Tid for ei oppdatering!

Eg var ho ei venninne i dag, det var skikkelig alrtig. Har lært masse;)
1. I Bergen må ein visstnok vera 18 for å leige film. Eg syns det var morsomt. Er tydigvis nokre fordelar med å bu på landet, der kjenner alle alle og derfor får ein leige film fordi folkene som leier ut film kjenner deg;)
2. Andre tingen eg lærte i dag var at om ein går på vinmonopolet bør ein passe seg for å møte på lærerene sine. Vi var med ei som skulle kjøpe til venninna mi, og derfor vart eg med inn (NEI, eg skulle ikkje ha noke:P) Der inne møtte me vistnok på læreren til venninna mi, noko som må ha vore utrulig pinlig. I byrjinga skjønnte eg ikkje kva som var så pinlig, men når ho spurte om ka eg hadde tenkt om eg hadde møtt på gamlelæreren min (ho som eg snakka med om ting), og då må eg innrømme eg blei litt satt ut. Om eg hadde møtt ho på vinmonopolet når eg var under 18 ville eg besvimt, eller mest sannsynlig bare sprunge ut! Resten av den turen var eg redd for å møte på ho... Haha^^, Bare tanken skremmer livet av meg...

Det kjem nok eit innlegg til før det nye året, men i verste fall får eg vel sei godt nytt år allereie no. La det nye året bringe med seg noe bedre enn det dette året har gjort.

Eg kom nettopp på eit ordatak. fra blåfjell, der eg har henta det fra i alle fall. "Om enden er god er allting godt..." Eg veit ting med meg vil ende godt til slutt, eg veit ikkje når. Men det skal bli herlig... Til slutt har eg klart meg gjennom det som er vanskeleg og då skal eg søren meg bare bruke erfaringene mine som noe positivt!

I dag har eg hatt ein strålande dag, det danner vel eit fint grunnlag for eit nytt år? For første gang kan eg sei at utenom nedturene har eg det faktisk fint. Og det er vel klart for å gjere det offisielt... Eg er ikkje lengre singel! Og jo, det er han. Igjen? Vil mange av doke kanskje tenke. Men om doke tenker sånn får det bare være. Hold det for dere selv, for aller første gang på veldig lenge føler eg at eg har noken som er veldig nær meg. Ikkje som ein bestevenn, for han vil aldri måle seg med mine beste venner. Men det er anneleis. Denne gongen veit me om alle feilene me ikkje kan gjere for å få forholdet til å vare lengre enn forgje gong, og tru meg når eg seier: Eg vil i alle fall ikkje behandle han slik eg har behandla han tidlegare.

Endelig finne på noe...

I morgen skal eg ut for første gang denne ferien, det er nok ganske lurt for meg. Skal handle nokre fåt ting før eg og ei venninne skal sjå film hos ho. Det blir kos trur eg...

Ellers er eg vel snart klar for å legge meg...

Juleferie...

Ferie er ikkje noke for meg... Veit du ka eg gjer når det er ferie? Jo, eg snur døgnet på hodet. Eg har ingenting å ta meg til, eg vil helst sove vekk heile dagene, så det bllir lite tid å sløse vekk. Men eg får nedtur på nedtur om kveldane, det er slik det alltid er, spesielt på denne mørke årstiden. I ferien får eg tid til alt eg ikkje får tid til til vanlig. Få dårlig samvittighet fordi eg spiser for mykje, få dårlig samvittighet fordi eg ikkje gjer nok, fordi eg ikkje gjer noko i det heile, berre sitt på ræva heile dagen. Eg får tid til å savne, noko som eg allerde har nok tid til på kvardagar. Eg får tid til å tenke på alt som er gått tappt, alle vennskapene eg aldri la nok tyngde på å beholde. Eller eg har dei fremdeles, men ikkje i det heile tatt på den måten at dei betyr så mykje som før. Dei forstår ikkje, dei forventer at eg blir bedre, men kva gjer eg? Eg tar tabeletter for å føle meg bedre, eg kutter til eg omtrent ikkje klarer å gå dagen etterpå (vel overdrevent, for eg plastra foten ganske heftig).

Eg har eit mål, eg har virkelig eit mål eg skal nå, men korleis veit eg ikkje. Eg trenger hjelp til den delen. Kanskje eg bare skal prøve å være dønn ærlig med psykologen min fra no av. Ja, tabeettene og kuttingen er bare et skrik om oppmerksomhet (i tillegg til at det faktisk hjelper), men ikkje fra han.

Eg aner ikkje kva eg trenger, men eg vil virkelig finne det ut. Nytt år nye muligheter...

En liten oppdatering etter natten...

...Eg sovna før tabelettene begynnte å virke... Eller eg blei svimmel og fekk litt hodepine, men det kan like godt være fordi jeg var trøtt. Og det var ikkje noke farlige tabeletter altså. Berre noken som skulle få meg på andre tanker. Eg angrer egentlgi litt på at eg ikkje tok ein til, men men... Sikkert til det beste at det blei med dei 100 mg.

Enda ein nedtur...

-Dette er den andre nedturen på tre dager, det er slitsomt.

Akkuratt no er det ikkje sånn veldig ille, no klarer eg meg... Om det blir verre får me berre sjå. Eg aner ikkje, føler veldig lite no. Eg har tabeletter og eg kan kutte. Faen altså, for ei natt...

All these distant faded memories
of everything I used to be
are bringing me down, yeah-
they're bringing me down,

Oppdatering: eg tok 100 mg av noke.. Det er ikkje mykje, merker ikkje virkningen enda...

Dette virker kanskje veldig rart, kanskje heilt tatt ut av det blå...
Kanksje grunnen til at eg er deporimert er at eg leiter etter noke som gjer livet mitt fantastisk, noke som gjer at eg gjer ein forskjell. Den dagen eg gjer ein forskjell trur eg faktisk at eg kan være fornøgd med meg sjølv, då trur eg alt dette er over...

Eg ba han velje...

Enten alt eller ingenting. Eg kan ikkje fortsette med å gi han godene når han ikkje vil ha heile meg. If you don't handle me at my worst you don't deserve me at my best, er det noke som heiter. Om han vil være smamen med meg så skal han få lov til det, om han berre vil ha godbitene får han gå eit anna sted. Denne gongen meiner eg det. Det er sterkt av meg å sei noke slikt, men denne gongen skal eg stå for det. Ikkje noke goder til han om han ikkje vil ha heile pakken...

Det endte egentlig i ein fæl nedtur, eller egentlig ein nedtur-opptur. Der eg egentlig er så langt nede at eg bare automatisk blir skikkelig vilter. Så kutter eg fordi eg er likegyldig.. Det er sært. Klokka er ti over fire om natten, eg burde ha sove, men nei... Eg er ikkje trøtt enda..

En positiv juleoppdatering!

Ja, for å si det sånn, eg har blitt flinkare å vera positiv med meg sjølv. I dag har eg hatt det fint, ikkje 100%, men eg har hatt det fint. Eg har sendt koslig julemelding til gamlelæreren min, og fått koslig svar der hun sa hun drev på å svarte på e-posten eg sendte for ei stund tilbake. Og savret var skikkelig koslig det og.

Det er lillejulaften, eller det er tre minutter igjen av lillejulaften, og eg veit at eg skal klare meg bedre neste år. Mykje som har skjedd i det siste som beviser at eg kan klare det. Dette kjem til å gå...

No er det to minutter til julaften, to minutter igjen av denne dagen som har vore fin!

Det har vært en lang natt for ei veninne av meg...

Eg våkna ed ein feiltagelse av vekkerklokka mi klokka 8 i dag tidlig, då såg eg på mobilen og eg hadde fått melding frå ei eg kjenner utrulig godt. Ho har det veldig vanskeleg, og eg skjønner ho godt. Men eg ville i alle fall sei at eg er glad i deg Nadir. Eg har aldri møtt deg fysisk, men bare gjennom alle de lange samtalene vi har hatt har eg blirr kjempe glad i deg. Det at du fortsetter å kjempe gjer at eg fremdeles har håp!

Eg er glad i nadir!

"Jeg vet ikke hva jeg føler lengre, hva jeg vil, hva jeg gjør, jeg er glad egentlig, jeg prøver og fokusere på alt posetivt, men likevel føler jeg av og til at jeg bare VIL være trist? Det skal da ikke være mulig og ville være trist. Jeg sitter bare her og tenker, på alt som har skjedd og ting som kan skje. "

Jeg fant dette på et forum jeg sitter på, men det stemmer så sinnsykt bra med meg...

We all need something to help us get through the night, even if it’s just the tiniest glimmer of hope…

Tilfeldighet??

Tidligere i dag slutta internetten min å fungere så eg bestemte meg for å gå å rydde rommet. Eg endte opp med å rydde heile rommet mitt+soverommet mitt. Og ja, eg har to rom! Forklaringen er at eg ikkje kan sove på rom det er varmt på, derfor sover eg på gjesterommet der eg kan ha det kaldt heile døgnet. Dette gjer at rommet mitt, som eg er på når eg har besøk og er for meg sjølv kan holdes i normal temperatur.
Eg støvsude og, heile etasjen.. Eg er litt stolt, lenge siden eg har fått til noko sånn..

No er internett tilbake... Var det berre ein tilfeldighet?

Eg gjorde det...

... eg sendte ein e-post... Og han vart positiv...

No eg er litt stolt!

Det er ganske pinleg å grine på bussen, eller eg grein ikkje, tårene rant. Klarte ikkje stoppe dei. Alt bare kom på ein gong. Dei rant til eg gjekk av bussen. Ikkje sånn at det var tydlig, de rant berre. Alt savnet kom på ein gong. Eg savner så alt for mykje, så alt for mange. Eg er ikkje noke glad i det å savne... Men det er vell bedre å ha noen å savne, enn å ikkje ha nokon i det heile...?

Eg trur eg kjem til å grine ut alt eg ikkje har grene ut på fire veker no.

Mitt 100 innlegg i denne bloggen;) (regnet med utkast som er personlige for meg)

Sitt egentlig for det meste og høyrer på musikk, sjølv om eg burde ha øvd til ein prøve i morgon. Eg har lest litt, men ikkje så veldig mykje, ikkje så mykje eg hadde håpt eg skulle klare.

Det gjekk både bra og dårlig hos psykologen i dag. Eg satt og lo heile timen omtrent, prata som ein foss. Skyldte på at eg ikkje hadde sove. Eg laug. Eller ikkje om sovingen, men om korleis eg hadde det. Men eg trur eg har funne noke eg kan jobbe mot no, noko som kanksje gjer at eg får det bedre...

Eg trur eg skal sende ei oppdatering til gamlelæreren min i helgen og ønske ho ei skikkelig god jul, om det er nokon som virkeleg fortjener ei fin jul så er det ho. Eg trur ikkje eg nokensinne kan takke ho nok for at ho har vore der for meg, eller er der for meg. Eg aner faktisk ikkje kor eg hadde vor ei dag om det ikkje var for ho, at ho faktisk tok meg seriøst når eg fortalte ting til ho. Words can't describe what that was for me! Om eg nokensinne skal gi ut ein biografi må eg dedikere minst ein tredjedel av boka til ho. Haha^^, Dette utsnittet fra Avril Lavigne sangen kunne eg nesten sendt til ho:
There's nothing I could say to you
Nothing I could ever do to make you see
What you mean to me

Det skjedde foresten noke skummelt i dag. Eg hadde vore hos psykologen så møter eg på ei kjempegod veninne og typen hennas og han spørr: Kor har du vore? Eg svarer ikkje, ler det berre vekk og greier, men han forsto noke, eller han forsto ikkje akkuratt, men eg reknar med at han forsto ein del meir enn han skulle forstå. Så no skal veninna mi liksom sei litt til han, for eg vil ikkje at han skal gå rundt og tru noke om meg som ikkje er sant, det blir berre litt for tåpeleg. Ho skulle be han ikkje sie det til noken... Eg trur eg angrar litt no XD

Dette verset vil eg skal stemme for meg... Nokre gonger gjer det det, men eg vil det skal stemme skikkelig:
Waking up I see that everything is ok
The first time in my life and now it's so great
Slowing down I look around and I am so amazed
I think about the little things that make life great
I wouldn't change a thing about it
This is the best feeling

Men no skal eg snart legge meg, sorry to say it guys, men eg får ikkje sove i dag, eg veit ka det fører til... Befrielse... Kanskje berre eit rop om oppmerksomhet! Eg tipper den siste er den som stemmer mest, eller egentleg ikkje. Men i og med at eg seier det her viser jo det at eg er oppmerksmomhetsjuk då. Tralalalalala!!! Eg veit at folk tenker at det eg kjem til å gjere ikkje er ein veg mot forbetring, men det drit eg i... Eg føler meg bedre då i alle fall!
God natt^^,

Psykologen i morgen

Føler det blir en bortkasta time... Men men...

Mandag!

Mandag, mandag, mandag... Ein dag mindre å overleve før juleferien! Berre tirsdag, onsdag, torsdag og fredag igjen:D

Onsdag skal eg til psykologen, eg trur eg må være litt mier ærlig med han. Trur eg heldt ein del ting tilbake, trur eg vrir litt på ting, fremhever ting som egentleg ikkje er så viktig i den store sammenhengen. Må skrive meg ei liste med nyttårsforsetter og.. Nokon realistiske som eg kan nå..

2009
Livet mitt skal gli
slik at eg kan bli fri...

Det er greit at du ler av mitt skikkelig drlige diktXD

Depresjon eller latskap?

Eg orker ikkje begynne på matten, selv om me skal ha lekseprøv ei morgon.
Eg orkar heller ikkje rydde rommet, eg berre kjem ikkje så langt.

Eg orkar alle ting eg må orke, som foregår med andre folk. Som trening, shopping, skule osv. Denne veka blir ekstremt slitsom, er opptatt alle dagar faktisk.
Mandag: Trening
Tirsdag: Jobbe hos ei gammel dame
Onsdag: trening og noe sosialt med klassen.
Torsdag: Shopping
Fredag: Juleavsutning på trening og sosialt med venner etterpå til lørdag.

Men når skal eg få tid og overskudd til å rydde rommet og rydde i kleskapet mitt? Det veit eg faktisk ikkje, veit ikkje om det blir gjor før nyttår heller. Eg har heilt ærlig lyst å rydde rommet, men eg blir aldri ferdig.

Men eg har verken opptur eller nedtur no, eg er sliten fysisk. Trur kanskje det er bedre at eg er sliten fysisk enn psykisk. Men eg er redd for at det snart kjem ein stor psykisk nedtur.

Travelt...

Mye som skjer nå for tiden. Har fullt kjør frem til neste fredag, da er det endelig ferie....

Skal legge ut den ene tentamenteksten min foresten, den skal dere få lov å kommentere!

Håp...

Once you choose hope, anything's possible.
- I choose hope...

Tralala;)

Eg veit ikkje, litt motivert litt umotivert, eg innbiller meg at psykologen min trur at eg har valgt dette sjølv. Eg vil bli bedre, og eg vil gjøre en jobb, men eg kjem til å kreve oppfølging, uten det trur eg ikkje det er mulig!

Lost...

Eg er ganske lost for tida... Eg vil ikkje gå detaljer her... Eg berre orkar ikkje så mykje meir no... Eg vil egentlig berre kutte opp heile låret mitt for at nokon skal sjå at eg ikkje orkar meir... Eg gidd ikkje bruke tida på å klage egentlig, eg berre går og legg meg... Sove heilt til eg må opp i morgon! Driiit!

Eg går berre og legg meg...

Soving får i alle fall kroppen min til å kvile, eller soving får meg til å glemme alt!

Eg har mista meir og meir, har ikkje meir og miste...

Eg savner gamlelæraren min! Ikkje sånn litt, men skikkelig. Eg veit ikkje kva eg savner, om det er ho som person eller det å ha nokon ein kunne snakka med. Eg har liksom nokre få folk som eg kan snakke med nokre gongar, men ikkje alltid. Og desse folkene seier alltid noko feil, eg har blandt anna fått høyre at eg måtte skjerpe innstillingen min! Den svei, og eg blei sittande og stirre i taket ein time før eg orka å vera sosial igjen. Ja, dette var no i helga.

Eg har ei veninne som nettopp sa: "hm...er vel bare to alternatver?:P enten se hun mer/fast...eller bare prøve å kutte hun ut..eller liksom.ja.."
Ja, eg veit det berre egentlig er de to alternative som kan fikse problemet, men likevel. Ikkje faen om eg bryt kontakten med ho, ho er den einaste faste personen som finnst i livet mitt, alle andre er av og på, ho er nå der og svarer på e-post når eg treng det, av og til nokre dagar etterpå, men likevel. Eg trur det eg savner er ein person eg veit er der. Eg visste alltid kor ho var, eg visste alltid når eg kunne få tak i ho, eg hadde alltid nokon å gå til når ho var på skulen. Men samtidig som det er den tryggheten eg savner vil eg ikkje ha noken andre enn ho heller. Ho veit så mykje, ho har liksom kjent meg så lenge!

Driiiit altså... Og så sprakk eg i går, om nokon vil veta da. For andre gong på to veker. That sucks! Og når eg i tillegg sprekker: altså kutter, eller spiser for mye, eller for lite eller hva som helst som kan betegnes som selvskading får eg dårlig samvittighet. For når eg faller så lavt, hva var da vitsen for gamlelæreren min å bruke så mye tid på meg? Om eg ikkje blir bedre av det. Eg vil ikkje skuffe ho, derfor lyg eg til ho!

Eg vil så gjerne ha noken som berre kjem og holder rundt meg, for eg har det ikkje bra! Og når no matinntaket mitt er totalt kaos, eg roter rundt uten at det betyr noe (eller gutten eg roter med betyr noe, men ikke rotingen) og eg igjen er sprukket veit eg ikkje. Kan ikkje noken berre holde rundt meg og sei at alt kjem til å bli bra igjen?

I'm falling apart, I'm barely breathing
with a broken heart that's still beating

Om eg no hadde lagt meg ned hadde eg begynnt å hyperventilere, men eg går heller og et eggedosis, og kva som skjer etterpå får heller berre vera ein annan sak.

Eg trur eg har det greit...

Eg har ikkje tenkt så mykje i dag... Eg er sliten i alle fall, veit ikkje om det er positivt eller negativt sliten. Eg fekk i alle fall tilbake to ting i tysk i dag, fekk 4- og 5, det er ikkje så verst til å vera meg, faktisk ganske fornøgd. Eg får sikkert 4 til slutten av terminen, noko eg ikkje skal klage over, for eg veit eg har gjort så godt eg kan, og så har eg og fått streng beskjed om å ta meir vare på meg sjølv enn eg gjorde før. Så kanskje det er det eg har gjort...

Eg har skikkelig lyst og grine no, fekk plutselig ein sånn tom følelse, me får sjå kva som skjer. Den kom berre rett ned no, kanskje fordi eg skreiv eg ikkje hadde det så ille? Eg veit ikkje, eg forstår det ikkje.

Eg skal foresten trappe opp psykologtimer no, det blir minst ein gong i veka, nokre gonger to. Einaste problemet er jo at psykologen min heile tiden er vekke... Han er ein travel person.

Men no kom pappa heim så eg må faktisk stikke og legge meg, ellers endar vel me opp med å ha ein stor krangel...

Lifehouse-broken!

Guuuuud, denne sangen er fantastisk!
Sorry for dårlig lydkvalitet!


Dette er det jeg mener er det beste med hele sangen. Dette er de tre siste strofene!

I'm falling apart, I'm barely breathing
with a broken heart that's still beating
In the pain is there is healing
In your name I find meaning
So I'm holdin' on, I'm holdin' on, I'm holdin' on
I'm barely holdin' on to you

I'm handin' on another day
Just to see what you will throw my way
And I'm handing on to the words you say
You said that I will be ok

The broken lights on the freeway left me here alone
I may have lost my way now, haven't forgotten my way home

Det er litt sært

Eg har nettopp vore ganske høgt oppe... Blid og smilende til meg sjølv. Danset foran speilet på badet til og med. Eg smilte når eg var aleine, noko som ikkje skjer så alt for ofte. Så no er eg plutselig berre utslitt. kanksje positivt utslitt, eg veit ikkje...

Eg kyssa x-en i dag. Joda, greit at det berre var eit kyss, men likevel, fy faen! Det er så utrulig lenge siden eg har følt noke sånn. Og når me satt på bussen og holdt hender sånn at ingen såg det, og me berre såg på kvarandre lyste eg opp. Fy søren, eg visste at alt kom til å ordne seg, at han kunne vera der når eg trengte nokon. Men eg tørr ikkje håpe på noko i det heile. Men når eg såg han i dag tenkte eg ikkje på noko anna enn at eg så utrulig gjerne skulle ha logge i armane hans der eg føler meg trygg. Berre med han, ikkje tanken på nokon andre. Eg savner det me haddde....

så møtte eg på gamlelæraren min, ååååå så godt det berre var å sjå ho. Skikkelig herlig. Nokon som berre smilte skikkelig til meg og det varma. Kanskje det er ein av grunnane til at eg har hoppe rundt og vore glad i kveld.

Eg har ikkje gjort tysken til i morgon, men det får heller berre vera. Tenk at no er det Desember! Det er ganske utruleg egentlig. Berre 23 dagar til jul...

=)

Eg sitt og høyrer på ein cd ei veninna brant ut til meg, det er kjempe koslig! Og eg spis biler... Guuud altså.... Eg sitt her og spiser biler og hører på nyyyyydelig musikk mens eg har mensen! Det er ikkje typisk meg akkurat! Det einaste som er typisk er at eg spis som ein hest, det har eg gjort i dag og! Eg er i merkelig humør!

Tilbakeblikk til "gamledager"

Eg har hatt ei koslig helg, ikkje kjempe kjekk, men eg følte eg fekk eit tilbakeblikk til eit veldig godt vennskap eg hadde før. Me snakka om mykje rart, men det eg tenker mest på er kanksje gamlelæraren min. Eg savner ho, så sinnsykt. Eg savner å ha nokon å gå til. Eg føler eg ikkje klarer meg utan ho, sjølv om eg sikkert gjer det. Men eg har ho jo fremdeles som ein del av meg då, men ikkje på samme måte. Eg skulle ønske ho gjorde noke uventa, sendte melding ein gong eg ikkje forventar det. Eg veit når eg får melding av ho. Omtrent annakvar veke litt før eg går til bussen om morningen, litt avhengig om eg har sendt e-post med ho eller ikkje. Det er liksom den samme meldingen heile tida, som om eg er ein vane. Om det berre hadde vore noko anna ho kom med. Berre ei melding med noke eg ikkje kunne forutsjå.

Kva eg vil at ho skal gjere? Om eg kunne velje og vrake i kva ho skulle gjort hadde eg villa at ho skulle ringje meg uten å sei fra om det berre for å høyre korleis eg hadde det. Bare vise at ho faktisk bryr seg. Eg veit ho bryr seg, ellers hadde ho aldri holdt ut med meg.

Som sagt virker det som om at eg er ein vane, ein gammal vane som ho berre ikkje klarar å slutte med. Men som venninna mi sa: det kan jo hende ho trur du klarer deg fint uten ho og at du ikkje treng ho lengre og derfor gjer ho ikkje noke. Ho stoler på at eg faktisk seier det eg meiner og kva eg treng. Men eg gjer ikkje det, ikkje når det gjeldt ho. Ho er så anonym, om du skjønner. Røper ikkje ein drit. Seier aldri direkte kva ho meiner. Det blir så teit... Det der virker som kritikk, men det er kanskje det som er problemet, eg har ikkje ein ting og kritisera ho for, ho virker så fordømt perfekt. Eg liker ikkje det et ho virker å perfekt som ho gjer. Eg veit jo at ho ikkje er perfekt, sidan ho er lærar har eg høyrt ein del rykter om ting ho har vore gjennom, men det er rykter, rykter er berre rykter. Eg skulle berre ønskje ho ikkje var så jævla fordømt perfekt!!

Veninna mi meinte eg burde sei det til ho, men eg veit ikkje, eg kjem aldri til å skirve det til ho. Kanksje eg kunne sagt det til ho, face2face, men det skjer ikkje. Eg snakker aldri med ho face2face, har gjort det ein gong sidan eg slutta på ung.skulen. Det er ein fare for at eg møter på ho i morgon, men eg veit ikkje om eg vil eller ikkje. Ei anna venninne vil og vera der då, så me får ikkje snakka noke sånn spesielt skulle eg tru. Eg veit ikkje om eg vil møte på ho eg, men eg veit at dersom eg ikkje møter på ho blir eg dritskuffa! Driiiit altså...

Nobody knows
Nobody knows the rhythem of my heart
The way I do when I'm lying in the dark
And the world is asleep
I think nobody knows
Nobody knows
Nobody knows but me
Me

Eg hater at eg liker deg,
eg liker at eg hater deg....

SLUTT å tvinn meg rundt lillefingeren, eg har sagt meg villig til å kjempe for deg! Eg bryr meg ikkje om kva vennane dine meiner, om du vil ha meg ta meg, om du ikkje vil ha meg slutt og gjer ting verre for meg.

DET ER DITT VALG!

Eg hater at eg fremdeles er alt for glad i deg...

Baby don't leave
god-damn I'm a fuck-up
But I guess that's just me
so I sit in my room
and I'll cry in my bed
thinkin about all the shit
that made me wrong in my head

Så kor skal eg gjemme meg. Eg falt dypt i dag, for å sie da mildt. Berre tanken på kuttinga roer meg for tiden, så eg tørr ikkje tenke på kva som ville skjedd om eg hadde gjort det.

Eg trur eg fekk eit vendepunkt for noke dagar sidan, når eg gjorde noke dumt. Det er ikkje så veldig nøye kva eg gjorde, men det såra ein person. For meg betydde det ingenting, INGENTING, merk mine ord. Det er slik eg har blitt etter litt for masse motgang på guttefronten. For han meinte det noko, men ikkje for meg. Kva skal eg gjere då? Men eg forsto eg ikkje kunne fortsette slik, eg må få det til å bety noke. Den einaste personen det betyr noke med er x-en. Eg vil prøve igjen, uansett kor mykje dritt som skjedde der. Eg behandla han som dritt, han behandla meg som dritt, det gjekk begge veier. Eg meiner det han gjorde var verst, men det spørrs jo kva for ei side du ser saken fra. Men eg har klart å bi venn med han igjen og eg (og han) savner det me hadde. Den tryggheten. Han er redd for at eg skal vera utro, det er eg og, i og med at slike ting ikkje betyr noke for meg. Eg veit aldri om eg nokonsinne vil vera heilt klar for eit forhold igjen, fordi eg er redd for alt som heiter forpliktelser. Men eg vil virkeleg med denne fyren her, uanset tkor mykje drit me har vore gjennom.

Maybe there is hope after all?

Eg er sliten og eg er trett, men eg har ei venninne som ser ut til å ha klart seg gjennom fleire år med psykiske lidelser no, kvifor skal ikkje eg klare det?
Det blir ein lang vei å gå, mange nedtuer, mange oppturar, mange kutt, mange oppkastrunder, MEN til slutt vil det alt være vært det!

Shit, eg har gjort noke dumt trur eg!

Eg er så ung...

Eg er 16 år, for ung til å bli tatt seriøst, for gammal til å halde nokon i handa...

Skulle ønske det kom ein voksen med meg og haldt med i handa når eg gjekk inn til BUP neste gong. Forklarte at no klarer ho seg ikkje aleine lengre, doke er nødt å gjere noke. Skulle ønskje eg hadde ein sånn person....

Im selfish... huh? fish?

SELFISH.(huh, fish?)
FUCK THE WORLD.
FUCK BUP.

Eg er lei og eg har tatt ein besluttning. punktum.

No more lies
- except to everyone

Eg har eigentlig ingenting å sei, men likevel ein heil del. Eg trur kanskje berre eg trenger å bli sett litt.

I det siste har eg vore mykje sjuk, enten psykisk eller fysisk, og eg har ein mistanke om at det heng litt saman. Eg trur kanskje det er det at kroppen min har fått nok av for lite søvn og for lange dagar at han til slutt berre blei sjuk. Eg skal ikkje sei eg er skikkelig sjuk, men eg er så sjuk at eg ikkje kan vera på skulen.

Psykisk føler eg meg verken god eller dårleg. Det går opp og ned som det alltid har gjort, men i større bølgjedalar er eg redd. Nedst er det som det alltid har vore men når eg er oppe endar eg ofte opp med å bli redd. Eg snakke ikkje no om sånn vanlig ”glede”, men en følelse av at eg har ekstremt mykje energi og kan klare kva som helst så lenge eg jobbar for det. Akkurat den delen går greitt så lenge eg er aleine, for då tar eg ikkje på meg oppgåver eg ikkje har muligheit til å klare og då slepp eg å få enda større nedturar fordi eg har tatt på meg ting eg ikkje maktar. Det er når eg er i dette humøret eg klarer ting, mange ting på kort tid. Eg har fått gjort masse rydding og lekser unnagjort i slike periodar, synd dei sjeldan varer lengre enn eit par timar. Ofte endar dei bare med at eg dett saman og begynner å grine av ein liten bagatell, og om eg er ute blant folk berre stoppar eg opp å snakke og sett meg for meg sjølv. Ute blant folk er oppturane heilt annleis då, då pratar eg utan stopp kjempe høgt. Når du då liksom innser at du berre sitt og pratar tull og ikkje klarar å følgje med i din egen tankegang heldt du berre kjeft. Utanom opp- og nedturane føler eg veldig lite, eg skal ikkje sei ingenting, eg har mine normale periodar der eg føler meg ”normal”.

Nokon gonger berre lurer eg på kvifor ting har blitt som dei har blitt, kva som gjer det og kva som kunne vore gjort annleis? Berre så synd ein ikkje kan endre på ting, men utrulig nok ville ikkje lista mi ha vore så utrulig lang over ting eg ville endra. Kanskje eg ville endra det når eg var midt oppi det, men ikkje i etterkant. Ingenting er så ille at det ikkje er godt for noko.

Eg er litt lei av heile systemet eigentleg, eg skal på nye medisiner etter jul, men eg har egentleg ikkje så veldig lyst etter korleis eg reagerte på den forgje antidepressivaen. Denne gongen er det stemningstabiliserende medisin som er brukt på pasientar med bipolar lidelse eg skal prøve ut. Men eg føler det blir litt for lettvint for dei å berre sette meg på medisiner, dei kan ikkje gjer det utan diagnose heller. For å få ein bipolar diagnose må du vera innlagt til observasjon, noko som ikkje er muleg fordi overlegen, på BUPA, på Haukeland meiner eg verken er deprimert eller bipolar. Dette klarte ho å komme frem til i løpet av ein samtale på 25 minuttar der ho ikkje hadde lest gjennom journalen min ein gong. Joda, eg veit det er lenge siden eg var på Haukeland til den samtalen, men den overlegen var heilt ekstrem, eg trur aldri eg har klart å få eit så dårlig inntrykk av nokon på under ein halv time. Ho trakk slutningar ut ifrå ting eg ikkje hadde sagt og konkluderte med at eg hadde dårleg sjølvtillitt og hadde mangla kjærlighet i oppveksten. Ikkje ein gong eg kan få den teorien til å stemme og siden det ikkje har vore nevnt i etterkant av psykologen min tviler eg litt på at han trur på den teorien, det må eg spørje om…

Eg trur eg endte opp med å gjere det eg ikkje skulle gjere, klage. Men det hadde vore litt bortkasta å berre viske heile greine ut igjen, no som eg har brukt så lang tid på å formulere meg.

Kva skal eg sei...

Eg er bekymra for meg sjølv om for nokon andre... (nokon andre i fleirtall)
Eg vil sende e-post til gamlelæraren min, men eg tørr ikkje. Eg trur eg gjer det til helga, då har eg noke å sjå fram til...

Langt innlegg...

Eg skal prøve å hive ut ei litt lengre oppdatering til doke få som kanskje er litt intrisert. Eg vil helst ikkje ha nokon kommentarer som, eg er der for deg og slike ting, for eg klarer ikkje ta kontakt med doke uansett.

Eg har sammenbrudd for tiden som det er lenge siden eg har vore borti. Eg er igjen redd for ar kuttinga blir ein del av meg, fordi det tar vekk ein del av smerten. Eg føler at eg ikje har nokre folk igjen, dei to siste vekene, eller etter eg blei sjukemeldt har eg løge til dei fleste som har spurt korleis eg har det. egentleg kan eg ikkje huske at nokon har spurt korleis eg har det. Eg tørr ikkje ta kontakt og eg tørr heller ikkje sei sannheten når nokon spørr, men som sagt ingen har spurt.

Eg føler at BUP har svikta, eg treng meir hjelp, meir enn ein samtale i veka. Eg treng forandringer, noko eg kan halde fast ved. Eg treng ikkje ord, eg treng handling.

Her om dagen gjekk eg forbi gamlelæraren min i storefri på skulen, eg lata som eg ikkje såg ho, eg veit ikkje om ho såg meg, om ho gjorde det trur eg kanskje ho oppfatta at eg gjekk rett forbi ho. Eg vil så gjere fremdeles ha det på samme måte med ho som eg hadde før, men det blir ikkje likt. Men problemet med ho er at eg ikkje kan lyge til ho, ikkje ein gang over mail, fordi ho er ein person ein ikkje kan lyga til. Om ho spørr korleis eg har det hadde eg svart: jævlig!. Om nokon andre hadde spurt hadde eg smilt og sagt: Heilt greit!. Eg tørr ikkje sende mail til ho fordi det blir berre klaging. Eg har ikkje noko anna og sei. Eg vil bli betre, men det er ikkje enkelt når eg ikkje får den oppfølgingen eg trenger, altså meir enn ein samtale i veka.

Eg trur eg er blitt betre og lata som, så god at eg trur på meg sjølv når eg er på skulen. På treningane etter skulen detter eg litt saman og når eg kjem heim er kveldane eit reint h*******. Kampen med meg sjølv har nådd eit punkt og eg er sliten, og eg føler det er for seint å redde meg, mest fordi eg føler at BUP systemet har gitt meg opp. Det som er positivt er at fastlegen min enda kjempar for meg. Ho meiner eg er eit veldig komplisert puelsespill med fleire tusen bitar og eg er redd for å bli pusla samman. Eg lar aldri folk komme tett innpå meg, dei veit aldri heile saninga, uansett om eg kanskje innbillar meg at dei gjer det. Ho meinar og at eg er så observang at eg forstår når folk ikkje veit kva som feiler meg, og at eg merkar når dei er tomme for idear. Dette gjer at eg blir enda vanskelegare å behandle, fordi når dei ikkje ha fleire idear dett eg ned igjen på bunn.

Det som heldt meg oppe er tre ting. Ein fyr som aldri sluttar å sende meldingar til meg uansett kor mange dagar eg ikkje svarar på meldinger, han eg trudde eg aldri skulle tilgi, han eg hata av heile mitt hjerte ein periode. Av alle så er det x-en min som tar vare på meg når ingen andre gjer det. Kven skulle tru det? Men som sagt kan han ikkje redda meg. Han kan holde meg oppe, men kan ikkje gere meg betre.
Den andre tingen, som og er ein person, er Nadir. Ho har vore gjennom så mykje og på ein måte kjempar ho den samme kampen som meg, på ein annan måte. Ho har slete lengre enn meg, men likevel føler eg at når det er håp for ho er det håp for meg. Eg veit ho kjem til å klara seg gjennom alt som virker så håplaust no, og derfor skal eg og gjere det.
Den tredje og siste tingen er dei eg er med å trene. Dei gjer meg meir enn dei anar sjølv. Det einaste er at eg trur eg tar på meg alt for mykje skyld når det går dårleg med dei på kampar.

Sorry for eit veldig rotete innlegg!

Men eg avsluttar med eit lite avsnitt til Nadir: Du er utrulig viktig, tru meg, uten deg hadde eg kanksje mista håpet for lenge siden. Det du har vore gjennom er utrulig, både fysisk og psykisk. Du er kjempe sterk og du skal aldri få lov å gje opp! Så lenge du fremdeles er her og eg ser at det er håp for deg, er det håp for meg og!

Og til slutt blir min siste linje: "Om du noen gang ikke får det smilet du forventer, vær sjenerøs og gi dem ditt. For ingen trenger et smil mer enn den som ikke klarer å smile til andre"

I wanna bleed (I want to show you how I feel)
Show the hole that I have inside
I wanna scream (I want to make you feel the same)
Let the blood flow that keeps me alive

Kveldene er den tiden ting ikkje går...

No går det ikkje, no vil eg vekk. Men eg kjem til å stå opp i morgon og gå på skulen, tru meg.
Eg sendte ikkje e-post til gamlelæraren min i dag, eg tørr ikkje. Eg er blitt så negativ i det siste at eg ikkje tørr å åpne kjeften.

Ingen sitat eller noke kan beskirve korleis eg har det no. Eg føler ingenting men samtidig føler eg så sinnsjukt masse.

Eg føler meg skitten, som fourensing, eg forurenser folk med negative ting. Ikkje klarer eg å vera ærleg heller. Eg eier ikkje mot til å ta iot hjelp frå noken, men tørr eg? Nei.
Korfor kan ikkje folk hoppe ned frå klar himmel og sei kva dei skal gjere, eller kva eg skal gjere. Eg gidd ikkje diskutere, berre det er ei handling. Eg er lei av å diskutere korleis eg kan blli betre, gjer noke! Eg er lei av diskusjon, eg treng handling!

Skulen går dårligere og dårligere...

Og no som me har byrja på ting me aldri har hatt på skulen merker eg at eg detter etter, eg er så utrulig sliten at eg ikkje veit heilt kor eg skal gjere av meg. I dag hadde eg ein engelskprøve som gjekk kjempedårlig, når eg seier kjempedårlig meiner eg kjempedprlig. Dette var den siste prøven før jul og den gjekk crap, noko som ikkje er positivt for meg i det heile, dei andre prøvane overlevde eg i alle fall. I morgon har me og ein avkryssningsprøve i norsk, eg skal lese gjennoom kapittelet ein gong på skulen i morgon, så får eg håpe at det er nok.
Eg trur kanskje eg skal sende ein e-post til gamlelæraren min i morgen. Skal og prøve å få lagt ut ein litt lengre oppdatering på bloggen då.

"It's easier to run
Replacing this pain with something numb
It's so much easier to go
Than face all this pain here all alone"

Depresjon er ikkje noke kjekt, eg veit ikkje kvar eg skal gjere av meg. Det einaste positive eg har å sei er at det kanskje ikkje er fullt så tungt å stå opp om morningen no som det var i byrjinga, sjølv om eg berre får 5 timars søvn.

Psykologtimen utsatt, eg føler meg dårlig!

Så kva skal eg gjere. Fastlegen min (som er verdens mest hyggelig dame) har bedt meg om å ringe opp der og få lagt inn ein lapp til ho så ho kan ringe meg opp dersom det blir for ille. Men kva kan ho gjere?
Eg føler meg skikkelig dårlig no, psykisk altså, og eg fekk telefon frå bup at psykologtimen min som egentlig var på onsdag er blitt utsatt til neste fredag. Eg trengte den timen, den var i tillegg ein god grunn for å sleppe å reise på eit slikt tillittsvalgt kurs som eg abselut ikkje vil på, pga angst. Kanskje det er problemet og.

I'm dying
Praying
Bleeding
And screaming
Am I too lost to be saved?
Am I too lost?

Ein grei dag...

Alt virker ikkje heilt umuleg...
Kanskje eg vil klare meg likevel...
Det finnes alltid ein utveg, og eg trur eg kan finna han...

Waking up I see that everything is ok
The first time in my life and now it's so great
Slowing down I look around and I am so amazed
I think about the little things that make life great
I wouldn't change a thing about it
This is the best feeling

[Chorus]
This innocence is brilliant
I hope that it will stay
This moment is perfect
Please don't go away
I need you now
And I'll hold on to it
Don't you let it pass you by

I found a place so safe, not a single tear
The first time in my life and now it's so clear
Feel calm, I belong, I'm so happy here
It's so strong and now I let myself be sincere

I wouldn't change a thing about it
This is the best feeling

[Chorus]

It's a state of bliss, you think you're dreaming
It's the happiness inside that you're feeling
It's so beautiful it makes you wanna cry

It's a state of bliss, you think you're dreaming
It's the happiness inside that you're feeling
It's so beautiful it makes you wanna cry

It's so beautiful it makes you wanna cry

This innocence is brilliant, It Makes you want to cry
This innocence is brilliance Please don't go away
Cause I need you now
And I'll hold on to it, Don't you let it pass you by

[Chorus]

Flinke meg...

I går kveld og i kveld har eg trent. Det byrja i går med at eg ølte for å grina, så trente eg, det funka. Så eg gjorde det i kveld og, egentleg før eg følte meg dårleg, og jo, eg har ikkje følt meg dårleg no!
Når en trener om kvelden og tar ein dusj etterpå sovner eg med ein gong, så planene er å gjøre dette til en vane XD

Dei som vil vedde kor lenge eg holder ut kan legge igjen kommentar;)

Eg gjorde noke og det funka...

Gamlelæraren min sa eg burde gjere noko etter klokka 6 kvar dag, noko som gjorde ein forskjell for nokon.
Rundt ti på ni i kveld følte eg meg dårlig, tårene presset på, eg gjekk og trente og no føler eg meg bra. Eg tok 20 min på ei trenings/joggemaskin vi har heime, 20 armhevinger (2x10) og 50 beinløft. Eg er sliten i kroppen, men eg føler meg betre.

I morgen blir eg og heime frå skulen, då skal eg ha meg ein tur med mamma til sentrum for å ta ein liten handlerunde. Skal bare skaffe nokre ting som eg treng og har trengt ganske lenge... Trur det skal bli litt deilig...

Typisk XD

Han eg liker har fått seg dame...
Me hadde noke på gang, men eg klarte ikkje halde på det, eg kasta det vekk fordi eg ikkje klarte å vera ærleg med han. Eg var berre ikkje klar for eit nytt forhold så kort tid etter det andre hadde tatt slutt, men om me hadde venta litt, berre gitt det litt tid.
No er det ikkje tid, eg har alltid trudde det vil bli oss to ein eller annan gang, men eg inser no at det ikkje blir det. Eg får berre komme meg videre... Eg skulle berre ønskje eg kunne sjå nokon andre eg kanskje vil ha eit forhold til...

I've felt that fire and I've been burned
But I wouldn't trade the pain for what I've learned
I wouldn't trade the pain for what I've learned.

Det er heilt fakta det der. No som eg har det fint, sjølv om det berre er ein lite periode, så veit eg at eg er sterk. Eg har masse bagasje, men det betyr ikkje at eg ikkje kan bruke han til noko positivt.
Eg vil, og eg skal klare meg, og vil bli slik som eg føler meg no... Håper berre det varer....

Guuud, så lykkeleg eg er!

Wow, denne dagen har vore fantastisk!

Eg møtte gamlelæraren min igjen, og det var herlig, eg bare danser rundt i min egen verden no og er glad. Eller ikkje glad, eller jo faktisk eg trur eg er G.L.A.D. Det er himmelsk...
Me snakka om abselut ingenting liks, eg husker ikkje kva som blei nevnt, men eg husker i alle fall den gode følelsen eg fekk kvar gong eg fekk snakka ut om ting. Det føltes som om det var en evighet siden sist, men likevel, ho ser alt på ein sånn enkel måte, seier sånne enkle ting eg kan gjere, det høyres ikkje dumt ut i det heile når ho seier det, det høyres så logisk ut. Det er ikkje så mykje som skal til...

I dag er eg G.L.A.D<3

We got so used to this abuse, it kind of feels like home...

Det beskriver meg ganske godt. Å vera depresiv er det samme som å vera heime...

Sjukemeldt og besøke gamlelæreren min...

joda eg fekk sjukemelding, etter ein litt pinleg legetime fekk eg det, eg byrja å grine og måtte love å gå på skulen neste veke, noko eg skal. Når eg fekk vite at eg var sjukemeldt resten av veka sendte eg melding til gamlelæraren min og eg skal ned på skulen i morgon. Kva søren tenkte eg med? Eg veit ikkje om eg tørr....

Eg trenger noko som fjerner det eg føler...

Eg er berre så sinnsykt lei... Eg vil ha noko som fjerner det eg kjenner, om det er tabeletter, alhehol, røyk eller ein kniv, eg bryr meg ikkje... Eg er desperat...

I've been pushed down so many times
I feel this time will be the last
as I lay here fading
my thoughts are invaded by memories of my past
I feel the pressures of shame and rejection building
as I lay here on the floor
I have no strength to get up
I'm not worth it any more

Klaging (igjen)

Eg veit ikkje kva eg skal gjera, eg veit ikkje kva som hjelper. Eg lengtar etter den fysiske smerten igjen, men eg vil ikkje falle ned der igjen.

Eg fekk portrettbildene som blei tatt på skulen i dag, dei var heilt perfekte, heilt til eg såg augene mine, det mangler noko. Alt er perfekt, heilt til ein ser litt nærmare. Ikkje at eg er perfekt, men eg ser perfekt ut til å vera meg liksom.

"Have you ever though that those who smile the most necessarily isn't the happiest?"

Eg er bare sliten, eg savner meg, eg savner smilet i augene mine!

Det går desverre ikkje heilt bra..

*peke på overskrift*
Eg er sliten, men ikkje så sliten at eg føler at eg kan sjukemelde meg.
Eg skal få tilrettelegging på skulen, men er eg letta? Nei, tvert imot.
Og i tillegg savner eg ho, meir enn eg trudde sjølv inntil i går...

Eg klarte å lure meg sjølv veldig lenge...

... ho berre køyrte forbi meg, det var ein tilfeldighet at eg såg ho, det gjekk opp for meg at eg savna ho, så sinnsykt. Eg har trudd sjølv og sagt til alle andre om at eg ikkje bryr meg lengre, men sannheten er at eg gjer det. Eg trenger nokon å snakka med, nokon som ikkje skal dømma meg, vurdera meg og behandla meg uten at det koster samfunnet alt for mykje.

Det skal så lite til for å få meg til å falle ned igjen, og no veit eg ikkje...

Kan ikkje forklare det...

... Men eg er ikkje bra. Eg trur eg nevnte at eg ville prøve å skaffe meg ei sjukemelding neste veke, men eg har snakka med rågiver og kontaktlærar om tilrettelegging i dag og samvittigheten min seier at no MÅ eg jo bli betre siden dei prøver å leggje til rette for meg. No er det berre livet mitt som må fiksast...

Eg er ikkje i form...

... Eg føler meg ikkje bra psykisk, i morgen må eg krype til korset angående en tysklekse eg ikkje har fått gjort, eg har ikkje orka.

Eg trur eg prøver å skaffe meg ei sjukemelding frå mandag, for eg treng ein pause...

Bedre i dag?

Joda eg er betre i dag. Stikk til sengs no snart, før klokka 10? Eg er bitt sær...

Det slo meg i dag at eg er blitt sterkare, eg klarer å reise meg igjen etter ein nedtur mykje fortare enn før, det merka eg i går. Eg veit at det å kaste opp ikkje reknast som sterkt, men likevel... Eg kjenner eg er blitt sterkare, det skal meir til enn det der for å rive meg ned til bunnen. Eg klarer meg...

Og til doke andre som sliter, ein blir sterkare av det, og til slutt vil ein vera glad for det...

In the end everything is okay....

Det hadde blitt enda meir kllisje å hatt den overskriften på norsk (til slutt er alt heilt fint), eg syns i alle fall det var finare med ho på engelsk.

Men i dag hadde eg det fint, kanskje litt for fint, nesten manisk. I løpet av i går kveld og i dag før klokka halv fem rydda eg og støvsugde rommet (noko som ikkje har vore gjort på leeeenge, over ein måned trur eg). Så kom kræsjen klokka halv fem. Eg hadde ein avtale med ei vennine, me skulle sjå DVDer, bake skillingsbollar og prate, men ho kunne ikkje. Eg berre datt heilt sammen, begynnte å grine hysterisk i ein halv time kanskje. Sendte meldinger med ei eg kjenner då, noko eg trur hjalp. Eg hadde på følelsen at alle eg eg glad i etterkvart forsvinner, berre fordi vennina mi ikkje kunne komme likevel. Det er på ein måte berre denne veninna eg har igjen, eg føler eg har dytta vekk alle andre, folk forventer at ein skal bli bra igjen like fort som om ein har omgangsyken, noko som ikkje er tilfelle med ein depresjon (eller i følge psykologen min er det ikkje det som er i vegen). Eg forventar ikkje at folk skal forstå korleis eg har det, men eg forventar at dei prøver å forstå. Når ein person har kreft blir dette tatt hensyn til, på både positive og negative måter. Dette er ein sjukdom folk ser med egne auge, derfor blir han meir ekte for dei. Depresjon er psykisk, noko ein veldig sjelden ser, derfor er det vanskeleg å akseptere.

Men poenget mitt var at eg var heilt ute av meg i ein halv time, eg berre grein og grein, maskaraen rant nedover kinna som om eg var med i ein eller anna suppete kjærligheitsfilm. Det stoppa, eg blei sulten så eg lagde mat. Augene var raude i fleire timar etterpå. Etter at eg hadde laga mat og ete litt snop og drokke ei stor flaske cola kasta eg opp. Ja, med vilje. Og eg som trudde det var slutt på den tida.

Eg lurer på om eg skal få ein sjukemelding neste gong eg er hos legen, om eg ikkje hadde vore så redd for telefonar som eg er, kunne eg berre ha ringt ned til legen på mandag, men eg er altså redd for telefonar...

Kanskje eit svar på kva som er i vegen?

Jo, som overskriften seier kom psykologen min med eit forslag til kva som kunne vera galt i dag. Eg knyttar meg veldig sterkt til ressurspersoner. (når eg tenkjer på det no har eg berre knytta meg til ei, gamlelæraren min). Han meinte at dette var grunnen til mitt litt anspente forhold til foreldrene mine, og at eg var så knytta til dei at eg trudde eg aldri ville klare meg aleine, derfor var eg begynnt å dra meg vekk fra dei allereie. Dei er dei største ressursepersonane i livet mitt og derfor trur eg at eg ALDRI kjem til å klare å lausrive meg frå dei, men eg veit det ikkje stemmer. Om dei vil gje slipp på meg er ein annan sak.

Eg må sei at etter meir eg tenker på det etter meir logisk, men og meir ULOGISK virker det. Eg vil vekk ifrå mamma og pappa, fordi eg vil bevise for dei at eg klarar meg sjølv og sleppe bemerkninger om at eg er bortskjemt og ikkje kan styre mine egene penger og ta vare på meg sjølv. Eg har aldri fått bevist det. Kanskje eg klarer det, kanksje eg ikkje klarer det, men du kan ikkje dømme nokon før ein har bevis. Eg vil prøve, men eg snakkar så dårleg med foreldrene mine at eg ikkje tørr, fordi eg får alle bermerkningene med at eg er bortskjemt og ikkje klarar meg sjølv. Eg vil bevise det.

Me snakka nett så vidt om at eg dytta alle folkene eg var glad i vekk og at det berre var ei som fremdeles hadde litt innpass. Ho er den einaste som ikkje tar eit nei for eit nei og som masar om korleis eg har det heilt til eg seier det, ho ser om eg lyg. Det er ho eg vil bu saman med, fordi ho er kanskje mi beste venninne, fordi ho veit og forstår at nokon gonger må ein berre klare seg sjølv. Ho ser når eg treng det. Eg trur me ville klart oss fint ilag. Psykologen min meiner at den einaste grunnen til at eg ikkje dyttar ho vekk i tillegg er fordi ho tar vare på meg, akkuratt som alle ressurspersonane har gjort til no. Eg ser ikkje logikken i det der. Eg har aldri kunne logge i fanget til nokon å grene og etterpå le meg skakk i hjel med nokon av ressurpersonane eg har knytta meg til (det er ikkje fleirtall ein gong, det er i eintall, gamlelæraren min). Der var det snakk om det å vite at nokon var der for meg dagen etter, det gjorde meg trygg. Eg veit jo at mamma og pappa er der, men eg treng dei ikkje heile tida, eg vil faktisk begynne å klare meg sjølv i ein alder av 16 år.

Så psykologen min har godtatt å skirve under ein søknad om stipend for meg, for eg bur på grensen til bortebuarstipend, både i reisetid og i antall km, det som då kan gje deg stipend er eit brev frå lege eller psykolog som seier at du flytter for ditt eget beste. Han skal snakke med foreldrene mine, når dei ikkje har meg heime kan dei jo sponse meg utenom, så kan eg bestemme over pengane sjølv. Ideen kjennes herleg ut, eg treng berre nokon å bu saman med og ho eg vil bu med får ikkje lov, så eg treng noken andre. Blir nok vanskeleg, men eg skal nok klara meg, eg skal finna nokon. No er det berre å overtale foreldra mine... Kanskje eg då vil forandra meining igjen...

Grinebyger...

Eg er inne i ein periode full med grinbyger for tiden, eg prøvar å huske den tida eg ikkje grein då det å grina var mitt høgaste ønske...

Akkuratt no vil eg ikkje grina meir, no vil eg vera følelsenlaus... Men ein vil alltid ha det ein ikkje kan få;)

Lei av å ikkje bli tatt på alvor...

Eg er litt lei av å prøve å få fram at eg trenger meir hjelp enn det eg får no, det er ikkje meininga og vera kresen, noko eg garantert framstår som no, men eg treng meir hjelp, ikkje for å overleve, men rett og slett for å ha det greit. Det blir løgn og sei eg har det greit no, følelser styrer heile livet mitt, ALT eg gjer... Greit nok, slik er det for alle mennesker, men eg tviler litt på at frykten for negative følelser er med på å styre livet dokas kvar einaste dag?

Eg klarer meg på skulen..
eg vil aldri bryte heilt saman sånn at eg ikkje går på skulen på fleire veker...
eg vil aldri komme innunder kjenneteikn på ein som treng hjelp...
DESVERRE!
Unnskyld at eg seier det, men eg las ein gong at: Det er vanskeleg å oppsøke hjelp, men det er enda vanskelegare når ein ikkje får den hjelpen ein treng...

Så kva meiner doke? Er eg "for frisk" til å vera "sjuk nok" til å få hjelp?

Tidleg til sengs.

No har eg gjort leksene til i morgen i ein feiane fart, og no går eg på badet. Tenkt meg i seng før klokka 22.00.
Eg har seriøst vondt "der nede" altså. VEit ikkje kva det er, men det svir skikkeleg... Blæææ!

Men god natt!

ehm...

kanksje eg ikkje føler meg så ille i dag, kanskje eg rett og slett føler meg ganske bra. Det er berre dei normale tinga som plagar meg i dag, slike ting som at eg vil ikkje opp tidleg i morgon og eg trur eg har spist litt mykje i dag. Utenom det har eg det faktisk... fint... trur eg...

.

Fuck...

der gikk alt i vasken... Eg treng ein klem, eller eg trenger ingen. Det gjekk nettopp oppf or meg, eg klarer meg heilt fint aleine. Det er noe som er forsvunnet...

Eit vers..

Dette verset seier det eg ikkje klarer å sei sjølv, eg trenger meir hjelp enn det eg får no:

I'm lost her- I can't make it on my own
I don't want to die alone
I'm so scared
Drowning now
Reaching out
Holding on to everything I know
Crying put
Dying now
Need some help

Is anybody listening?
CAn you hear me when I call?
Shooting signals in the air
I need somebody's help
I can't make it on my own
I'm giving up myslef
Is anybody listening?

Psykologtimen i dag..

I går hadde eg eit sammenbrudd igjen, eg berre grein og grein og eg er i etterkant glad for at eg ikkje huska kor eg hadde lagt barberbladene mine, for dei hadde blitt brukt i går. Eg sov 4-5 timar i natt, våkna klokka 5 og hadde heilt panikk fordi eg ikkje visste kva klokka var, etter at eg hadde stressa for å finne mobilen for å sjå at klokka berre var 04.54 la eg meg igjen, men fekk aldri sove skikkelig igjen, så eg sto opp klokka 06.00.

Skulle ha psykologtime klokka 09.00 og var tidleg ute, bussen min er der klokka 08.05 omtrent, så eg gjekk oppom skulen med sekken fyrst og kjøpte meg ein tyggis. Satt ei stund på busstasjonen før eg bevegde meg bort til psykologen. Det var ein kjiip begynnelse på samtalen, eg sa ingenting, han venta på at eg skulle sei noko. Det vart ikkje sagt noko på ein evighet. Så byrja me forsiktig å snakka om kva som hadde skjedd siden forgje gong, før me snakka om kva som var gale igjen. Eg sa eg ikkje følte han tok meg seriøst så derfor var det ikkje nokon vits i å sei så masse, det blei berre snakk uansett. Så snakka me om at han ikkje ante kva som var gale fordi eg ikkje passa innunder kategorien deprimert fordi eg framleis fekk toppkarakterar, eg tørr ikkje sei at dei ikkje er fortjent, eg kan ikkje innrømme at eg jukser heller då, eller får spørsmåla på førehand, og det blir litt teit og sei det no då. Så spurte han om eg VILLE vera deprimert, ja du las rett. Eg lo berre av han, ingen vil det. Nokon gonger skulle eg ønskje eg strauk på skulen så han tok meg litt meir seriøst enn han gjer. Han sa han ikkje trudde det men han måtte spørre og då spøkte eg med at eg var ein "psykisk hypokonder". Det hadde han aldri vore borti før så i så fall skulle den sjukdomen vera oppkalt etter han, men eg meinte han burde vera oppkalt etter meg.

Me krangla og om musikk, eg meiner musikk er personleg eg, noko ein har for seg sjølv, noko som definerer deg som person. Han tok ikkje poenget mitt, meinte eg berre var redd for at folk ikkje skulle lika musikkstilen min, men eg har jo ingen musikkstil, eg høyrer jo på alt omtrent. Han sa at eg måtte komma med eit eksempel om nokon ein kunne forstå utifrå musikken dei høyrte på, då kom eg med ei venninne som eksempel, ho høyer jo berre på kjærligheitsmusikk for tida, der jenta ikkje blir sett eller kva guten gjer med kjenslene til jenta. Joda, eg ser ho er forelska, det llyser lang vei, og at ikkje denne gutten har oppdaga det er eit under, han burde nesten blitt det 8. underveket (det er verdens 7. underverker frå før sant?). Så me krangla om det ei stund. Neste gong har eg bestemt meg for å gi han ein bunke med sangtekstar og sei merke av dei delane som beskriver meg, har alerede funne ein del av dei og tusja litt her og litt der. Me snakka og om det å utrykke seg skriftleg, at eg gjorde det betre enn muntleg, og eg trur at eg nevner det med blogg neste gong...

På slutten kom me egentleg aldri fram til noko, men eg hadde det no betre enn når eg kom inn i alle fall...

Men eg veit ikkje om eg nokonsinne blir betre når eg aldri får ein diagnose å jobbe utifrå, då kunne psykologen ha hjulpet meg på veg. Kanksje eg berre er sånn, kanskje eg berre er født til å vera negativ?

**** altså...

... eg er ikkje motivert for ein ny start, eg klarer ikkje, eg treng meir hjelp enn eg har no... Så vær så snill, bare få "det" til å forsvinne av seg sjølv, eg er ikkje sterk nok til å kjempe....

Flink...

eg syns eg var flink å blogge i går, så blir ikkje så mykje i dag. Kjem nok eit langt innlegg i morgen, eller eit skriv som eg gir til psykologen min om korleis ting kan bli betre;)

Utdjuping...

Som du sikkert har lagt merke til har det ikkje vorte så mykje blogging på meg i det siste, men det er mykje som foregår i hodet mitt. Kanskje ein del negativt, kanskje ein del positivt, eg veit eigentleg ikkje kva som foregår. For å systematisere dette innlegget mitt kan eg no sei litt om kva som har skjedd i det siste.

Byrja på p-piller: Fekk p-piller igjen av legen fordi eg er premensturell og aldri veit når eg får mensen, noko som er drit. Dette er same p-pillen eg fekk for kviser for nesten to år sidan og eg håpar ikkje det var dei som utlauste depresjonen, då må eg slutte på dei igjen. Det er verdt å nevne at eg var kvisefri når eg gjekk på dei.

Tilrettelegging på skulen: Skulle liksom komme i orden forgje veke, men blei ikkje noke ut av det trur eg, eg håpar berre at psykologen min har ringt til skulen slik han lova han skulle gjere. Eg får tre mindre skuletimar i veka, evt kanskje fem, utifrå om eg vil droppa gymmen eller ikkje, har ikkje bestemt meg der enda, er liksom enkelte ting eg vil vera med på, og enkelte eg for alt i verda vil unngå. Trur det skal bli deilig å få sove litt lengre ein dag i veka. Eg har til og med tid til å stikkje innom gamlelæraren min ein time om eg vil ein gong i blandt. Tenkte eg skulle vente ein måned eller to før eg spørr igjen, har passa dårleg dei første vekene no og ho har det nok travelt. Det har blitt litt masse skulearbeid i det siste, det er ein del slit med det og eg får meg ikkje til å gjere så mykj etter skulen fordi eg føler det allereie er for mykje arbeid på skulen. Er ofte veldig trøtt på skulen, det gjer at eg ikkje klarar å konsentrere meg.

Eg har bestemt meg for å bli betre: Eg gidd ikkje meir. Eg klarar det kanskje ikkje på første forsøk, men eg skal prøva og til slutt vinna. Planen, som eg snakka litt om tidlegare, går ut på at eg opprettar ein blogg osm psykologen min les før kvar time, her skriv eg meir detaljert kva som skjer, kva som gjorde at eg følte ditten og datten og ein avslutning der eg kanksje alltid skal finne tre positive ting eg ser fram til. Då kan han ta utgangspunkt i bloggen når me kjem til samtalen vår... Ellers vil eg gjerne ha eit belønningsystem, kanskje som foreldra mine er med på, slik at dei føler at dei bidrar. Kanskje belønningen om eg klarer det kan vera at eg får flytta til sommaren om eg då framleis vil det?

PLanen til helgen: Eg tenkte eg skulle hive foreldra mine ut av huset og rydda og vakse heile huset (kanskje berre øverste etasje) og laga middag til dei kjem heim. Joda, det at eg i det heile tatt orkar tanken er utruleg egentlig...

Meg og x-en: Har på ein måte fått snakka ut, men det blir aldri noko meir og eg likar ikkje tanken på at me er i samme vennekrets. Dei få gangane me er ilag er det liksom greit nok, men eg klarar han ikkje over lengre tid. Han såra meg alt for mykje til at eg nokonsinne vil stola på han igjen

Også har eg to avsnitt om to venninner:
venninne 1: Skjønnar ikkje heilt alvoret med meg og korleis eg har det og når eg fortalte ho at eg og x-en hadde "fiksa ting" sa ho: Det var det eg sa, og du som stressa over at doke var i samme klasse. Eg kunne aldri gått i samme klasse som han, og sjølv om eg no kan sjå på han utan å kjenne hatet boble betyr ikkje det at alt er fint.
Venninne 2: Eg savnar ho, noko har forsvunnet mellom oss. Kanskje det blei for mykje for deg, noko eg skjønnar godt, ein kan ikkje vera med ei som er deprimert i stor prosjonar utan ein pause. På ein måte saknar eg deg, på ein anna måte ikkje. Gutteproblema dine kan ikkje sammanlignast med depresjonen min, men for deg kan dei nok det, siden du aldri har kjent på ein depresjon. Me lever i to heilt ulike verdnar, dine største bekymringar eg om guten du likar likar deg og, mens mine er om eg vil klara å fullføra skulen, ikkje karaktermessig, men fraværsmessig. Her om dagen sa du at u hadde sove kanskje 5 timar, eg lot då vera og sei at eg visste korleis det kjenntes, for då virkar det berre som om eg vil framheve mine eigne problem.

Eg har venner som eg bryr meg utruleg masse om, sjølv om eg kanskje skulle ønskje dei eg har nevnt over kunne vore meir dei personane eg ønskjer dei skal vera, men eg veit det er umulig. Me er for ulike, og sjølv om me ikkje er bestevenner vil eg alltid vera der likevel, i meir eller mindre grad.

Eg er på veg mot toppen, om doke vil vera med så får doke henga doke på, om ikkje får doke sleppa når doke føeler for det. Det blir ein hard kamp, kanskje med ein skikkelig nedtur før ting blir betre. Men det som skal vera sagt er at dei vennane mine som heldt ut gjennom heile den kampen, dei vil alltid vera stempla som VIP i mitt hjerte. Der er det framleis plass til fleire, berre eit sete er reservert... OG for å vera heilt ærleg veit eg ikkje om eg vil ha med meg fleire enn denne eine personen...

Ein vei ut...

det må jo finnast ein eller annan veg ut av dette vonde mønsteret, men eg veit ikkje om eg klarer å finna den vegen på egenhånd.

Eg har hatt ei fin helg så langt, men no skulle eg berre ønskje eg kunne sette ord på kva som var gale og grine....

Må opp tidlig i morgen, gruar meg...

Sliten

Eg er berre litt sliten, men eg har ein ide til korleis eg kan bli betre, vil ikkje leggje han ut her, må først få psykologen med på det og sånn. For eg treng å bli betre...

Litt opprivande dag...

Dagne i dag har vore... ehm.. kva skal eg sei? Litt merkelig, litt travel kanskje.
Var tre timar på skulen, hadde ikkje lærar nokon av dei, så megjorde veldig lite, facebook er då ein klar vinnar, men eg fekk øvd litt på prøven me skal ha i morgon då. Men poenget var at eg gjekk til psykologen min etter tredje time og det skjedde utruleg lite. Han ville ta opp det me snakka om ein gong på tape fordi at han skal gjennom ein vurderingsrunde om han er ein god nok behandlar, eg meiner han er det. Men eg godtok det med å ta det opp på tape, så no blir snart stemma mi foreviga for alltid, hehe! Men poenget er at han seier eg skal jobba, at eg må bestemme meg for kva eg vil, men eg veit ikkje, og eg trenger hjelp til å finne ut av det. Det er ikkje vits i å byggje eit hus om det ikkje har ein grunnmur. Eg treng hjelp til å byggja grunnmuren. Men han meiner det berre er opp til meg, men eg er redd for nedturane som kjem når eg skal starte ein sånn kamp. Eg trenger meir hjelp, og eg skulle virkeleg ønskje at han innsåg det, men eg veit ikkje kva som skal til for at han gjer det. Eg klarar meg på skulen, har vennar og eg er ikkje lenger ein sjølvskadar, derfor fallar eg ikkje innanfor standardmalen for ein som slit, så eg føler han ikkje tar meg alvorlig.

Seinare på dagen var det ien tur til fastlegen, utanom å diskutera kva det var som feilte magen min snakke me om korleis eg hadde det, korleis ting hadde forandra seg siden eg kom til ho fyrste gongen. Eg fortalte ho det samme eg sa til psykologen om at eg følte eg ikkje fekk den hjelpen eg trengte. Ho sa seg enig, kanksje berre for at eg skulle føle meg betre.

Eg veit ikkje om ting har blitt betre eller kva det har, men eg tok ein ny depresjonstest i dag, og den fekk eg høgare score på ein forgje gong eg tok samme testen... Så eg veit ikkje eg...

Tenkte eg skulle prøve å hive ut eit til innlegg i løpet av kvelden...

Ein topp dag som plutselig blei kjiip

*peike på overskrift*
Eg hadde ein fin dag, han starta ganske fint og eg var ganske glad egentlig, så gjekk alt rett vest etter skulen, eg veit ikkje kvifor, nokon gongar berre skjer det. Eg pratar ikkje med nokon om korleis eg har det lengre, eller jo, eg har to personar som veit ein del, men dei kjenner eg ikkje skikkeleg ein gong og dei bur langt vekke. Kanskje derfor eg klarar å snakka med dei. Folk som eg ser kvar dag klarar eg ikkje, det blir for mykje, eg latar som eg har det fint, lyger dei rett opp i trynet for at dei skal sleppe unna meg og mine problemer. Og det er ikkje vits i å sei at doke er her for meg, for det har ikkje noko og sei, eg utgjer igngen forskjell.

Eg trenger ei skulder å grina på, eg trenger nokon som bryr seg og den personen eg trenger kjem aldri til å vera der for meg på den måten.

I just need....

....something worth fighting for....

Savn

Ja, savn det er ein merkeleg følelse eg trur alle har i liten eller stor grad heile tida. Eg savner venninna mi. Eg veit ikkje når ting endra seg, men dei endra seg i alle fall ein eller annan gong.

Og om du framleis leser bloggen min så veit du alle fall at eg savnar deg...

So your scars fade away
You soaked up the pain
A better person 'cause you lived through those days
And now you know what it's like to prove
You can overcome anything that gets to you

But we all bleed the same way as you do
And we all have the same things to go through

Om dette er sant, kvifor kan ikkje nokon sei meg korleis dei kjem seg gjennom det...

Nedtur.

*Deler av innlegg sensurert*

For å gjere lang historie kort (og for å ikkje virka alt for negativ), eg har ein nedtur. Veit ikkje kvifor han kom. Men dette er ein skikkelig nedtur, ein sånn eg ikkje veit om eg kjem meg ut ifrå...

She lights a candle, but she doesn't know why.
She wants to save me, but i'm barely alive.
My soul is thirsty. I just wanna get high.
Make her go away.

Now i'm hitting the wall and she begs me to quit,
And she drags me to church but i'm scared to commit,
And i'm loosing my mind 'cause she hides all my shit.
She wont go away.

And all I ask of her is
Pray for me,
'Cause I don't want to
Pray for me,
If you love me.
Cross your heart and hope that I wont die before the best day of my life.
Just pray for me tonight.

Tilhørigheit

"How do you feel when there's no sun?
And how will you be when rain clouds come?
They'll pull you down again
How will you feel when there's no one?"

Eg veit ikkje hielt kor eg høyrer heime for tida, litt her og litt der. Ting er forandra, ikkje til det nagative, ikkje til det positive, men ting er annleis. Noko som er annleis kan aldri sammanlignast. Før eg bytta skule hadde eg min plass i vennekretsen. Eg var ho med utruleg sterke meiningar, ho som ofte satt i eigne tankar, ho som smilte og ho som ikkje var lykkjeleg. Det alle fleste visste om det siste punktet og etterkvart, det var ein del av meg. Kanskje eg berre var for godtruande om folk, kanskje eg berre trengte oppmerksomhet, men det er ikkje poenget. Då hadde eg min plass. No har eg ikkje ein eigen plass, ting er annleis. Eg tørr ikkje finne minn egen plass fordi eg er redd for at eg skal forandra meg som person, og tru det eller ei så er eg redd for at eg skal bli lykkjeleg. Det virkar nokon gongar som om eg er blitt avhengig av "den kjenslen" som eg har byrja å kalla depresjonen. Kanskje det ikkje er nokon veg ut, fordi eg likar det her. Det er trygt, heilt trygt. Eg veit korleis eg skal takla det, eg er gangse god å takla det. Kanksje det berre er ein del av meg?

Så kanksje verset heller skulle vore slik som dette?
How I'll feel when there's no sun?
And how I'll be when rain clouds come?
They'll pull me down again
How I'll feel when there's no one?
I'll feel home..

Eg er i GODT humør...

I kveld har eg faktisk vore i godt humør, berre fordi eg fekk svar på ein e-post eg sendte til gamlelæraren min for nokre dagar sidan. Likte ikkje svaret eg fekk med ein gong, men det gjer eg aldri eigentleg. Men det er berre så kjekt og veta at nokon bryr seg, at eg ikkje er gløymt..

*Smile*

Tittelfelt tomt...

Eg vil så gjerne skrive ut om det eg kjenner, men det går ikkje...

Og hinter om at eg gjerne vil ha litt fleire kommentarer igjen^^,

Dagen min...

I går kveld merka eg at eg ikkje kom til å gå på skulen i dag, eg var på sammenbruddets rand, så eg gjekk og la meg med den tanken om at eg ikkje skulle på skulen i dag, det gjorde at eg roa meg. Eg vakna halv seks i dag, før mobilen min ringte for å vekkje meg. Eg gjekk i dusjen men merka at eg ikkje orka, hadde liksom lovet meg sjølv at eg ikkje orka i går kveld, så hadde blitt og svikta mine egne ord om eg ikkje gjekk. Eg gjekk og sa til mamma og pappa at eg ikkje orka å gå på skulen og dei godtok det, så eg gjekk og la meg igjen. Fekk eneldei komt godt i gang på boka eg skal lese no, "saman er ein mindre aleine", høyrt at den boka er kjempebra så vil gjerne lese ho sjølv og ikkje berre høyre om ho frå andre. Eg får ikkje sova noko meir. Når klokka nærmar seg 8 får eg melding frå gamlelæraren min med eit smilefjes, og eg er, ler sikkert eit kvarter altså, også spurte eg kva som var meininga med eit smilefjes i ei melding liksom og då svarte ho: Ser du ikkje at eg smilar til deg? Og eg ler enda meir.. Eg forventa ikkje det i dag akkurat, lurar på om den dama er synsk sidan ho ser ut til å veta når eg trenger oppmuntring. Ho skulle berre vist at eg skulka, då hadde ho sikkert ikkje blitt så veldig stolt! Så eg satt heime til halv tre, då tok eg scooteren og kjørte til trening. Treninga gjekk greit trur eg. Etterpå vart ei venninne med meg heim og me sitt no her, ho blir snart henta. Me skulle berre kosa oss i kvar sin stol med pcen foran tven og det har me gjort. Me har spist grandiosa og snop og kost oss.

Dagen eg trudde skulle bli ille blei ikkje det likevel, takket være gamlelæraren min og venninna mi..

Drit i prøven...

... Eg orkar ikkje gå på skulen i morgen...

Eg trudde eg skulle klare å holde ut ein siste dag før høstferien, men den prøven ødela alt eg har kjempa for i det siste..

Full timeplan

Eg har full timeplan heilt fram til jul, eller i alle fall i helgene. Eg trur eg har tre helger uten håndball eller andre aktivitetar. Eg fant blandt anna ut at eg no skulle gå med bøsse under tv-aksjonen, for å gjera ein god gjerning. hånballtrening tre gongar i veka og kampar utenom med to lag, det kan bli ein del, men eg trivest med det, og det er vel det viktigaste..

Plutselig er ikkje bloggen min sånn skikkelig negativ lengre, har ikkje så mykje og sei egentlig, ting blei liksom berre mykje betre etter det vart bestemt at eg skulle få tilrettelagt undervisning sjølv om eg ikkje har fått det enda. Trur kanskje eg er på vei inn i den fornektelsesfasen igjen, der eg nektar for at eg trenger hjelp fordi eg har det fint... Eg veit ikkje om eg har det fint, eg tørr ikkje kjenne på det ein gong...

Det er vanskelig...

...å blogge for tida syns eg...

Eg veit ikkje eg...

Eg tenkte egentleg eg skulle skirve ei skikkelig lang avhandling om korleis eg har det for tiden, men eg klarer det ikkje. Eg kjem liksom ikkje lengre enn til dei tre orda "eg har det..." Korleis har eg det?
Eg kjenner at skulen blir for mykje og eg kjenner eg er ganske lei. Eg vil gjere noko med livet mitt, gjere ein forskjell for nokon, ikkje berre gjere det alle "ungdommar" skal gjere. Eg passar ikkje innunder den normale ungdomskategorien der mottoet er at ein skal leva livet. Ein lev jo livet heile livet, men seinare i livet har ein meir ansvar. Eg iker ansvar, eg vil vera ansvarsfull, eg vill rett og slett bli voksen. Men eg traktar ikkje etter å bli voksen, tru meg det skjer nok alt for fort. Men eg traktar etter det å bli sett på som ein sjølvstendig person der ikkje så mange blandar seg opp i mine valg.

Eg traktar ikkje etter å bli voksen, eg traktar etter å bli sjølvstendig...

Lite som skjer for tiden...

.... I alle fall her innne på bogge, kan jo gå fleire dagar før eg i det heile tatt bloggar, før eg hiv ut eit lite innlegg ein gong.

Eg får ei travel helg, vera med vennar i dag og heile morgon mest sannsynlig, og på søndag er dagen fylt med håndball. Så joda, vi får sjå om det kjem noke fornuftig blogging i løpet av helga...

Dårlig

Eg har vore dårlig i heile dag, vondt i magen, men trur det berre er fordi eg har så masse eg skulle ha gjort i løpet av dagen og eg veit ikkje om eg får gjort det...

Men eg skal no ha siste timen på skulen, så skal eg til ei dame og hjelpe ho litt fordi ho er nettopp opperert, så skal eg handle inn til ein fest før eg skal heim og rydde heile huset til festen før eg til slutt må gjere ein stil som skal inn i morgon, og i morgon har eg ikkje tid til det, så eg MÅ gjere den i dag...

Trur ikkje eg orker å ha gym i morgon egentlig, siden eg skal på trening sjølv etterpå og så ha fest om kvelden, det blir for mykje. Eg er sliten...

Har no snakke om tilretteegging...

I dag har eg vore og nskak med rdgiver om tilrettelegging av fag, det er vanskelig i første klasse. det er lettere i andr eog tredje klasse. Eg skal bytte frå tysk 2 til tysk 1, då blir eg sikkert den smartaste i den gruppa, siden eg har hatt tysk i tre år allerede. Det blir litt komisk. Ellers så skulle me sjå det anna til etter høstferien og sjå på resultata mine, men eg veit jo at dei ikkje vil sjå ut som om eg treng tilretteegging, fordi eg er skuleflink...

Men det skjer i alle fall noke..

Back to black

Ok, greit ikkje heilt... Eigentleg ikkje så mykje no nokre timar etterpå..
To veker igjen før eg mest sannsynlig har ein lettare skulekvardag, noko som gjer at eg ikkje blir så sliten utpå kvelden.

Kanskje eg er for god til å skjule ting for tida, eine veninna mi meinte eg ikkje trengte tilrettelegging, at no fekk eg veta korleis det var å faktisk måtte jobbe for karakterane sine. Eg veit ikkje korleis det er, og nei eg gjer ikkje det, men eg eer utrulig glad for at eg tar ting så lett som eg gjer.

Folk som blir deprimert klarar ikkje følgje med på skulen, berre av og til. Folk som då ikkje klarer å lese seg inn på eit kvarter, dei detter i karakterer. Eg kan sette meg ned eit kvarter og få ein 4. Ikkje noko meir, ikkje noko mindre. Her er det snakk om dei fleste fag, ikkje alle. Så jo eg treng tilrettelegginga...

Og om overskirfta, eg visste vel det ville komme ein nedtur snart, men kva ville livet vore uten opp og nedturar?

Mål eg har nådd

1. Eg har slutta å bite negler
2. Eg har byrja å ta solarium, ikkje heilt regelmessig, men eg har no litt meir farge no enn for ei stund tilbake.
3. Eg gjer ein forkjell, sportslig
4. Eg trener ofte nok, fleire gonger i veka.
5. Eg har farga håret
kunne sikkert skrevet ein del andre ting her og, men dei er ikkje så viktige. Det eg er aller mest stolt over å ha innsett er at eg ikkje er nødt å vera best i alt, eg er ikkje nødt til å vera middels god i alt heller. Det kjennes herleg å sei det...

Tilrettelegging...

Ja, no skal eg altså får tilretteegging, eg veit ikkje heilt kva for tilrettelegging det er snakk om enda, men det blir noke. Eg skal snakke med læraren min i løpet av veka som kjem.

Eg veit ikkje kva eg forventer meg. Eg er liksom van med å klare det uten at nokon merkar noko, men ikkje no lengre. Eg er blitt van med tanken om at eg ikkje er best i alt, eg vil ikkje vera best i alt, det er ikkje målet mitt, ikkje no lengre. Eg veit ikkje om eg forventer noko i det heile eigentleg, berre at ting blir litt lettare på skulen slik at eg klarer å holde følgje der uten å føle meg som ein skikkelig looser, noko eg har gjort den siste veka. Eh har det betre me meg sjølv etter skulen, men leksene og alt stressen angåande skulen sliter meg ut. Det at dagane blir så lange gjer ikkje saken så veldig mykje betre liksom.

Gamlelæraren min sa til meg her om dagen at eg virka mykje betre, kva ho no meinte med det. Men eg veit ho har eit godt poeng, eg har det mykje betre med meg sjølv og eg har meir tru på meg sjølv og den tanken om at folk faktisk kan bry seg om meg. For nokre månader sidan hadde eg aldri trudd det om nokon hadde sagt at eg kom til å ringe til gamlelæraren min, og i alle fall ikkje trudd dei om dei sa at det var eg som kom til å spørre om eg kunne ringje ho. Men no er eg der, på fin veg framover, med nokre ting som minnar meg om fortida. Eg har framleis ein lang vei å gå, men det er deilig å endelig vite at NO ER EG PÅ RETT VEG!

Eg.....

.....betyr framleis noko, eg er ikkje gløymt.

Eg kjem til å klare meg, eg kjem til å komme meg gjennom det...

Fremgang på under 45 minuttar.

Var hos psykologen min i dag og han hadde det egentleg litt travelt, eg pleier alltid å bruke for lang tid liksom, men i dag var eg flink, elle rhan var flink, fordi han var litt seint ute i byrjinga.

Men me starta med å lage ei tidslinje over meg og livet mitt. Gjekk ganske bra det. Eg byrja neste å grine når eg fortalte om min bestefars død, noko som gjekk sterkt inn på meg akkuratt då. Vi skreiv opp alle vennane eg har hatt sidan 5 klasse og kor lenge me var venner, og eg kom fram til at eg har mange deprimerte venner. Halvparten av die eg skreiv opp på den listen er eller har vore deprimert. Enten trekker eg til meg deprimerte folk eller så søkjer eg deprimerte folk. Så til vennane mine, no sitt psykologen min på standard informasjon om doke for at han lettare skal finne ut ting om meg. Vi skal fortsette neste gong og utdype ting litt meir.

Men så ringte telefonen hans sånn 14 ganger før han fant ut at han kanskje burde svara, han blei minna på den nye pasienten som venta utanfor og han avslutta med meg på tre min då. På dei tre minuttane gjorde hna mykje, han sa han skulle få tilrettelagt fag og slikt for meg, eg måtte berre snakka med læraren min først, og no etterpå skal eg sende ho ein e-post. Håper verkeleg ting byrjar å bli enklare då.

Ellers så skal eg ringje gamlelæraren min i morgon om eg tørr. Eg skulle egentlig innom skulen, men sidan ho ikkje var der den dagen fordi ho skulle på klassetur ser eg ikkje vitsen. Det å prata i telefonen er liksom ikkje det samme som å snakka med ho face to face liksom, og i tillegg hatar eg telefonar, fordi eg hatar stillhetane der ein ikkje kan utrykke seg med kroppspråk... Guud eg gruar meg, men eg håpar berre det blit bra...


Og kor er alle kommentatorane mine tatt vegen?

Skulen

Eg sitt på skulen no, vurderer om eg skal sei til læraren min at eg ikkje okrar fleire timar no. Eg grin ikkje, eg klarar ikkje lengre. Det er umulig...

I går sendte eg melding til gamlelæraren min, om eg kunne innom min neste firdag, men ho kunne ikkje, ho skulle vekk med klassen sin den dagen. Det at ho har ien anna klasse er itt rart eigentleg, er liksom van med at det er meg og min gamle klasse ho har. Sikkert litt rart for ho og når du får nye klassar tredjekvart år. Men poenget var at ho ikkje kunne, så eg spurte om eg kunne ringe ho ein dag, og det kunne eg, skal ringje ho på torsdag, om eg tørr. Eg veit rett og slett ikkje, forgje gong eg snakka med ho på telefon hyperventierte eg, eg var jo heilt ute av meg, stakkars meg, haha, ikkje eigentleg.

Eg trur eg klarar to timar til, ikkje dei verste timane eg veit om me har gjennom veka.

Eg må leggje til at eg HATAR tysk....

Kvifor eg IKKJE savnar x-en min...

Eg treng rett og slett å skrive opp alle gode grunnane eg har for at me ikkje er saman lengre, for akkuratt no savnar eg han, såååå sinnsjukt. Så ei liste over kvifor eg aldri skal gå tilbake til han kjem her:

- Han drakk for masse...
- Han var frekk mot andre..
- Han fortalte meg at eg var skikkelig stygg...
- Me krangla om alt..
- Han dumpa meg fleire gonger..,
- Han snakka aldri fint om meg til vennane sine...
- Han visste kva som irriterte meg og derfor spelte han på det for å irritere meg...
- Han innbilte seg at han var utrulig fin...
- Forholdet vårt handla berre om sex på slutten...
- Han trua meg etter eg hadde bestemt meg for å gå videre med ein eg hadde sanne følelser for, men som eg no aldri kan få...
- Han viste meg korleis det er å bli sveket av den man stoler mest på i heile verda..
- Han snakka aldri om korleis han hadde det..
- Han seier han har byrja å drikke pga meg...

Dette var ein del gode grunnar faktisk, har du fleire legg dei gjere igjen i ein kommentar.. Slenger inn ein Avril Lavigne låt eg aldri kunne høyre på når vi var sammen og... (Med anime bilder..)

Litt tom for inspirasjon

Eg veit ikkje egentleg eg, det er kanksje mykje som skjer, men eg føler ikkje sånn veldig for å skrive om det. Eg veit ikkje heilt kva som gjer det, men det i alle fall slik saken er no. Eg er ganske sliten, og eg veit ikkje heilt korleis ting skal bli for meg i år, men eg kjem meg gjennom, slik eg alltid har gjort.

Eg likar ikkje vera så negativ, det blir liksom berre slitsomt for alle andre, så eg er litt lei av å vera negativ. Eg er ikkje positiv heler, ikkje misforstå meg feil. Men eg er liksom nøytral. Eg klarer meg, ein gang skal eg klare meg ut av alle problemene mine, koste ka det koste vil. Men før det treng eg å vokse opp, og no er eg vel ikkje akkuratt veldig voksen.

Eg har det "heilt" fint...

Skulen går jo bare til himmels, ikkje noke problemer der...
Psykologen min forstår jo så godt korleis eg har det..
Eg veit heilt sikkert kva som feiler meg...
Eg klarer jo å vera verdens beste venn for tiden...
Foreldrene mine og eg er bestevenner..
Eg savner ikkje gamlelæraren min...
Eg får ikkje for lite søvn...
Eg smiler heile dagen...
Eg er lykkjeleg...

Dagen etter ein opptur...

Ja, egenetleg er han ikkje så ille, eg har det ganske greit med meg sjølv og sånn, men likevel er eg sliten. Men i går forsvant den kjenslen om at eg var utslitt. Eg sover etter skulen, noko som ikkje er lurt, men eg får ikkje sove om kveldane verken om eg har sove tidlegare på dagen eller ikkje. Og dette eg seier no sier eg i ein god periode: Eg klarar ikkje skulen og no skal eg gjere noko med det. Skal snakke me psykologen min og spørre kva eg bør gjere. Men eg veit eg kan klare ein del av skulen, men om det blir for mykje så vil eg ikkje klare det. Og då vil alt gå i dass. Eg treng kanskje ikkje så mykje, og ein del av vennane mine meiner eg bruker det som unnskyldning, berre fordi eg ler det bort sjølv og seier: "eg har ikkje gjort leksene, men det treng eg heller ikkje *latter*" Eg skjønner jo det at dei trur det, men eg klarer det ikkje.

Wow, dette var eit klageinnlegg, men eg føler det blei litt skaleg alikevel, kanskje virker det litt *eg er ein bortskjemt drittunge som alltid får viljen sin og aldri gjer noko sjølv*, men det er ikkje det det er meint som...

Kanksje, berre kankje...?

...ting begynnar å gå min vei no. Eg sliter med skulen, men likevel. skulen er ikkje alt. Eg har fått lov til å gjere noko eg lenge har drøymt om, eg skal trena eit lag. Dette blir toppen..

Kanskje det er psykologen min sin fortjeneste, kanskje det er gamlelæraren min, men i alle fall kjenner eg meg kjempe frisk for tida. Om kjenslen av å glede kjennes slik skal eg ALDRI byrja å drikke, røyke, snuse eller dopa meg. Då kan eg rusa meg på livet...

Eg er tydligvis ei god veninne...

Tok ei positiv overskrift her eg, men innlegget blir nok litt negativt.

Eg er ganske sliten, har masse eg skal gjere, men det blir ikkje gjort. Har lekser i to fag, har ikkje byrja på nokon av dei enda. Det blir stress.. Eg har i tillegg osve ganske lite, og eg skal opp igjen om åtte timar.. Blir nok ein slitsam dag i morgon. Og sånn ellers kan eg sei at eg sitt og trøstespis, eg har ikkje gjort det på lenge, kanskje fordi eg ikkje vil gjere det "ulovlige". Eg har klart og halda meg vekke frå sjølvskading i snart to månadar, og eg er stolt av det.

Ei eg kjenner, har aldri møtt ho sånn face to face, men veit likevel kven ho er, hadde ein nedtur i dag. Eg fekk panikk eg, skikkeleg panikk, tenkte ka faen eg skulle gjere om ho tok livet av seg. Då var det lite håp for meg. Det er kjekt og ha ei som veit korleis eg kjenner meg, det er godt å ha nokon å støtte seg på, Det har eg i ho, og eg håpar inderleg ikkje ho forsvinn. Det var ho som sa at eg virka som ei god veninne, og takk for det, eg kan love deg at du ikkje er så verst du heller. Men husk det at du betyr noke.

Eg satt og vurderte om eg skulle sende melding til gamlelæraren min og spørre om eg kunne ringje ho ein dag, men eg droppa det, eg turte rett og slett ikkje, tenk om ho seier nei...

Korleis ting går for tiden...

Ting går greit, ting er slitsamt, men eg holder ut. Skulen er det som eg tykjer er mest strevsamt, for det er ikkje noko eg trivst med å gjere i lengden, det har eg på ein måte ikkje velt frivillig, eller eg har jo det, men ikkje på samme måten som tinga eg gjer etter skulen. Eg skal begynne og drive med håndball fire gangar i veka pluss kampar for to lag. Fire treningar og kampar for to lag utenom. Det er ein del det men det bekymrar meg ikkje, for det er noko eg trivst med å gjere.

Eg veit ikkje heilt om eg skal spørre psykologen min om han kan snakke med skulen om lekser og tilrettelegging, for eg klarar ikkje halde følgje. Eg tørr ikkje sei noko til foreldrene mine, for dei seier at det er håndballen si skuld, noko det ikkje er. Eg hadde ikkje klart leksene uansett trur eg.

Eg må få gjort leksene til i morgen no i kveld, så har eg og masse lekser i morgon, men dei okrar eg ikkje tenkje på ein gong, ikkje enda. I morgen blir ein travel dag skal eg sei, komplisert og leggje ut om alle planene, men det er ein del i alle fall;) Mykje fram og tilbake...

Enda ein ny blogg

Kvifor eg har laga enda ein ny blogg, det er sikkert eit godt spørsmål, men det blei litt kluss med den forgje, fordi ein person eg ikkje ville skulle veta om han, fekk veta om han likevel, og det vil eg no forhindre... Eg har bytta blogg nokre gonger egentlig...

Men til doke som skal kommentere, helst kommenter som anonym med initialer under, sjølv om du har ein registrert konto på bloggspot.com eller blogg.no.