) Kari, Frida og Karianne, eg kunne ikkje svare. Eg ante ikkje. Kvifor ikkje? Fordi eg har trekt meg vekk. Eg har ingen lengre, og det mest skremmande av alt er at eg ikkje trur eg bil ha nokon. Eg vil berre forsvinne fra jordens overflate i nokre år. Men det ville ikkje fungert, eg ville fått bevis på at verden ville fungert fint uten meg.
Savn er det verste eg veit, kanskje det er derfor eg ikkje vil ha nokon, fordi det da ikkje er noko å savne. Savnet av den einaste personen som eg faktisk kunne snakka med, et meg opp. Eg har sagt det før. Eg savner å berre snakke. Snakke, snakke og snakke meir. Om alt, og ingenting. Ho forsto, eg trur i alle fall ho forsto. Kanskje det har noko med det å gjere? At eg beskyttar meg sjølv mot å savne nokon på samme måten som eg savnar ho?
Alt eg gjer utenom skulen og trening er: Kutting, grining, blogging, facebook, diverse andre ting på pc og å høre på musikk. Nokon gonger kommer det nokre fine innslag av å rydde rommet, rydde kleskapet og sortere det på nytt etter et nytt system eller å danse rundt til gladmusikk. Det er det eg har utanom skule og trening. I sommar skal eg prøve å skaffe meg jobb, men eg kjem aldri til å skrive den søknaden, og eg kjem aldri til å sende han og om eg i det heile tatt klarer å skaffe meg ein jobb veit eg ikkje om eg klarer å gjennomføra han. Det er rett og slett ikkje orkbart. *Sjå slutten av innlegget*
Du må prøve å sjå det positive i ting, er det alltid like enkelt? Nei. Det eg treng hjelp med er nedturane. Eg har meir og meir tru på at noke medisin ville ha funka. Noke som gjorde at eg slappa meir av om kveldane, for det er kveldane som er problemet.
Eg er så sliten at eg berre orkar det eg må gjere, og eg veit ikkje kor lenge det vil fortsette. Men det har eg og sagt fleire gonger. Eg lurer på kor lang tid det går før det ikkje går lengre. Eg kunne trengt eit avbrekk frå kvardagen. Ei lang stund for meg sjølv, der eg kunne gjere kva eg ville. Drikke, shoppe, vera aleine, kutta og alt eg ville. Berre vore meg. Heilt uten å tenke på skule, trening og foreldre. Før var eg god i sporten eg driver på med, no er eg dårleg. Eller det er svingande. Eg kunne blitt god, om eg hadde satsa. Ein periode ville eg satsa, men så kom dette sigande. Denne depresjonen som han sikkert ville blitt kalt blandt vanlege folk. Så eg orka ikkje. Treningane er slitsamme, skikkelig tøffe enkelte gonger. Eg får panikk, får fysisk og psykisk vondt og til slutt bryt eg sammen etter ei treningsøkt. Som i gymmen i dag... Eg har fått legeærklæring på at eg ikkje kan løpe så mykje. Pga sjukdom. Eg skylder på magen. Eg får vondt i magen fordi eg blir dårlig psykisk, det er sjelden det kjemi gymtimane utan at eg er dårleg psykisk. Men det kjem kvar einaste time...
Er det noko eg har gløymt og få med no må doke berre spørre. Doke må og berre spørre dersom doke har lyst at eg skal blogge om noko spesielt, noko som mangler på denne bloggen. Det er berre koslig med tilbakemeldinger.
Akkuratt no føler eg meg heilt grei. Eg kjenner det er eit sammenbrudd på veg, men det kjem ikkje i kveld. Eg trur det kjem i morgon kveld. For eg kan ikkje få det i kveld, fordi eg skal opp tidleg i morgon.
Har du noke forslag til sommerjobb der det ikkje er alt for lange arbeidsdager og det er ulike og varierte oppgåver? Det må vera ein jobb der man har kontakt med mennesker!
I det siste har eg følt at eg har fått det litt bedre med meg sjølv, så sånn generelt. Har hatt bedre dager der eg faktisk har følt litt glede, trur eg. Legg merke til trur eg, for eg veit faktisk ikkje. Tristheten ligger der alltid, sjølv når eg ikkje tenkjer på han. Som om han er blitt ein del av meg, som om eg er blitt avhengig av følelsen eg får av han.
Men samtidig som eg føler meg bedre meg meg sjølv føler eg meg heilt elendig ellers. Trur det er lenge siden eg har vore så dårleg som no. Eg eier ikkje kontakt med omverdenen, utenom treninger og skule. Eg savner vennane mine, men eg orker ikkje gjere noko for å få dei tilbake. Eg orker ikkje tanken på å vera sosial og smile meir enn nødvendig, det blir for slitsamt. Eg liker heller å liggje heime og berre gjere ingenting. Eller eg sitt på facebook, her på bloggen og ser på tv. For eit liv... Eg orker ikkje noko anna. Når ein alltid er trist slepp ein dei store nedturane. Kuttingen og spisingen er igjen et problem. Eller problem og problem, er vel egentleg ikkje det. Kuttingen er bare rasping egentlig, eller mest ein mellomting. Verken eller. Smertegrensen min er veldig lav, altså er det ikkje så mykje som skal til for å lette litt på smerten. Men det er meir og meir fristande og ta tabeletter, kutte og bare gi f***. Det er det eg vil, men det går ikkje... Eg veit det kjem eit liv etter dette helvete og då skal eg vera godt rusta. Då skal eg vera ho som klarte det. Men når eg ikkje har folk eg kan bry meg om, eller folk som bryr seg om meg, då er det tungt. Eg veit Java og Randi at doke bryr doke, men eg trenger folk "in real life". Sånn som Java og Babaja, eit sånnt vennskap vil eg ha, "in real life".
Det er denne veka eg innsåg at eg ikkje var blitt noke betre, når eg snakka med gamlelæraren min. Ho spurte korleis det gjekk med (fiktive navn) Kari, Frida og Karianne, eg kunne ikkje svare. Eg ante ikkje. Kvifor ikkje? Fordi eg har trekt meg vekk. Eg har ingen lengre, og det mest skremmande av alt er at eg ikkje trur eg bil ha nokon. Eg vil berre forsvinne fra jordens overflate i nokre år. Men det ville ikkje fungert, eg ville fått bevis på at verden ville fungert fint uten meg.
Savn er det verste eg veit, kanskje det er derfor eg ikkje vil ha nokon, fordi det da ikkje er noko å savne. Savnet av den einaste personen som eg faktisk kunne snakka med, et meg opp. Eg har sagt det før. Eg savner å berre snakke. Snakke, snakke og snakke meir. Om alt, og ingenting. Ho forsto, eg trur i alle fall ho forsto. Kanskje det har noko med det å gjere? At eg beskyttar meg sjølv mot å savne nokon på samme måten som eg savnar ho?
Alt eg gjer utenom skulen og trening er: Kutting, grining, blogging, facebook, diverse andre ting på pc og å høre på musikk. Nokon gonger kommer det nokre fine innslag av å rydde rommet, rydde kleskapet og sortere det på nytt etter et nytt system eller å danse rundt til gladmusikk. Det er det eg har utanom skule og trening. I sommar skal eg prøve å skaffe meg jobb, men eg kjem aldri til å skrive den søknaden, og eg kjem aldri til å sende han og om eg i det heile tatt klarer å skaffe meg ein jobb veit eg ikkje om eg klarer å gjennomføra han. Det er rett og slett ikkje orkbart. *Sjå slutten av innlegget*
Du må prøve å sjå det positive i ting, er det alltid like enkelt? Nei. Det eg treng hjelp med er nedturane. Eg har meir og meir tru på at noke medisin ville ha funka. Noke som gjorde at eg slappa meir av om kveldane, for det er kveldane som er problemet.
Eg er så sliten at eg berre orkar det eg må gjere, og eg veit ikkje kor lenge det vil fortsette. Men det har eg og sagt fleire gonger. Eg lurer på kor lang tid det går før det ikkje går lengre. Eg kunne trengt eit avbrekk frå kvardagen. Ei lang stund for meg sjølv, der eg kunne gjere kva eg ville. Drikke, shoppe, vera aleine, kutta og alt eg ville. Berre vore meg. Heilt uten å tenke på skule, trening og foreldre. Før var eg god i sporten eg driver på med, no er eg dårleg. Eller det er svingande. Eg kunne blitt god, om eg hadde satsa. Ein periode ville eg satsa, men så kom dette sigande. Denne depresjonen som han sikkert ville blitt kalt blandt vanlege folk. Så eg orka ikkje. Treningane er slitsamme, skikkelig tøffe enkelte gonger. Eg får panikk, får fysisk og psykisk vondt og til slutt bryt eg sammen etter ei treningsøkt. Som i gymmen i dag... Eg har fått legeærklæring på at eg ikkje kan løpe så mykje. Pga sjukdom. Eg skylder på magen. Eg får vondt i magen fordi eg blir dårlig psykisk, det er sjelden det kjemi gymtimane utan at eg er dårleg psykisk. Men det kjem kvar einaste time...
Er det noko eg har gløymt og få med no må doke berre spørre. Doke må og berre spørre dersom doke har lyst at eg skal blogge om noko spesielt, noko som mangler på denne bloggen. Det er berre koslig med tilbakemeldinger.
Akkuratt no føler eg meg heilt grei. Eg kjenner det er eit sammenbrudd på veg, men det kjem ikkje i kveld. Eg trur det kjem i morgon kveld. For eg kan ikkje få det i kveld, fordi eg skal opp tidleg i morgon.
Har du noke forslag til sommerjobb der det ikkje er alt for lange arbeidsdager og det er ulike og varierte oppgåver? Det må vera ein jobb der man har kontakt med mennesker!
08 januar, 2009
Lørdagskveld kjem det eit langt innlegg, eg orker ikkje no...
I kveld er eg dårlig. PÅ gråten for, ja, den 4 kvelden på rad. Og eg kjem til å grina. Tanken på alle tinga som skulle vore gjort og som må gjerast i helga er tung. Eg veit eg egentleg ikkje er i stand til å gjennomføre skulen slik som eg gjer, men likevel gjer eg det. Eg veit faktisk ikkje om det er noko lurt, men om eg dropper ut blir ting berre verre. Når eg skal inn til psykologen igjen, som er på onsdag må eg fortelle om nedturane... Eg klarer meg om dagen, eg trenger ikkje snakke om det, det går fint. Det er kveldane, dei dagane eg er aleine at eg blir dårlig. Denne veka har det vore kvar kveld. Det er ein følelse av at eg er håplaus, ekkel, feit, uerfaren, umoden og det slutter ikkje der. Alle tankene eg tenker kan ikkje forsvinne. Eg får panikk over at eg skal ha gym, at eg skal spela kamp, at eg MÅ levere inn noke oppgåver i geografi og fordi me skal lese ei bok i norsk. Eg klarer alt til slutt, mest sannsynlig. Eg skal og ha prøv ei gym, men eg bryr meg ikkje, eg har to og eit halvt år til å fikse den karakteren. Eg savner gamlelæraren min, eg savner vennenane mine, eg savner meg og eg savner alt egentlig. Eg skulle ønske ting framleis var som på ungdomskulen. Dei som kjente meg då veit kor dårleg eg var i perioder der, no er eg verre.
Eg aner ikkje kva eg skal gjere, eg aner ikkje kva eg føler, eg aner ikkje kva eg vil (eller eg gjer det, men når eg ikkje får realisert det hjelper det ikkje), eg aner ikkje korleis nokon skal kunne hjelpe meg når eg ikkje aner nokonting.
I kveld er eg dårlig. PÅ gråten for, ja, den 4 kvelden på rad. Og eg kjem til å grina. Tanken på alle tinga som skulle vore gjort og som må gjerast i helga er tung. Eg veit eg egentleg ikkje er i stand til å gjennomføre skulen slik som eg gjer, men likevel gjer eg det. Eg veit faktisk ikkje om det er noko lurt, men om eg dropper ut blir ting berre verre. Når eg skal inn til psykologen igjen, som er på onsdag må eg fortelle om nedturane... Eg klarer meg om dagen, eg trenger ikkje snakke om det, det går fint. Det er kveldane, dei dagane eg er aleine at eg blir dårlig. Denne veka har det vore kvar kveld. Det er ein følelse av at eg er håplaus, ekkel, feit, uerfaren, umoden og det slutter ikkje der. Alle tankene eg tenker kan ikkje forsvinne. Eg får panikk over at eg skal ha gym, at eg skal spela kamp, at eg MÅ levere inn noke oppgåver i geografi og fordi me skal lese ei bok i norsk. Eg klarer alt til slutt, mest sannsynlig. Eg skal og ha prøv ei gym, men eg bryr meg ikkje, eg har to og eit halvt år til å fikse den karakteren. Eg savner gamlelæraren min, eg savner vennenane mine, eg savner meg og eg savner alt egentlig. Eg skulle ønske ting framleis var som på ungdomskulen. Dei som kjente meg då veit kor dårleg eg var i perioder der, no er eg verre.
Eg aner ikkje kva eg skal gjere, eg aner ikkje kva eg føler, eg aner ikkje kva eg vil (eller eg gjer det, men når eg ikkje får realisert det hjelper det ikkje), eg aner ikkje korleis nokon skal kunne hjelpe meg når eg ikkje aner nokonting.
Nobody gets too much love anymore
It's as high as a mountain
And harder to climb
07 januar, 2009
Legen i morgen...
Veit ikkje heilt kva eg skal sei til ho, fordi det er så vanskeleg... Trur eg skal være heilt ærlig med at eg føler at psykologen min meiner eg skal fokusere på det som er positivt, men det er nedturene som er tunge. Det er dei eg treng å snakka om. Forgje gong eg var hos psykologen ville han ikkje høyre om ein einaste av nedturane i jula, fordi eg må fokusere på det positive. Det funker der og då, men når eg igjen blir dårlig blir eg dårligere...
Syns doke eg skal prøve å utrykke meg med enda meir følelser her på bloggen?
Syns doke eg skal prøve å utrykke meg med enda meir følelser her på bloggen?
06 januar, 2009
Oppe eller nede eller begge deler?
Eg ringte til gamlelærerinna mi, sjølv om eg ikkje trudde eg ville klare å la være og grine. Eg grein, men ikkje så ho fekk det med seg trur eg...
Eg er i betre humør no, men samditig så mykje verre enn eg var før eg ringte ho. Eg innsåg plutselig at eg ikkje er bllitt bedre, faktisk kanskje motsatt. Eg føler ikkje det er noke å kjempe for. Eg har berre meg, som eg nevnte tidlegare er eg min eigen beste venn. Eg har fallt for langt ned liksom. Vi snakke om at eg forventa for mykje, at eg forventa at folk tok kontakt. Men eg kan ikkje be dei ta kontakt heller. Eg forventer så mykje...
Eg trudde dette innlegget skulle bli langt, men eg veit ikkje no... Eg trur berre eg skal leggje meg no. Eg må berre hive i meg litt mat. Eg føler eg har sunke lavt.. Kansje det berre er denne nedturen her. Trur kanskje det er denne nedturen. Det er ein lang nedtur. Kjiipt...
Kopierer fra Randi sin blogg:
Eg er i betre humør no, men samditig så mykje verre enn eg var før eg ringte ho. Eg innsåg plutselig at eg ikkje er bllitt bedre, faktisk kanskje motsatt. Eg føler ikkje det er noke å kjempe for. Eg har berre meg, som eg nevnte tidlegare er eg min eigen beste venn. Eg har fallt for langt ned liksom. Vi snakke om at eg forventa for mykje, at eg forventa at folk tok kontakt. Men eg kan ikkje be dei ta kontakt heller. Eg forventer så mykje...
Eg trudde dette innlegget skulle bli langt, men eg veit ikkje no... Eg trur berre eg skal leggje meg no. Eg må berre hive i meg litt mat. Eg føler eg har sunke lavt.. Kansje det berre er denne nedturen her. Trur kanskje det er denne nedturen. Det er ein lang nedtur. Kjiipt...
Kopierer fra Randi sin blogg:
Let the sun refuse to shine
It won't be long before the days are brighter
If every step's an uphill climb
Carry on until they feel much lighter
For all the clouds up in the sky
For all the teardrops in our eyes
It can get only get better
Be still my heart
It can only get better
We've come this far
05 januar, 2009
04 januar, 2009
Koslig melding!
Fekk ei skikkelig koslig melding i dag;)
Kjære gud. Frøkna som leser dette er vakker, stilfull, sterk og jeg er veldig glad i henne. Hjlp henne med å lve livet fullt ut, og bli noe større enn hun selv forventet. Hjelp henne med å skinne på de mørkeste plasser. Alltid beskytt henne, løft henne opp når hun trenger det, og sørg for at hun aldri føler seg utrygg! Glad i deg;)
Det er koslig med slike meldinger... *smil*
Kjære gud. Frøkna som leser dette er vakker, stilfull, sterk og jeg er veldig glad i henne. Hjlp henne med å lve livet fullt ut, og bli noe større enn hun selv forventet. Hjelp henne med å skinne på de mørkeste plasser. Alltid beskytt henne, løft henne opp når hun trenger det, og sørg for at hun aldri føler seg utrygg! Glad i deg;)
Det er koslig med slike meldinger... *smil*
03 januar, 2009
Eg vakna av at gamlelæraren min sendte melding til meg tidlegare i dag. Eg berre åpna ho og la meg til å sove igjen, orka ikkje svare. Neste gong eg vakna svarte eg. Eg vurderte å spørre om å ringe ho ein dag siden året har hatt ein tøff start. Men nei. Eg skreiv berre: God morgen og godt nyttår:-D
Klokken er snart fire og eg har berre vore oppe i to timar.
This day is already wasted.
Klokken er snart fire og eg har berre vore oppe i to timar.
This day is already wasted.
People always leave... always...
Eller eg bare dytter dei vekk. Eg skylder på dei, det som egentlig er min feil... Alltid skal folk forsvinne, alltid skal eg dytte dei vekk..Gamlelæraren min forsvant...
Vennane mine fra ung.skulen forsvant og...
Kem er den neste?
Vær så snill og bare gi me noke som kan ta vekk denne smerten, eg er så inderlig lei...
Savnet som et meg opp innanifrå...
Eg aner ikkje kor eg skal gjere av meg når savnet kommer til sin rett. Eg skulle gitt så utruleg mykje for å berre snakka med deg, sjå deg igjen. Berre ha nokon å snakka med, nokon som ikkje dømmer, ikkje ler og ikkje seier dei ikkje forstår... Du aner ikkje kor glad eg faktisk blei i deg... Eg savner å ha nokon som deg..
Savner du noken?
Miss you
just like the air that I breathe
I need you
with me
I'm not gonna lie
I can't imagine my life
with out you but I
suppose I will survive<
Savner du noken?
Kven er din beste venn?
Eg har komt fram til mitt svar i alle fall... Eg er min beste venn... Det er kanskje litt vanskeleg å forestille seg at eg er min egen beste venn, men til slutt er det faktisk sant. Det er eg som holder meg sjølv oppe, det er eg som tørker tårene mine og det er eg som virkelig moter meg sjølv opp til å aldri gi opp. Eg trur kanskje egentlig aldri eg har hatt den Bestevennnen med stor B. Eg har venner, har hatt venner, med stor V. Skikkelig gode venner, men aldri ein bestevenn trur eg. Eg har hatt meg sjølv heile tida... PÅ ein måte liker eg besevennen min, men på ein anna måte hatar eg den.
Kven er din beste venn?
Kven er din beste venn?
01 januar, 2009
Dårlig dag... tja... bør vel innrømme det...
Sovna veldig seint i går, halv seks ca skulle eg tru. Måtte opp igjen før det var gått 6 timar for å spise felles frokost. Etter det følte eg at eg ikkje kunne gå å leggje meg igjen, så eg var våken ganske lenge. Eg sovna i senga mi ein liten time rundt 4-tiden og det hjalp. Men no veit eg ikkje kor eg skal gjere av meg... Eg er ikkje trøtt, kan ikkje få sove. Eg har allerede brøte eit av mine "ikkje-eksisterande" nyttårsforsett, fordi eg visste eg ville bryte dei. Huden på hofta mi er blitt sær. Eg kjenner ikkje så mykje der, men eg vil ikkje byrje ein annan plass heller. Den eine plassen er trygg å kutte liksom. Det kan eg skjule... Problemet er bare gym, eg aner ikkje kva eg skal gjere i gymmen framover mot sommaren. Kanksje eg berre skal få legeærklæring på at eg ikkje kan ha, men då får eg jo heller ikkje karakter. Kanksje eg skal få lov å gå i dusjen tidlegare enn dei andre slik at eg kan få på meg klær før dei kjem inn. Det er kanksje muleg, eg veit ikkje. Det er så masse styr med meg...
Eg fortjener ikkje føle meg bra, eg er ikkje god nok... Eg fortjener ikkje verdens beste type eller verdens beste venner, men fremdeles så har eg det. Eller eg veit ikkje, eg trur ikkje eg har det. Det er min eigen feil då. Så det er vel bare det at eg er ein dårlig venn. Driiiiit....
Eg fortjener ikkje føle meg bra, eg er ikkje god nok... Eg fortjener ikkje verdens beste type eller verdens beste venner, men fremdeles så har eg det. Eller eg veit ikkje, eg trur ikkje eg har det. Det er min eigen feil då. Så det er vel bare det at eg er ein dårlig venn. Driiiiit....
Nytt år, nye muligheter! Ikkje sant?
Ja, eit nytt år bringer nye muligheiter for kvar og ein av oss. Eg skal få eit betre år enn det året eg no har vore gjennom. Eg føler egentleg ikkje at eg har vore gjennom så utrulig mykje, men likevel ein heil del. All trisheten som eg ikkje klarer å forklare, det har vore hardt. Det at eg ikkje har noke grunn til å føle meg trist gjer ting verre, når eg ikkje skjønner det sjølv. Eg har innbilt meg at eg har lovt meg sjølv ting i hodet, men eg har allerde kuttet, så eg tipper eg ikkje lova meg sjølv det after all liksom. Ved midnatt når rakettene ble skutt opp sendte eg ei stille bønn om at ting måtte bli bedre for meg i det nye året. Spørsmålet er ikkje om eg vil, sjølvsagt vil eg, men eg må få skikk på nedturene.. Eg tenkte på det eg sa om ferier, at eg ikkje likar dei, men eg liker dei betre enn kvardagar. Eller eg veit ikkje..
Men i alle fall, håper du får eit veldig godt nytt år. Mange av doke som les bloggen min fortjener eit betre år enn det doke har vore gjennom heile tida. Eit at nyttårsforsettene mine er å bli flinkere å kommentere andre sine blogger, siden dere er så flinke å kommentere mine. Takk til dere som tar dere tid til å lese og kommentere, det betyr veldig mye for meg...
Godt nytt år! <3
Men i alle fall, håper du får eit veldig godt nytt år. Mange av doke som les bloggen min fortjener eit betre år enn det doke har vore gjennom heile tida. Eit at nyttårsforsettene mine er å bli flinkere å kommentere andre sine blogger, siden dere er så flinke å kommentere mine. Takk til dere som tar dere tid til å lese og kommentere, det betyr veldig mye for meg...
Godt nytt år! <3
Abonner på:
Innlegg (Atom)
